Τι γίνεται στον Δήμο Χανίων; Το -αγωνιώδες- ερώτημα απευθύνεται από ολοένα και περισσότερα χείλη δημοτών, όσο ο χρόνος κυλά. Η Δημοτική Αρχή δεν είναι «νέα», εδώ και καιρό. Είκοσι τρεις μήνες μετά την επικράτηση του συνδυασμού Βάμβουκα στις δημοτικές εκλογές και δεκαεννέα και πλέον μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων της, η νέα «ηγετική» ομάδα αδυνατεί, κατά γενική ομολογία, να βρει σταθερό βηματισμό.
Είναι προφανές, για όσους παρακολουθούν τις αλλαγές σε θεσμικό – οικονομικό επίπεδο, ότι η Αυτοδιοίκηση διάγει άλλες εποχές, συγκριτικά με λίγα -μόλις- χρόνια νωρίτερα. Πολύ πιο δύσκολες. Πολύ πιο πιεστικές. Είναι ένα δεδομένο. Κρίσιμο και σημαντικό, που δεν μπορεί, όμως, να αποτελεί μόνιμη και επαρκή δικαιολογία για όλα.
Ναι, οι θεσμοθετημένοι πόροι έχουν μειωθεί δραματικά. Ναι, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων δεν προσφέρει σοβαρές δυνατότητες χρηματοδότησης μεγάλων έργων. Ναι, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει. Ναι, τα χέρια των Δημοτικών Αρχών είναι δεμένα σε μία σειρά από ζητήματα καθώς, σε πλείστες περιπτώσεις, αδυνατούν να προβούν σε αναγκαίες ενέργειες, όπως -για παράδειγμα- η πρόσληψη προσωπικού σε κρίσιμες κενές θέσεις. Ωστόσο, όλα αυτά ήταν, λίγο – πολύ, γνωστά όταν οι σημερινοί δήμαρχοι, μεταξύ των οποίων και ο Τάσος Βάμβουκας, διεκδικούσαν την ψήφο των δημοτών τον Μάιο του 2014, προχωρώντας σε συγκεκριμένες προεκλογικές εξαγγελίες και υποσχέσεις.
Εστιάζοντας στον Δήμο Χανίων, τρία είναι -κατά την προσωπική άποψη τού γράφοντος- τα ειδικότερα προβλήματα, πέραν των γενικότερων προαναφερομένων:
Πρόβλημα 1ο: Η μη άσκηση αποτελεσματικής διοίκησης σε πολιτικό επίπεδο.
Ο Τάσος Βάμβουκας είναι ένας φαρμακοποιός – επιχειρηματίας, η επιτυχημένη διαδρομή του οποίου σε τομείς με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά δεν προϊδέαζε ότι ενδεχομένως να αντιμετωπίσει προβλήματα σε διοικητικό επίπεδο. Ωστόσο, μία παράμετρος που μάλλον δεν «μετρήθηκε» σωστά είναι ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση, χαώδης ενίοτε, μεταξύ της διοίκησης μιας επιχείρησης, προσωποπαγούς – οικογενειακής κάποιες φορές, και της διοίκησης ενός πολύπλοκου Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με προσωπικό εκατοντάδων ατόμων, διαφόρων ειδικοτήτων και δυνατοτήτων.
Παράλληλα, ο Δήμαρχος Χανίων αδυνατεί, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να διαμορφώσει ένα ισχυρό πολιτικό προφίλ, δεδομένο που θα τον διευκόλυνε να ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις -αν, φυσικά, ένιωθε την… ανάγκη να το πράξει- ότι δεν θα δεχθεί και δεν θα ανεχθεί προσωπικές στρατηγικές και μικροπολιτικές κινήσεις τακτικής από συνεργάτες του, δηλαδή, κυρίως, από συγκεκριμένους αντιδημάρχους. Εξαίρεση, εσχάτως, αποτελούν τα ζητήματα της σύμβασης καθαριότητας και των τραπεζοκαθισμάτων του ενετικού λιμανιού, στα οποία ο κ. Βάμβουκας έδειξε αποφασιστικότητα και πυγμή, υψώνοντας τους τόνους πολύ περισσότερο συγκριτικά με άλλες υποθέσεις.
Πρόβλημα 2ο: Η μη άσκηση αποτελεσματικής διοίκησης σε υπηρεσιακό επίπεδο.
Είναι κοινό μυστικό, που, ενώ συζητείται εντόνως διαχρονικά, ουδέποτε έχει αποτυπωθεί ξεκάθαρα στη δημόσια σφαίρα για ευνόητους λόγους, ότι «κουπί» στον Δήμο Χανίων «τραβούν», ανά τομέα, συγκεκριμένοι εργαζόμενοι, οι οποίοι έχουν, ως ένα βαθμό, υψηλό ή χαμηλότερο, τη γνώση και την εμπειρία να «τρέξουν» μια σειρά από σοβαρά και λιγότερο σοβαρά ζητήματα, που αφορούν την εν γένει λειτουργία των δημοτικών Υπηρεσιών και, κατά συνέπεια, και την καθημερινή λειτουργία της πόλης και των περιαστικών περιοχών. Με το «ταβάνι» να είναι χαμηλό κάποιες φορές, με ευθύνη και της -εκάστοτε- Δημοτικής Αρχής, που κάνει τις όποιες επιλογές όσον αφορά στο προσωπικό με λογής – λογής κριτήρια, βάζοντας συχνά στο περιθώριο εργαζόμενους, γιατί θεωρεί ότι δεν είναι… δικοί της άνθρωποι.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν εργαζόμενοι, ανά τομέα, οι οποίοι αδυνατούν -είτε γιατί δεν διαθέτουν τα προσόντα είτε γιατί έτσι… (τους) έχουν μάθει- να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της σημερινής συγκυρίας και εποχής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τελικά, για τη συνολική λειτουργία του Δήμου.
Πρόβλημα 3ο: Η ετερόκλητη «ηγετική» ομάδα.
Στα τέλη του 2013, αρχές του 2014, όταν ο Τάσος Βάμβουκας συγκροτούσε τον συνδυασμό του, έλαβε μία κρίσιμη απόφαση. Να συμπορευτεί αυτοδιοικητικά με αρκετούς πρώην συνεργάτες τού τότε δημάρχου Χανίων Μανώλη Σκουλάκη. Ήταν μία προφανής απόφαση σκοπιμότητας. Με αρκετούς από αυτούς τον χώριζε και εξακολουθεί να τον χωρίζει πολιτική και αυτοδιοικητική άβυσσος, ενώ σε κάποιους είχε ασκήσει κριτική τα προηγούμενα χρόνια, άμεσα ή έμμεσα, για λάθη και παραλείψεις τους. Η περίπτωση του Μανώλη Κεμεσίδη ήταν -και παραμένει- η πλέον χαρακτηριστική.
Μετά τις εκλογές, ο κ. Βάμβουκας αποφάσισε ποια θα είναι η «ηγετική» του ομάδα, ανακοινώνοντας τους αντιδημάρχους: Μανώλης Αδοντάκης, Νεκτάριος Αλεξανδράκης, Μανώλης Κεμεσίδης, Μιχάλης Κοτζαμιχάλης, Γιάννης Μαράκης, Βαρβάρα Περράκη, Γιώργος Πουλιδάκης, Γιώργος Φραγγεδάκης, Μανώλης Φραγκάκης.
Πέραν των όποιων ατομικών ικανοτήτων και επιδόσεων των εν λόγω αντιδημάρχων μέχρι σήμερα (που είναι άλλο θέμα συζήτησης) και την όποια διάθεση προσφοράς, τι κοινό είχαν και έχουν μεταξύ τους, αλλά και με τον κ. Βάμβουκα, αρκετοί εξ αυτών; Επιπροσθέτως, πόσο εύκολο ήταν και είναι να κάθονται όλοι στο ίδιο τραπέζι, να ανταλλάζουν απόψεις, να συναποφασίζουν για θέματα συναρμοδιότητας και να συμπορεύονται αρμονικά, με δεδομένο ότι χωρίς συνεργασία σε όλα τα επίπεδα ένας «Καλλικρατικός» ΟΤΑ με το μέγεθος και τις ιδιαιτερότητες του Δήμου Χανίων δεν είναι δυνατόν να διοικηθεί αποτελεσματικά;
Ρητορικό, πια, το ερώτημα. Η πραγματικότητα το έχει απαντήσει ήδη. Και η απάντηση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη και ανησυχητική, για όσους γνωρίζουν εκ των έσω όσα συμβαίνουν και όσα λέγονται στην οδό Κυδωνίας και πέριξ αυτής.
Αποτέλεσμα; Ο Δήμος Χανίων δίνει την αίσθηση στους δημότες -αν δεν δημιουργεί την ακλόνητη πεποίθηση- ότι πορεύεται χωρίς συμπαγή ηγετική ομάδα και χωρίς πυξίδα. Χωρίς συγκροτημένο σχέδιο και αυτοδιοικητική – αναπτυξιακή στόχευση. Με άλλα λόγια, όταν δεν είναι σε φάση «σημειωτόν», δείχνει να βαδίζει στα… κουτουρού! Με αποτέλεσμα, οι όποιες θετικές επιλογές, πρωτοβουλίες, ενέργειες, που σαφώς υπάρχουν, έστω και αποσπασματικά, να χάνονται «επικοινωνιακά» μέσα στην γκρίνια που συνεχώς μεγαλώνει στους κόλπους της τοπικής κοινωνίας.