Αλήθεια, πώς ξεκινάς λόγια αποχαιρετισμού για έναν μοναδικό Άνθρωπο, μία Αρχόντισσα, που τόσο πρόωρα έφυγε από τη ζωή; Με λόγια αγάπης που πλημμυρίζουν την ψυχή ή μήπως απαριθμώντας στιγμές που δεν θέλεις να ξεχάσεις;
Η απάντηση είναι δύσκολη, διότι ο πόνος της απώλειας δε συνηθίζεται…
Και πάντα υπάρχει ένα γιατί που μας βασανίζει, ανακατεμένο με δάκρυα, πόνο και θλίψη.
Αγαπημένη μου Πόπη,
αντάμα με τον πόνο, τούτες τις τελευταίες ώρες με το άκουσμα του φευγιού σου, έρχονται οι αναμνήσεις που κατακλύζουν το μυαλό. Και είναι τόσες πολλές εκείνες που θα κρατήσω από εσένα, με χρώματα ανεξίτηλα όπως ήταν το καθετί που άφησες πίσω.
Πάντα χαμογελαστή, ευγενής, δημιουργική. Υπέροχη σύζυγος και μητέρα, μητέρα και σύζυγος.
Άνθρωπος με ήθος και ακέραιη προσωπικότητα, στήριζες την έννοια της προσφοράς προς τον άνθρωπο και την πίστη σε αξίες, ιδέες και ιδανικά.
Περήφανη για την οικογένεια σου, δίπλα της σε κάθε στιγμή.
Δίπλα στον αγαπημένο μας Μανώλη, στα παιδιά σου, σε όλους.
Θα θυμόμαστε για πάντα μια δυναμική αλλά και πολύ ευαίσθητη γυναίκα, ακούραστη, με συγκροτημένη άποψη, ήθος και αρχές.
Θα θυμόμαστε το ανήσυχο πνεύμα σου και την ευγένεια της ψυχής σου.
Θα στερηθούμε έντονα την παρουσία σου, τη φιλία σου, την πραότητά σου.
Η απώλειά σου, είναι για όλους μας δυσβάστακτη.
Σε ευχαριστούμε για όλα αυτά που έκανες, για όλα αυτά που προσπάθησες, για όλα αυτά που έλεγες. Για το γέλιο σου, που γέμιζε τις ψυχές μας αισιοδοξία.
Για τις συμβουλές και παροτρύνσεις σου σε κάθε αγώνα μας, μες στη ζωή. Ολα αυτά θα μας λείψουν… Θα μας λείψει η στήριξή σου, που τόσο έχουμε ανάγκη.
Έφυγες πρόωρα, όμως παίρνεις μαζί σου ένα κομμάτι της καρδιάς μας. Ας είναι το ταξίδι σου ήρεμο και γαλήνιο.