Τον περασμένο Αύγουστο επισκέφθηκα την κόρη μου στη Σουηδία, στην όμορφη Λουντ, όπου διαμένει. Για τη Λουντ σας έχω πει αρκετά, την έχω περιγράψει πολλές φορές, ανεβάζοντας μάλιστα, πλούσιο φωτογραφικό υλικό!
Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα ζευγάρι πατριωτών μας, που μετανάστευσαν εκεί με το δωδεκάχρονο αγόρι τους. Την ιστορία τους, την έμαθα από τους ίδιους και πιστεύω ότι αξίζει να τη μοιραστώ μαζί σας.
Τον Κώστα και την Άννα τους γνώρισα στην ΙΚΕΑ, όταν πήγα με την κόρη μου και την εγγονή μου για κάποια ψώνια, βόλτα και καφέ, στην καφετέρια του μεγάλου καταστήματος. Στο διπλανό τραπέζι, καθόταν το ζευγάρι με τον γιo τους. Τους άκουσα που μιλούσαν ελληνικά, σε ελάχιστο χρόνο δώσαμε τα χέρια, συστηθήκαμε και καθίσαμε μαζί. Έμαθα ότι βρίσκονται στη Σουηδία ένα χρόνο, μένουν στα περίχωρα μιας μικρής πόλης, βόρεια της Λουντ.
Με το πολύ συμπαθητικό ζευγάρι συναντηθήκαμε αλλές δύο φορές στο διάστημα των δύο μηνών που είμασταν στη Σουηδία. Μάθαμε την ιστορία τους, πήγαμε στο σπίτι τους, φάγαμε, ήπιαμε καφεδάκια, συζητήσαμε για χίλια – δυο πράγματα…
Αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, όπως χιλιάδες Έλληνες. Βασικά, μου είπε η Άννα, το κάναμε για το παιδί μας. “Εχουμε διάγνωση από το ΚΕΔΔΥ για τα προβλήματά του, διάσπαση προσοχής, υπερκινητικότητα και άλλα… όλα μαζί συνθέτουν ένα σοβαρό ζήτημα”.
Οι οδηγίες που πήραν ήταν αρκετές, ποιος όμως τις ακολουθούσε; “Ερχόταν από το σχολείο το παιδί”, συνέχισε η Άννα “και τα τετράδιά του ήταν κατακόκκινα από λάθη. Η οδηγία όμως ήταν ξεκάθαρη, να μην υπάρχουν μουτζούρες στο τετράδιο! Το παιδί δεν μπορούσε να διαβάσει, όμως δεχόταν πίεση γι’ αυτό, μεγάλη πίεση, παρά την ξεκάθαρη οδηγία και για το θέμα αυτό! Από την τετάρτη τάξη, παίρναμε εκπαιδευτικό να το βοηθήσει. Τι να προλάβουμε. Αγγλικά, γυμναστήρια, βιβλία, τσάντες, σχολικά. Όταν πήγε στην πέμπτη τάξη, τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Άλλα ο ένας δάσκαλος, άλλα ο άλλος. Όσες παρεμβάσεις έκανα, δεν έφεραν αποτέλεσμα”.
Μεροκαματιάρηδες και οι δύο, αγωνιζόταν να τα φέρουν βόλτα. Ο Κώστας είχε και δεν είχε δουλειά πάντα. Όσο περνούσε ο καιρός τα πράγματα δυσκόλευαν για όλους… Έτσι πήραν τη μεγάλη απόφαση… “Χειρότερα αποκλείεται να είμαστε”, σκέφθηκε το ζευγάρι και πήρε την αποφάση. “Μαζέψαμε λίγα χρήματα και με την καθοδήγηση κάποιων φίλων Σουηδών ήλθαμε εδώ. Ακριβώς πριν από ένα χρόνο”.
Από τότε όλα άλλαξαν! Μόλις έφθασαν, φιλοξενηθήκαν στο σπίτι των Σουηδών. Σε λιγότερο απο δύο εβδομάδες όλα είχαν τακτοποιηθεί! Εκείνος που ήταν ενθουσιασμένος με την όλη εξέλιξη, ήταν ο Κώστας. “Αυτή η χώρα είναι ευλογημένη”, έλεγε συνέχεια. “Κανένας δεν θέλει να ταλαιπωρείσαι, όλοι θέλουν να βοηθούν”.
Για ν’ αποφύγω τα πολλά λόγια θα σας πω τι κατάφερε το ζευγάρι σε σύντομο διάστημα.
Έγραψαν το παιδί στο σχολείο. Η πρώτη συνάντηση, με τους υπεύθυνους, έγινε πέντε ημέρες μετά την παρουσία τους στο σχολείο της περιοχής. Στη συνάντηση παραβρέθηκαν: οι γονείς με το παιδί, ο διευθυντής του σχολείου, η κοινωνική λειτουργός του σχολείου, η υπεύθυνη δασκάλα και διερμηνέας, που έφερε το σχολείο, αφού κανείς απο την οικογένεια δεν γνώριζε σουηδικά. Αρκετά καλά αγγλικά, μιλούσαν όλοι, όμως αυτό δεν αρκούσε. Πρώτα ο διευθυντής τούς ενημέρωσε, λέγοντας: “Από σήμερα υπεύθυνο για τη μόρφωση του παιδιού είναι το σχολείο”.
Όλο αγωνία η Άννα ρώτησε τι χαρτιά χρειάζονται… Τίποτα απολύτως, ήταν η απάντηση. Οτιδήποτε χρειασθούμε, συνέχισε ο διευθυντής, θα το ζητήσουμε εμείς από τη χώρα σας. Δεν χρειάζονται τετράδια, γραφικά κ.λπ. Αυτά χορηγούνται από το σχολείο. Εδώ, το παιδί θα τρώει, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα. Το σχολείο παρακολουθεί και την υγεία, σωματική και πνευματική, του παιδιού! Ξεκινάμε με την εκμάθηση της γλώσσας, συνέχισε ο διευθυντής, και ύστερα το παιδί μπαίνει στην αίθουσα διδασκαλίας. Επειδή τα μαθήματα της γλώσσας γίνονται σε άλλο σχολείο, μακριά απο την περιοχή που κατοικείτε, θα έρχεται αυτοκίνητο του Δήμου που θα παίρνει το παιδί και θα το επιστρέφει τ’ απόγευμα. Το παιδί θα τρώει στο σχολείο όλα τα γεύματα. Από εσάς θέλουμε να έχει ένα σάκο με πετσέτα και το μαγιό του, για το κολυμβητήριο.
Ύστερα πήρε τον λόγο η δασκάλα και ρώτησε το παιδί: Πώς σου αρέσει να μαθαίνεις Παναγιώτη; Διαβάζοντας, ακούγοντας ή βλέποντας; Το παιδί απάντησε γρήγορα… Μ’ αρέσει να μαθαίνω βλέποντας. Εντάξει, είπε η δασκάλα.
Την επομένη άρχισε το πρόγραμμα. Ένα αυτοκίνητο μεταφοράς του Δήμου ερχόταν κάθε μέρα, έπαιρνε και επέστρεφε τον μικρό Παναγιώτη. Μετά από είκοσι ημέρες, το παιδί γύρισε στο σπίτι μ’ ένα σύγχρονο μεγάλο τάμπλετ. Έλαμπε, ήταν όλο χαρά!
Μετά από τέσσερις μήνες, με υπόδειξη του γιατρού, έβαλε σιδεράκια στα δόντια. Όταν μου το έλεγε αυτό ο Κώστας, τα μάτια του βούρκωσαν. Στην Ελλάδα, Γιώργο, είπε, ζήτησαν 2.600 ευρώ. Δεν μπορούσα και στεναχωριόμουν, πώς… Εδώ ούτε δεκάρα, ούτε μ’ ενόχλησαν. Η Άννα και ο Κώστας, μετά τη συνάντηση με τους υπεύθυνους του σχολείου, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι συμβαίνουν αυτά…
Η Άννα ήταν αυτή που ξεκίνησε πρώτη να εργάζεται. “Όταν ήλθαμε, είχαμε λίγα χρήματα, προσπαθούσαμε να τα κρατήσουμε, για ασφάλεια περισσότερο”. Η Άννα θα μπορούσε εύκολα να βρει δουλειά ως νοσοκόμα, όμως δεν μιλούσε σουηδικά. Λίγες λέξεις, φράσεις που έμαθε από τους φίλους Σουηδούς. Στον ΟΑΕΔ που πήγαν αυτό τους τόνισαν με έμφαση. “Οπωσδήποτε γλώσσα”.
Γρήγορα, όμως, βρέθηκε δουλειά σε μεγάλο σούπερ μάρκετ της περιοχής. Η δουλειά ήταν μόνο για τα Σαββατοκύριακα. Έλαμπε η Άννα, όταν μου τα έλεγε. Δούλεψα 4 (τέσσερα) Σαββατοκύριακα τον πρώτο μήνα και πήρα 960 ευρώ καθαρά, στο χέρι, μου έλεγε όλο χαρά. Αυτά τα χρήματα στην Ελλάδα θα τα έπαιρνα σε δύο μήνες, με σκληρή δουλειά.
Σήμερα η Άννα συνεχίζει να κάνει αναπληρώσεις στο σούπερ μάρκετ. Παρακολουθεί μαθήματα σουηδικών, σε πρόγραμμα του Δήμου, δηλαδή δωρεάν, και έχει τη διαβεβαίωση από τον ΟΑΕΔ ότι μόλις φθάσει στο αναγκαίο επίπεδο που απαιτούν, θα προσληφθεί στην υγεία, ως νοσοκόμα! Ο Κώστας επίσης παρακολουθεί μαθήματα και συγχρόνως εργάζεται ως οδηγός σε εταιρεία.
“Αγοράσαμε αυτοκίνητο με 1.000 ευρώ για να κινούμαστε, μου είπε όλο χαρά. Τώρα όλα άλλαξαν Γιώργο, είμαστε καλά, είμαστε αξιοπρεπείς και πάνω απ’ όλα δεν ανησυχούμε για το παιδί. Η χώρα αυτή είναι για τα παιδιά, φίλε μου“, συνέχισε… “Έμαθε κολύμπι, ο Παναγιώτης, που δεν ήθελε ν’ ακούει για το νερό, τα προβλήματα που είχε αντιμετωπίζονται με επαγγελματισμό και είναι σα να μην υπάρχουν!”
Μετά από δύο μήνες, συνέχισε η Άννα, μια ημέρα βρήκαμε στο κουτί του ταχυδρομείου μία επιστολή. Ήταν για τον Παναγιώτη, από το σχολείο που θα πήγαινε, μετά την εκμάθηση της γλώσσας. Ρωτούσε η δασκάλα, πώς πάει και μετέφερε τη θέληση των παιδιών της τάξης, να τον γνωρίσουν. Τον καλούσαν, μάλιστα, να πάει μια μέρα στο σχολείο, για τη γνωριμία.
“Πραγματικά, αυτό έγινε. Κάποια ημέρα που δεν είχαν μάθημα γλώσσας, τον πήρα και πήγαμε στο σχολείο, που είναι σχετικά κοντά”, λέει η Άννα. Με ευγένεια, όλα τα παιδιά και η δασκάλα, υποδέχθηκαν τον Παναγιώτη. Ήταν σα να γνωρίζονταν χρόνια. Η επικοινωνία μεταξύ των παιδιών, ήταν άριστη. Όλα τα παιδιά από τη Σουηδία μιλούσαν τόσο καλά αγγλικά, που ο Παναγιώτης δεν δυσκολεύτηκε καθόλου. Τα παιδιά τού πρότειναν να πάει σε μια ποδοσφαιρική ομάδα που είχαν. Όμως ο Παναγιώτης δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, ήθελε μπάσκετ, που δεν υπήρχε. Τελικά βρέθηκε η λύση με το χάντμπολ. Σήμερα, μετά από λίγους μήνες, ο Παναγιώτης παίζει, με χαρά, χάντμπολ. Έχει πολλούς φίλους, μαθαίνει καλά, νιώθει ακόμη καλύτερα και είναι, με λίγα λόγια, όλη η οικογένεια ευτυχισμένη!
Τελειώνοντας, θέλω να σας πω ακόμα ότι το πρώτο εξάμηνο της παραμονής τους εκεί, ο σουηδικός ΟΑΕΔ κάλεσε τέσσερις φορές το ζευγάρι για να μάθει πώς πάνε, εάν βρήκαν δουλειά, εάν έχουν προβλήματα, εάν πρέπει να βοηθήσουν σε κάτι!
Η δημοσίευση αυτή γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη του Κώστα και της Άννας.
2 Σχόλια
Ευχαριστούμε τη Σουηδία για το πολύ καλό εκπαιδευτικό της σύστημα και το κοινωνικό της κράτος!
Το δίδαγμα όμως είναι ότι πρέπει να βελτιώσουμε την πατρίδα μας!
Αναρωτιέμαι γιατί δεν υπάρχουν σχόλια και από άλλους πολίτες;
Δεν γίνεται διάλογος!