Το τελευταίο φθινοπωρινό κυριακάτικο πρωινό χάραξα πορεία για να αναρριχηθώ στις άγριες σφακιανές μαδάρες. Ο προορισμός ήταν το εξωκλήσι της Αγίας Αικατερίνης στην Ανώπολη, που σε μια γωνιά ο αρχιμανδρίτης Παϊσιος Παπασηφάκης πανηγύρισε το εκκλησάκι για την εορτή της Αγίας.
Εκεί, στην Ανώπολη, σε μια κορυφή του βουνού δεσπόζει το καστρομονάστηρο της Αγίας Αικατερίνης που προσφέρει φαντασμαγορική θέα. Από κάτω απλώνονται το Λιβυκό πέλαγος, το Λουτρό, ο Φοίνικας και ο Λύκος, στο βάθος η Γαύδος, βόρεια τα επιβλητικά Λευκά Ορη και δυτικά τα ερείπια και το τείχος της αρχαίας Ανώπολης. Λες και δεν έφτανε όλη αυτή η ομορφιά, στην αγριομαδάρα να μοσχομυρίζουν τα κρητικά βότανα που με το αέρα έχουν αναμιχθεί με την αύρα της νότιας θάλασσας και στο βάθος του ματιού σου να καρφώνεται το πολυαγαπημένο Λουτρό, όπου από το προαύλιο της εκκλησίας νόμιζες πως αν σκοντάψεις θα βρεθείς στην μέση της θάλασσας του…
Από εδώ ξεκινάει και ένα μονοπάτι κατηφορικό μέχρι το Λουτρό, η διαδρομή διαρκεί 1,5 περίπου ώρα, αν επιλέξετε κάτι τέτοιο πρέπει να ξέρετε ότι η επιστροφή είναι λιγότερο ευχάριστη και απαιτεί πολλαπλάσιο χρόνο.
Η διαδρομή από τα Χανιά απίστευτης ομορφιάς, με πολλές εναλλαγές όχι μόνο εδαφικές αλλά και καιρικές. Περνώντας από τα Ασκύφου με μαγνήτισε η “χειμωνική” αγριάδα και τη φωτογράφισα. Πως να αντισταθώ άλλωστε σε ένα τέτοιο θέαμα… Από καλοκαιρινή μέρα, ξεκινώντας από τα Χανιά με 19 βαθμούς, φτάνοντας στο οροπέδιο είχε 4 βαθμούς και πολύ αγριεμένη ομίχλη, που είχε καταπιεί το χωριό…
Για τους Σφακιανούς και τη φιλοξενία τους τι να πω; Δεν θα είμαι δίκαιος και θα υπερβάλλω, αφού κι εγώ είμαι από εκεί… Το μόνο, έτσι απλά, ότι είμαστε φιλόξενοι… Εδώ στα Σφακιά τελειώνει άλλο ένα φωτογραφικό οδοιπορικό σε έναν τόπο ξεχωριστό, άγριο και γοητευτικό, και μας προκαλεί να τον ανακαλύψουμε λίγο περισσότερο, με σιγουριά ότι θα γίνει ο αγαπημένος μας προορισμός.