Ο εξελισσόμενος δημόσιος διάλογος για την υπόθεση του ελέγχου της σύμβασης για τη μίσθωση του καφέ «Κήπος», αναδεικνύει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τα κοινά μας θέματα, ως πολίτες και ως πόλη.
Πρώτα απ’ όλα είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα τα πάντα σε αυτή την πόλη γυρίζουν τελικά γύρω από πρόσωπα. Πρόσωπα που συμπαθούν ή αντιπαθούν κάποια άλλα πρόσωπα, που κι αυτά με τη σειρά τους είναι αντικείμενα συμπάθειας και αντιπάθειας από κάποια άλλα και πάει λέγοντας. Μια συζήτηση για δημόσιες υποθέσεις, περιστρεφόμενη γύρω από προσωπικές σχέσεις. Μια συζήτηση ξεκάθαρα προνεωτερική, χαρακτηριστική κοινωνιών που οργανώνονταν στη βάση προσωπικών δεσμών και σχέσεων.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια ομόφωνη απόφαση ενός πολυμελούς συλλογικού οργάνου διοίκησης έγινε ξαφνικά υπόθεση… ενός και μόνο ανθρώπου. Και το αντικείμενό της μοιάζει να μην είναι η εγκυρότητα ή όχι μιας έννομης σχέσης αλλά η δίωξη ενός προσώπου. Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Αφενός οι αποφάσεις είναι συλλογικές και αφετέρου ούτε διώκουμε ούτε προστατεύουμε πρόσωπα. Ασκούμε τα καθήκοντά μας, χωρίς προκατάληψη όπως ακριβώς τα καθορίζει ο ρόλος μας. Διότι ρόλους οφείλουμε να υπηρετούμε στα όργανα της Πολιτείας, ουδέτερα και αμερόληπτα.
Το επόμενο εντυπωσιακό στοιχείο είναι η απαξίωση της έννοιας της νομιμότητας και η υποβάθμισή της σε τυπικό -και μάλιστα ενοχλητικό- γνώρισμα στη διαχείριση των κοινών πραγμάτων. Άποψη η οποία εντοπίζεται ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια και τείνει να γίνεται αβασάνιστα αποδεκτή από πολλούς. Και πώς θα λειτουργήσει η δημοκρατική Πολιτεία χωρίς ισονομία; Αν δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στους νόμους, η Πολιτεία μας δεν είναι δημοκρατική και αυτό δεν είναι ανοιχτό σε ερμηνείες, όσοι πολλοί κι αν πιστεύουν το αντίθετο. Το δίλημμα, επομένως, πολιτισμός ή νομιμότητα δεν μπορεί να σταθεί, αν μη τι άλλο διότι στους νεότερους χρόνους δεν νοούνται ως πολιτισμένες κοινωνίες εκείνες οι οποίες αγνοούν τη δημοκρατική αρχή της ισονομίας και κατ’ επέκταση της νομιμότητας.
Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι όλα αυτά μαζί συνιστούν μια οπισθοδρόμηση για τον δημόσιο διάλογο στην πόλη μας. Τον κάνουν να ακούγεται σαν να διεξάγεται σε εποχές όπου οι (δια)προσωπικές σχέσεις καθόριζαν τα της δημόσιας λειτουργίας: φυλές, φάρες, φατρίες, προύχοντες, πάτρωνες και πελάτες, όλα γνωρίσματα προδημοκρατικών καθεστώτων, αλλοτινών και περασμένων εποχών.
Πριν από σχεδόν πέντε χρόνια -και μετά από απουσία είκοσι ετών- επέστρεψα στα Χανιά, έχοντας κατά νου ότι κάνω ένα ταξίδι πίσω στον τόπο μου. Έκτοτε υπάρχουν στιγμές, ολοένα και συχνότερες, που νιώθω πως τελικά έκανα ένα ταξίδι και πίσω στον χρόνο. Και σε αυτό το ταξίδι δεν υπάρχει καμία νοσταλγική μαγεία.
* Ο κ. Όθωνας Χαραλαμπάκης είναι πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΚΕΠΠΕΔΗΧ – ΚΑΜ
2 Σχόλια
Και ο τίτλος του κειμένου δυσνόητος όπως και το περιεχόμενο επίσης.
Δηλαδή αν δεν υπήρχε αναφορά σε πρόσωπα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά;
Ναι, σωστά το κατάλαβες. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου άλλη φορά