Απολογισμός της χρονιάς που φεύγει:
Φάγαμε τα μούτρα μας, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Χάσαμε ανθρώπους, πράγματα, την ησυχία μας, αλλά όχι τον εαυτό μας.
Μάθαμε να είμαστε ολιγαρκείς, να μη δενόμαστε με υλικά αγαθά.
Καταδυθήκαμε σε θάλασσες και ανθρώπινες ψυχές, βαφτίσαμε τη χελώνα Νταίζη.
Μάθαμε να αντέχουμε τη μοναξιά, να δινόμαστε με μεγαλύτερη γενναιοδωρία, να βοηθάμε για το μεγάλο καλό και όχι για το δικό μας όφελος, να αγαπάμε αθεράπευτα τους ανθρώπους που μας στηρίζουν.
Συνεχίζουμε να μην αντέχουμε τις ψεύτικες υποσχέσεις, αλλά να προχωράμε μπροστά σε πείσμα των καιρών.
Να τρέχουμε για τους άλλους, να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη.
Κόψαμε τις κακές συνήθειες.
Είδαμε την ανατολή.
Μάθαμε να βρίζουμε.
Κλάψαμε με βιβλία, με ταινίες, για χαμένους έρωτες, κάτω από σκεπάσματα, στη θάλασσα, σε αγκαλιές, με λυγμούς για το απραγματοποίητο, για απωθημένα, για την αδικία, για φωτιές, για καταστροφές, μακριά από εμάς, αλλά και μέσα μας.
Πήγαμε σε συναυλίες.
Δικαιολογήσαμε τα αδικαιολόγητα.
Ταυτιστήκαμε με ήρωες μυθιστορηματικούς και με αγνώστους.
Βιώσαμε τον φόβο.
Βάψαμε τα σπίτια μας, ασφαλιστήκαμε.
Κολυμπήσαμε χιλιόμετρα για να φτάσουμε πού, άραγε;
Εκπλαγήκαμε από συμπεριφορές, σώσαμε ανθρώπους, μπήκαμε και βγήκαμε σε νοσοκομεία, καράβια, αεροπλάνα.
Κάναμε την ίδια ευχή σε κάθε αστέρι που λοξοδρόμησε.
Γίναμε 38, σβήνοντας 3 φορές κεράκια.
Χορέψαμε στα μπουζούκια μέχρι τις 6 το πρωί.
Τραγουδήσαμε πολύ.
Θυμηθήκαμε πόσο πονούν οι προσδοκίες.
Γκρινιάξαμε.
Χαρήκαμε για τις επιτυχίες των φίλων μας.
Νιώσαμε περηφάνεια για κάποιους.
Συγκινηθήκαμε για τα μωρά που γεννήθηκαν, γι’ αυτά που χάθηκαν και για εκείνους που τα βρήκαν ξανά.
Ανάψαμε κεριά σε εκκλησίες.
Είδαμε θέατρο και ξεχάσαμε για λίγο τον παραλογισμό της ζωής.
Παντρέψαμε φίλους, αποχαιρετίσαμε άλλους για μέρη μακρινά.
Μας χρωστούν λεφτά και αγάπη.
Μετακομίσαμε καρέκλες, τραπέζια και όνειρα.
Έχουμε νέους γείτονες και καινούργια παπούτσια.
Κρατήσαμε μυστικά.
Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά.
Ζήσαμε κάποιες μικρές στιγμές ευτυχίας αυτή την παράξενα δύσκολη χρονιά, δεν χάσαμε την πίστη μας και είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Ευχή η καινούργια να μας δώσει όλες τις χαρές που μας πήρε ετούτη.
5 Σχόλια
Αισθαντικά ωραίο κείμενο…
Με κάποιο τρόπο μας αγγίζει όλους.
Η κάθε λέξη σου αγγίζει βαθειά την καρδιά μου.
Τόσο απλές λέξεις, ταυτόχρονα τόσο αληθινές και δυνατές περιγράφουν αλλεπάλληλες στιγμές που γίνονται «κοινές» στην καθημερινότητα, στο πέρασμα του χρόνου:
Φάγαμε τα μούτρα μας, αγαπήσαμε, φοβηθήκαμε ζήσαμε, θυμηθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε. Φινάλε! Είμαστε ακόμη ζωντανοί… το νέο έτος πλησιάζει και η ζωή συνεχίζεται.
Συγκινητικός ο απολογισμός σου Σοφία μου.
Καλή, χαρούμενη Χρονιά!!!
Η αλήθεια είναι ότι πολλά από αυτά τα κάναμε και το καλό είναι ότι ζούμε και έχουμε να κάνουμε και άλλα πολλά… Σ’ ευχαριστώ που μου θύμισες αρκετά που είχα ξεχάσει… Πάντα υπέροχη σε ό,τι κάνεις…
Πόσο υπέροχο! Πόσο Εσύ, πόσο εμείς! Εμείς όλοι που ζήσαμε αυτά ακριβώς που περιγράφεις!!! Τόσο απλά, τόσο αληθινά κι όμως μια ολόκληρη ζωή σε ένα τόσο ωραία τοποθετημένο κείμενο! Μια μεγάλη Ιστορία Ζωής σε ένα τόσο μικρό κειμενο! Σόφη μου είσαι υπέροχη που με λίγα λόγια περιγράφεις μια ολόκληρη ζωή! Σ’ αγαπώ!
Ανήκεις ήδη στη συγγραφική συντεχνίας, τέκνον μου!