Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1910 η Ελλάδα έζησε τη μεγαλύτερη στιγμή της πολιτικής της ζωής. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στάθηκε απέναντι στους δικούς του οπαδούς που ωρύονταν από κάτω και φώναξε ότι κόντρα στη θέλησή τους η επόμενη Βουλή θα είναι Αναθεωρητική, όχι Συντακτική. Επειδή αυτό, κατά τη γνώμη του, ήταν το συμφέρον για την πατρίδα. Οι εφημερίδες έγραψαν τότε ότι για πρώτη φορά ένας ηγέτης αναδείχθηκε όχι από τη φωνή, αλλά από τη σιωπή του λαού.
Η τεράστια διαφορά του τότε με το σήμερα ήταν ότι ο Βενιζέλος έδωσε την δυνατότητα στον λαό να αποφασίσει στις εκλογές που έγιναν αμέσως μετά αν ήθελε να τον ακολουθήσει ή όχι. Διότι όσο περίπλοκα κι αν είναι τα πράγματα στην πολιτική, υπάρχει ένα πράγμα που είναι ξεκάθαρο: ο πολιτικός εκλέγεται για να εκπροσωπήσει τον λαό. Αν δεν έχει εντολή να κάνει κάτι, δεν δικαιούται να το κάνει αν δεν εξηγήσει την άποψή του στον λαό και δεν ζητήσει την ετυμηγορία του.
Οι 152 που θα ψηφίσουν σήμερα τις Πρέσπες δεν ζήτησαν ποτέ την έγκριση του λαού για την συμφωνία που ψηφίζουν.
Τον γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, του λένε ότι δεν ξέρει τι του γίνεται και ότι αυτοί αποφασίζουν γι’ αυτόν κόντρα σ’ αυτόν. Φτύνουν 11 εκατομμύρια Έλληνες στα μούτρα, ακόμα και αυτούς που είναι υπέρ της συμφωνίας, αφού δεν τους αφήνουν να εκφραστούν μέσω εκλογών ή δημοψηφίσματος.
Η πολιτική αθλιότητα δεν έχει προηγούμενο, η ντροπή θα πρέπει να τους συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή.
* Ο κ. Πολυχρόνης Κουτσάκης είναι ακαδημαϊκός και συγγραφέας