Μπορώ να γίνω ευτυχισμένη με τα πιο μικρά – μεγάλα πράγματα…
Μου φτάνει:
Να περπατώ στη θάλασσα και να γίνομαι γαλάζια.
Να ίπταμαι στο δάσος την Άνοιξη.
Να οδηγώ αέναα, με τη μουσική στη διαπασών.
Να γελώ ξαφνικά μέχρι δακρύων.
Η μεσημεριανή ραστώνη του καλοκαιριού.
Να παρακολουθώ τη διαδρομή ενός μπαλονιού που το παίρνει ο αέρας.
Η ηδονή να σκοντάφτω σ’ ένα ποίημα.
Η ανάμνηση της παιδικής μας ηλικίας.
Να φωτογραφίζω παράθυρα.
Να παιχνιδίζω στο νερό μ’ ένα δελφίνι.
Η έκσταση όταν τα βεγγαλικά κάνουνε τη νύχτα μέρα.
Να ερωτεύομαι, εκείνον, κάθε φορά.
Να κοιτώ τον κόσμο από ψηλά.
Μια αναπάντεχη σφιχτή αγκαλιά.
Όταν παραβγαίνουμε στο κολύμπι και με αφήνει να τον φτάσω.
Να κρατώ φυλαχτό τις ευχές του παππού και της γιαγιάς.
Μου φτάνει:
Ο ουρανός όταν παίρνει ροζ αποχρώσεις.
Οι καυτές από τον ήλιο πέτρες.
Να βολτάρουμε πλάι πλάι.
Το γιασεμί που ξεσηκώνει τις επιθυμίες μου.
Το χέρι του στο γόνατό μου.
Ν’ ανθίζουνε κόκκινα άγρια τριαντάφυλλα.
Ο χορός, ξυπόλητοι, κάτω από τ’ αστέρια.
Να με ταΐζει φράουλες με τα χείλη του.
Η συζήτηση μ’ ένα παιδί.
Να σιγοτραγουδάω χωρίς λόγο.
Να κάνω μακρινά ταξίδια.
Ο Μαγκρίτ, η Φρίντα, ο Μπενίνι, η Αφροδίτη της Μήλου, η Επίδαυρος, η Ακρόπολη.
Ένα ζευγάρι κατακόκκινα λουστρίνια.
Όταν μ’ αγγίζεις να υπερφωτίζομαι.
Νά ’μαι σκανδαλιάρικο παιδί.
Η μυρωδιά των λεμονανθών.
Μου φτάνει:
Όσους αγαπώ να είναι αθάνατοι.
Να κάνω κούνια και να πιάνω τα σύννεφα.
Η έκπληξη όταν αντικρύζω ένα νέο τόπο.
Η σοκολάτα που λιώνει στο στόμα.
Η μυρωδιά της βροχής.
Μια θεατρική παράσταση που με σαγηνεύει.
Το σημάδι που άφησε στο σώμα μου και το άλλο στην καρδιά μου.
Η Κάλλας, ο Μουρακάμι, ο Νουρέγιεφ, ο Ταρκόφσκι και τα τοπία του Βαν Γκογκ.
Όταν διαλέγουμε, με μάτια κλειστά, ένα μέρος στην υδρόγειο σφαίρα με την ευχή να πάμε.
Ενα ευθύβολο βλέμμα.
Το καυτό ντουζ.
Εκείνος σε όλες τις εκδοχές του.
Η πεταλούδα που κάθισε στον ώμο μου.
Το κλάμα στον έρωτα.
Το χοροπήδημα του σκυλιού πάνω μου.
Το μακό μπλουζάκι που μου χάρισες και μυρίζει εσένα.
Να αγαπάω ασυναίρετα.
Μου φτάνει:
Μια ξαφνική λιακάδα.
Μια βόλτα στο «απόγευμα» το σούρουπο.
Το ελάφι που ήρθε να το ταΐσω στο δάσος.
Το φιλί που σε κάνει να κοκκινίζεις.
Που το σώμα θυμάται.
Το κοντομάνικο στα χιόνια.
Να μου κόβεται η ανάσα τα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα όταν τον συναντώ.
Ο χαρταετός στα σύννεφα.
Το μαλλί της γριάς και τα καραμελωμένα ποπ κορν στο λούνα παρκ.
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Το χάδι όταν επεκτείνεται.
Το κουλούρι με κομμάτια σοκολάτας.
Ένα πούπουλο που χορεύει.
Να νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα τα όμορφα.
Η νοσταλγία της πατρίδας όταν είμαι μακριά.
Να κάνω έρωτα παθιασμένα.
Να ακούω τ’ όνομά μου από τα χείλη του.
Ό,τι μου προκαλεί ρίγος.
Να μας φτάνει:
Να τραβάμε τη ζωή από τον γιακά και να της λέμε φύγαμε.
Painting: Amy Judd
Ακολουθήστε το HANIA.news στο Facebook και στο Twitter
8 Σχόλια
Ε !!!!
Δέν είναι και λίγα ΑΥΤΑ που έχουμε
Το Ωραίο είναι που Εσύ
μας τα ξαναθυμίζεις
μ’εκεινον τον τρόπο τον δικό σου
που έχει τον Ρυθμό ζωηρού μικρού αλόγου
Να άλλη μια ομορφιά για σήμερα
Το κείμενο σου
Η αποθέωση του εγωισμού!
Η ζωή είναι και καθήκον!
Κυρίως αυτό!!
. . . Κι ύστερα σε έχει πάρει το Τίποτα και δεν έχεις καταλάβει τίποτε από αυτό το καθήκον
Κρίμα μωρέ Μιχάλη
Ξαναδες τη Ζωή από τη Αρχή
Καθαρά
Διχως αυτά τα εμβόλιμα δάνεια
Που μας κάνουν στριφνους από την τοοοσο υπό χρεωση
Στέλνω αποδοχή και χαιρετισμούς
Κι αν έχεις καταλάβει;
Χαιρετισμούς επίσης!
Συνέχισε να μας διαπερνάς με τις σκέψεις σου. Υπέροχο και πολύ αισθαντικό κείμενο. Μπράβο!
Ο Αντρέι Ταρκόφσκι που αναφέρεις ήταν στρατευμένος στην τέχνη του!!
Δημιουργούσε τις προυποθέσεις να δούμε τον κόσμο με άλλη ματιά!
Όποιος έβλεπε τα έργα του αισθανόταν δέος έστω για λίγο!
Μετά …..επιστροφή στην καθημερινότητα… ως συνήθως.
Ένα κείμενο ύμνος στη ζωή, στις μικρές χαρές που της δίνουν νόημα. Με ταξίδεψες, με γέμισες όμορφες εικόνες, με έκανες να ταυτιστώ με τα λόγια σου ακόμα μια φορά. Μπράβο!
Χρησιμοποιώντας λέξεις με λυρικό τρόπο πλησιάζεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας … ξεχασμένα ή όχι! Σε θαυμάζω!