Το εγχώριο πολιτικό σκηνικό στήνεται σιγά σιγά και φαίνεται να μοιάζει με καλοστημένο «τσίρκο». Μεγάλο, γνώριμο και συνάμα εντυπωσιακό, τόσο για τις παραστάσεις όσο και για το θέαμα που υπόσχεται να δώσει. Πρόκειται για περιοδεύοντα θίασο, μονάχα με ταχυδακτυλουργούς και παλιάτσους. Τα ζώα και οι ακροβάτες δεν έχουν θέση σε αυτόν τον κύκλο. Όσο γεμάτα χρώματα και να διαθέτει, δεν μπορεί να κρύψει τα υβρίδια ιδεολογιών και τις ατομικές «κοσμοθεωρίες». Το θέαμα προς τέρψη της ψυχής φαντάζει ξένο «σώμα». Σχεδόν τα πάντα εκφυλίζονται, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Πίσω από προσωπεία και μακιγιάζ κρύβονται οι μεγαλύτερες ιστορίες, παίζονται τα μεγαλύτερα παιχνίδια σε βάρος των θεατών, που τους πληρώνουν. Οι παθογένειες, τα στραβοπατήματα, οι πτώσεις και οι αγώνες ενός ολόκληρου λαού αποκρύπτονται από αυτού του είδους την τέχνη, που του παρουσιάζουν. Μια τέχνη ψευδή, που δεν ονοματίζει τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα, μια τέχνη σχεδόν «αθάνατη».
Υπάρχει ωστόσο ορθολογικός τρόπος αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης, που οδηγεί τη χώρα σε βράχια και γκρεμούς; Που οδηγεί τους παλιάτσους, να μιλήσουν και τους πνευματικά ασταθείς να αποφασίσουν για το μέλλον του λαού; Ερωτήματα πολλά, θέματα ακόμη περισσότερα και μια κοινωνία θεατής της ζωής και των εξελίξεων. Αυτό γιατί σχεδόν κανείς δεν εκφράζει τις πραγματικές του ανάγκες, αλλά συμβιβάζεται με τις ανάγκες των άλλων. Υποσυνείδητα και ενσυνείδητα υπάρχουν φορές που εμπιστευόμαστε περισσότερο την κρίση των άλλων παρά την δική μας κρίση. Η ανασφάλεια, για ακόμη μια φορά, σε περίοπτη θέση στη ζωή του ανθρώπου. Ανασφάλεια, που καλλιεργείται από τα πρώτα κιόλας βήματα και συντηρείται μετέπειτα από το εκάστοτε πολιτικό σύστημα.
Ο φόβος εργαλειοποιείται στα χέρια πολιτικών παλιάτσων και πολιτικών ταχυδακτυλουργών, οι οποίοι με τη σειρά τους νομιμοποιούν τους εαυτούς τους και οδηγούν σε αδιέξοδα τη χώρα. Τα οφέλη αυτής της κατάστασης αποδεικνύονται προσωπικά και κομματικά. Ο λαός έρχεται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα μέσα στο σκηνικό που δημιουργείται. Οι ίδιοι καταστροφολογούν και υπερβάλουν κινούμενοι μέσα στα πλαίσια, που τους θέτει το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα, που εξελίσσεται σε ό,τι χειρότερο υπήρξε και σε ό,τι χείριστο γέννησε ποτέ το ίδιο.
Σε τέτοιου είδους προεκλογικές περιόδους το «τέρας» αναγεννιέται και μαζί του αργοπεθαίνει η ελπίδα στον απλό κόσμο. Διότι στο κράτος αυτό, όπως έχει διαφανεί μέχρι σήμερα, οι εκπρόσωποί του απλά θα εναλλάσσονται μέσα στο χρόνο. Πάντα οι δυσκολίες και οι προκλήσεις παρούσες. Ενώ οι λύσεις τους απλά θα μετατίθενται για αργότερα, όταν δηλαδή θα «ωριμάσουν» και τα πρόσωπα και οι συνθήκες. Η σιγουριά όμως αυτής της εναλλαγής σε θέσεις και αξιώματα είναι που σταδιακά θα κατακερματίσει, μέχρι να καταφέρει να ισοπεδώσει, κόμματα και άτομα της πολιτικής σκηνής του τόπου. Για τον απλό πολίτη η καθημερινότητά του αβάστακτη και «μαύρη», ενώ το μέλλον του αποδομημένο. Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η κρίση, που σκεπάζει ευλαβικά σχεδόν τα πάντα γύρω της, διατηρώντας φυσικά την ισορροπία της μονάχα όπως εκείνη ξέρει.
Σε παγκόσμιο επίπεδο ταυτίστηκε η πολιτική με την οικονομία, μετατρέποντας τη σχέση αυτή σε σύγχρονο «γόρδιο δεσμό». Οι δεσμοί τέτοιου τύπου συνήθως δεν λύνονται ομαλά και δεν οδηγούν πάντοτε σε κάτι παραγωγικό και ωφέλιμο για την κοινωνία. Η δυστυχία της απλώνεται και η φτωχοποίηση της τοποθετείται στο πιο ψηλό βάθρο. Τα χρόνια περνούν, οι ευκαιρίες χάνονται, ο πολίτης «στεγνώνει» οικονομικά και συναισθηματικά και όλα αυτά μετατρέπουν σταδιακά τα σύγχρονα κράτη σε κράτη Κρόνους που «τρώνε» τα παιδιά τους. Δυστυχώς, προστίθενται «κακές» παρενθέσεις στο βιβλίο της σύγχρονης ιστορίας, σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Παρενθέσεις, που αλλοιώνουν το πολιτισμό μας, αλλοιώνουν τον τρόπο ζωής του ανθρώπου. Χωρίς προοπτική και με συντροφιά του το ατελείωτο κενό ο άνθρωπος θα καταντήσει ένας εκτεθειμένος άνθρωπος. Εκτεθειμένος ανά πάσα στιγμή στο «θάνατό» του. Ενός θανάτου ηθικού, συνειδησιακού, ψυχικού ακόμη και κοινωνικού…
Ιδεολογίες παρερμηνεύονται ή μένουν στο ράφι της ιστορίας, να «κοιτούν» το χάος και την απελπισία, που γίνεται δεύτερο πανωφόρι και «σκεπάζει» την κοινωνία και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Η ανικανότητα των πολιτικών μας εκπροσώπων και ο αλλόκοτος τρόπος αντιμετώπισης των πολιτικών ζητημάτων, διογκώνει το «τέρας», που γεννά το παγκόσμιο σύστημα. Οι ευθύνες φυσικά μετατίθενται στον πολίτη, μετατίθενται στις επιλογές του και στον τρόπο που έζησε και συνεχίσει να ζει τη ζωή του. Επιχειρήματα κενά χωρίς λογική και ουσία, τα οποία συντηρούν ένα «φιλάσθενο», αν όχι βαριά «αρρωστημένο» κλίμα. Και δεν είναι λύση ο απλός άνθρωπος να μάθει να ζει με τους «κρότωνες», που του ρουφούν το αίμα και που πολλές δεκαετίες τώρα παρασιτούν στο σώμα του. Αντίθετα, οι συνθήκες πλέον του επιβάλλουν να βρει τον τρόπο και να τους αποτινάξει από πάνω του. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες του τύπου… πώς αυτό δεν μπορεί να συμβεί, διότι ζούμε μέσα σε μια παγκόσμια «συνωμοσία». Δεν είμαστε «πιόνια» σε κανενός είδους πολιτική σκακιέρα και αν αυτό κάποια στιγμή φάνηκε στο παρελθόν να θεμελιώνεται ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Ένα ψέμα που θέλησε να κάμψει τις αντοχές, να ισοπεδώσει το ηθικό των ανθρώπων υποβαθμίζοντας παράλληλα το ίδιο του το «είναι». Σκοπός τους η χειραγώγηση μιας «μάζας», η απαξίωση της ατομικότητας και της προσωπικότητας και με τερματικό σταθμό το κέρδος και την εξουσία. Εξ ονόματος όλων αυτών, έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρωπότητα και όπως ξεκάθαρα φαίνεται προς τα εκεί ξαναβαδίζει… Μονάχα που τώρα τα εγκλήματα έρχονται και ψάχνουν να βρουν και συνενόχους πριν καλά καλά διαπραχθούν…
* Η κα Μαρία Κωνσταντέλου είναι πολιτικός επιστήμονας – διεθνολόγος
2 Σχόλια
Πάντα είναι σημαντικό να καταγράφονται οι σκέψεις και οι ανησυχίες νέων ανθρώπων έστω και αν δεν είναι πλήρως κατανοητές τουλάχιστον από εμένα!
Ο κόσμος πράγματι είναι περίπλοκος και αβέβαιος στην δυναμική εξέλιξη του.
Τι πρέπει να κάνουμε όμως;
Ποιητικά αλλα και ταυτόχρονα δυστοπικά όσα περιγράφετε, ότι πρέπει για κάποιο λογοτέχνημα. Αλλά η πραγματικότητα δεν είναι μαύρη (ούτε άσπρη). Αν κάποιοι εργάζονται προς το μαύρο, υποχρέωση σας (μας) να εργαστούμε προς την αντίθετη πλευρά.
.
Τι πρεπει να κάνουμε? Μάλλον να είμαστε ενεργότεροι πολίτες. Και κάτι τέτοια άρθρα που παραδέχονται ήττα πριν την προσπάθεια, με πεισμώνουν παραπάνω..