Για τη Νέα Δημοκρατία πρόγραμμα υπήρχε και έχει πια ξεκινήσει να υλοποιείται… Ωστόσο, αν αποδεχτούμε αυτή την άποψη, πώς μπορούμε να διαπιστώσουμε, πως αυτό το πρόγραμμα διαθέτει τη δυναμική, ώστε να αναδιαμορφώσει προς το καλύτερο την καθημερινότητα του λαού σε σχέση με εκείνη επί διακυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα; Και από πού πηγάζει όλη αυτή η πολιτική ορθότητα των λεγόμενων του «δεξιού» αυτού κόμματος, ότι κανονικότητα δεν υπήρχε πριν την τελευταία εκλογική αναμέτρηση;
Η κανονικότητα σαν έκφραση, σαν κατάσταση και σαν στόχος της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης, τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, φαίνεται να έχει αποκτήσει περίοπτη θέση στην πολιτική ατζέντα του κόμματος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όλοι σχεδόν οι εκπρόσωποι της παρούσας κυβέρνησης και ο αρχηγός της κατηγορήθηκαν, πως δεν παρουσίασαν ένα ολοκληρωμένο πολιτικό, οικονομικό και κομματικό πρόγραμμα στους πολίτες. Και πως οι ίδιοι αρκέστηκαν μονάχα στο να υποσχεθούν, πως θα δώσουν θέση στην κανονικότητα, δίχως όμως να καθορίζεται το πλαίσιο ή να οριοθετούνται οι τρόποι με τους οποίους θα ενεργοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Δυστυχώς, αυτή η «δεξιά» κυβέρνηση με τα ακροδεξιά στελέχη δεν σταματά να μας εκπλήσσει… έτσι μας συνήθισαν, έτσι δρουν και αντιδρούν εδώ και δεκαετίες. Ίσως πλέον γιατί κάτι τέτοιο φαντάζει επιβεβλημένο από μια «δεξιά», που σέβεται μονάχα τον εαυτό της. Η αλήθεια, που πραγματικά πλησιάζει τη σκληρή πραγματικότητα που θεμελίωσαν η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Αντώνιου Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ, ΕΛΙΑ, ΚΙΝΑΛ, του Γεώργιου Παπανδρέου, του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Φώφης Γεννηματά, δεν μπορεί παρά μονάχα να αποστασιοποιείται από αυτό που θεωρούν τώρα ως μια κανονικότητα, την οποία τόσο έντονα προπαγανδίζουν. Όλοι μαζί στέρησαν στο λαό εκείνα τα στοιχεία με τα οποία οφείλει να συμβαδίζει, ώστε να βιώνει αυτή την κανονικότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του. Και θέλουν τώρα όλοι τους να τη γυρίσουν πίσω. Είναι ένα ακόμη παράδοξο από το χώρο της πολιτικής σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται για άλογη πρακτική σε μια παράλογη πραγματικότητα με θύματα τον κόσμο.
Ο κόσμος ξεχνά, μπερδεύεται με τις τόσες συγκεχυμένες ερμηνείες, που αποδίδονται στο καθετί που τον αφορά και που του καθυστερεί την εξέλιξη και μετριάζει την ποιότητα στη ζωή του. Τα κοινωνικά πρόσημα δίνουν τη θέση τους σε αρνητικά πρόσημα, που θα κατακερματίσουν καθετί ανθρώπινο και που σιγά σιγά θα τυφλώσουν και τους πλέον ανοιχτομάτηδες αυτού του τόπου. Ομολογουμένως οι δημοσιογράφοι των διαφόρων ιδιωτικών καναλιών και ραδιοφώνων έκαναν καλά τη «δουλειά» τους την τετραετία 2015 – 2019. Βασικό τους μέλημα ήταν η διαστρέβλωση κάθε πολιτικής πρωτοβουλίας, η διόγκωση των προκλήσεων και των προβλημάτων αυτού του τόπου και φυσικά ο αποπροσανατολισμός και η τρομοκρατία του λαού. Φτάσανε σε σημείο δημοσιογραφικής «τελειότητας», αφού κατάφεραν να σβήσουν από τη μνήμη του κόσμου όλους εκείνους που τον έβαλαν στα μνημόνια, που υπερφορολόγησαν τους κόπους του, που του επέβαλαν να πληρώνει «ενοίκιο» στο σπίτι του (μέσω της καταβολής του ΕΝΦΙΑ για κάθε ακίνητο), που του έκοψαν μισθούς και συντάξεις, οδηγώντας τον στην πείνα και στην ανέχεια. Ξέχασε ο κόσμος τους συμπολίτες του, που έψαχναν για λίγο φαγητό στους κάδους των σκουπιδιών ή που συνωστίζονταν σε πλατείες και δρόμους, όπου θα τους πετούσαν μια σακούλα με λίγα λαχανικά ή φρούτα. Δυστυχώς, είδαμε ξανά εικόνες βγαλμένες από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, όταν δηλαδή η Ευρώπη βίωνε το φασισμό στο πετσί της και λαοί χάνονταν από μια τρέλα, από μια παράνοια.
Ο «καθαρός» φασισμός δεν επέστρεψε. Επέστρεψαν όμως οι πρακτικές του, οι οποίες μπλέχτηκαν και σιγά σιγά «στραγγάλισαν» δημοκρατικούς θεσμούς και κεκτημένα χρόνων. Γι’ αυτό ο λαός θα αγανακτήσει εκ νέου και θα ξαναβγεί στους δρόμους. Γι’ αυτό ο λαός θα συνεχίσει να περπατά σκυφτός και προβληματισμένος. Ο λαός ψάχνει ακόμη να βρει στηρίγματα, που θα τον ισορροπήσουν μέσα σε μια σκληρή πραγματικότητα, η οποία δεν πλησιάζει καν την κανονικότητα, που εξήγγειλαν και εξακολουθούν να εξαγγέλλουν οι πολιτικοί. Δεν μου μοιάζει κανονικότητα, να προσπαθείς να σώσεις, να συντηρήσεις, να διατηρήσεις το «κλουβί» αδιαφορώντας για το «πετούμενο» που έχεις μέσα (αν αυτό βέβαια ζει ακόμα). Ούτε μου μοιάζει κανονικότητα, να ασχολούνται με άνευ ουσίας πράγματα προς εντυπωσιασμό και μόνο. Εν ολίγοις… δεν μας αφορά πόσες φωλιές από κατσαρίδες βρέθηκαν σε υπουργεία και πόσες πόρτες βρέθηκαν κλειδωμένες, δίχως να γνωρίζουμε την «τύχη» των κλειδιών τους.
Χάνουμε το στόχο κοιτάζοντας αποσβολωμένοι δεξιά και αριστερά και συντηρώντας τις παθογένειες που υπάρχουν. Θα κάψουν ξανά το δάσος… αυτή τη φορά όχι γιατί θα κοιτούν το δάχτυλό τους, αλλά γιατί αυτή η κατάσταση αποτελεί πλέον μια κανονικότητα γι’ αυτούς. Αυτό έκαναν, αυτό γνωρίζουν, αυτό θα ξανακάνουν. Μόνο που αυτή τη φορά το τόνισαν και προεκλογικά. Θα επιστρέψουν την καθημερινότητα, τη ζωή του λαού σε μια κανονικότητα. Δεν μας είπαν μονάχα τι είδους κανονικότητα θα είναι αυτή… Ο λαός οφείλει να καταλάβει, πως δεν μπορούν αυτά τα κανονικά παιδιά, να εγγυηθούν για τη δική του ζωή. Διότι, πολύ απλά τα ζητούμενα, τα απαιτούμενα και πάνω απ’ όλα τα προαπαιτούμενα δεν είναι ίδια για όλους. Μονάχα την ισορροπία μπορούν οι έχοντες την εξουσία να σου υποσχεθούν, αν και κάτι τέτοιο χαλάει με μαθηματική ακρίβεια τη δικιά τους κανονικότητα και τάξη των δικών τους πραγμάτων. Στοιχεία δηλαδή που τους «διατηρούν» ή που τους επαναφέρουν στην εξουσία… ακόμη και αν κάτι τέτοιο φαντάζει καταστροφικό για όλους.
* Η κα Μαρία Κωνσταντέλου είναι πολιτικός επιστήμων – διεθνολόγος
1 Σχόλιο
Καλή η γραφή σας, ασαφές όμως το νόημά της!