«Ο εορτασμός του Αγίου Δημητρίου στο χωριό μας είναι συνδεδεμένος με πολλά στοιχεία της παράδοσής μας, ανάμεσα στα οποία είναι και το φτιάξιμο των ιδιαίτερων κουλουριών που ονομάζουμε «Αγιοδημητριάτικα» ή «Δημητροκούλουρα», αλλά και «Πλατανιανά» (ή και Γαλατιανά, μιας και λέγεται πως είχαν γίνει γνωστά στο χωριό μας από νύφη του Γαλατά). Τα συστατικά στοιχεία αυτών των κουλουριών είναι στενά συνδεδεμένα με τις μνήμες όλων μας και δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα υλικά», αναφέρει ο Σύλλογος.
Το έθιμο αναβίωσε τα προηγούμενα χρόνια ο Πολιτιστικός σύλλογος, με τη συμμετοχή έμπειρων, ηλικιωμένων γυναικών του Πάνω Πλατανιά.
Οπως επισημαίνει ο Σύλλογος «φέρνοντας στο νου μας τα κουλούρια αυτά, θυμόμαστε: Παρέες νοικοκυρών να βοηθά η μια στα κουλούρια της άλλης, δυνατά χέρια, ακόμη και μικρών παιδιών, να εναλλάσσονται για πολλή ώρα στο πλάσιμο αλλά και στο τρίψιμο της ζύμης (που ήταν πολύ σκληρή!), πολύωρη αναμονή για το πολυπόθητο ανέβασμα, και ύστερα το φούρνισμα σε ξυλόφουρνο, που δεν αργούσε να σκορπίσει σε όλη τη γειτονιά τη χαρακτηριστική μυρωδιά του ξύλου, του κόλιαντρου, της μαστίχας, της αλουσιάς, του σησαμιού…
Μαζί με όλα αυτά, η παράκληση των γυναικών να πετύχουν τα κουλούρια τους, που εκδηλωνόταν με έναν ιδιαίτερο χορό που επεδίωκε το άνοιγμα της φούστας τους, παρακαλώντας τα κουλούρια να ψηθούν καλά και να ανοίξουν το ίδιο (όπως οι φούστες των γυναικών), σημάδι πως θα έσπαγαν εύκολα σε κομμάτια για να κεράσουν οι νοικοκυρές τους επισκέπτες τους. Γιατί τα κουλούρια αυτά, δεν προσφέρονταν ολόκληρα, αλλά σπασμένα σε κομμάτια…
Μιλάμε, δηλαδή, για κουλούρια άλλων εποχών. Δεν τα έφτιαχνε καμία γυναίκα μόνη της, αλλά πάντα με παρέα, και τα φούρνιζε στον ξυλόφουρνο της γειτονιάς της, αν δεν είχε δικό της.
Παραμονές του Αγίου Δημητρίου οι ξυλόφουρνοι του πάνω χωριού έπαιρναν στην κυριολεξία φωτιά και γι΄ αυτούς κρατιόταν σειρά, αφού είχαν να φουρνίσουν και κουλούρια νοικοκυρών του κάτω Πλατανιά.»