Ο Γιάννης Μαλανδράκης είναι, κατά κοινή ομολογία, ένας έξυπνος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει, πλέον, πολύ καλά και σε βάθος τα θέματα της Αυτοδιοίκησης. Ένας άνθρωπος που διαβάζει και ενημερώνεται διαρκώς, με αντίληψη, με δυνατότητα σύνθεσης και με επικοινωνιακά χαρίσματα. Ένας Δήμαρχος, εν τέλει, με δυνατότητες και προσωπικότητα.
Και, όμως, ο κ. Μαλανδράκης, ως Δήμαρχος Πλατανιά, δίνει την αίσθηση ότι είτε κρατά εσκεμμένα χαμηλά, είτε αδυνατεί να ανεβάσει ψηλά τον πήχυ για τον Δήμο που διοικεί από το 2011 μέχρι και σήμερα, με αποτέλεσμα το ύψος (του πήχυ) να φτάνει έως εκείνο το σημείο που μπορούν να το περάσουν αφ’ ενός ο ίδιος και αφ’ ετέρου -και κυρίως- οι συνεργάτες του, η επιλογή των οποίων αποτελεί κρίσιμη παράμετρο στη σημερινή διαμορφωθείσα πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που κατά την άποψη τού γράφοντος είναι αντιστρόφως ανάλογη με το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα!
Συνεργάτες, οι οποίοι δεν εκκινούν, προφανώς, από την ίδια «αφετηρία», ούτε έχουν αφήσει το ίδιο «αποτύπωμα» αυτά τα εννέα, περίπου, χρόνια – αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης. Θέμα στο οποίο εντάσσεται εκ των πραγμάτων και η κρίσιμη παράμετρος των δημοτών, που δεν είναι άμοιροι ευθυνών, διότι αυτοί, με την ψήφο τους, στέλνουν στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου εκείνους που οι ίδιοι θεωρούν «καταλληλότερους», με αξιοκρατικά, λιγότερο αξιοκρατικά ή καθόλου αξιοκρατικά κριτήρια.
Ωστόσο, στο τέλος, ο Δήμαρχος είναι ο άνθρωπος που έχει το προνόμιο να επιλέγει τους συνεργάτες του, τους ανθρώπους με τους οποίους θα συμπορευτεί πολιτικά – αυτοδιοικητικά, τους ανθρώπους με τους οποίους πρέπει να έχει στενή επαφή και αγαστή συνεργασία σε καθημερινή βάση, τους δημοτικούς συμβούλους -και όχι μόνο- που έχουν τις ικανότητες να φέρουν σε πέρας την πολιτική της Δημοτικής Αρχής.
Ο Δήμαρχος, δηλαδή, είναι -ή πρέπει να είναι- ο «μαέστρος» της «ορχήστρας». Μόνο που στον Δήμο Πλατανιά, εδώ και εννέα χρόνια, ο Γιάννης Μαλανδράκης έχει επιλέξει να είναι ο ίδιος η… «ορχήστρα» και οι στενοί του συνεργάτες απλά να… συμπληρώνουν το «σκηνικό». «Σκηνικό» που, στο σύνολό του, παραμένει σχεδόν ίδιο και απαράλλαχτο από τον Ιανουάριο του 2011 μέχρι και σήμερα – Νοέμβριο του 2019. Πρωτόγνωρο το γεγονός, αν μη τι άλλο, για τα δεδομένα, τις ανάγκες και τις προοπτικές ενός Δήμου με τα χαρακτηριστικά του «Καλλικρατικού» Δήμου Πλατανιά.
Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν: Αυτή, καλώς ή κακώς, είναι η πραγματικότητα για τον Μαλανδράκη, με αυτή -έχει μάθει να- πορεύεται. Φτηνές δικαιολογίες, απαντώ. Δεν είναι δυνατόν -και αυτή δεν είναι προσωπική άποψη μόνο του γράφοντος, αλλά πολλών-, επί εννέα χρόνια να «κυριαρχούν» στα δημοτικά δρώμενα τα ίδια πρόσωπα. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι όλοι κάνουν άριστα τη δουλειά τους –που δεν την κάνουν, και δεν την κάνουν όλοι με την ίδια συνέπεια-, απαιτείται αξιολόγηση, επαναπροσέγγιση, ανανέωση κι εμπλουτισμός του αυτοδιοικητικού δυναμικού του Δήμου με νέα πρόσωπα, που θα έχουν την ευκαιρία να αναλάβουν θέσεις ευθύνης, να μάθουν δίπλα στους παλαιότερους και εμπειρότερους, να εξελιχθούν, να δώσουν τα δικά τους δείγματα γραφής και να αποτελέσουν -όσοι τα καταφέρουν- το «νέο αίμα» στο πλαίσιο μίας ομαλής διαδικασίας μετάβασης από μία εποχή σε μία άλλη, που αναπόφευκτα θα υπάρξει, αργά ή γρήγορα.
Η διαδικασία αυτή είναι απολύτως απαραίτητη και για έναν άλλο πολύ σημαντικό λόγο. Διότι με την εναλλαγή των προσώπων, στο πλαίσιο -επαναλαμβάνω- μίας διαδικασίας αξιολόγησης, είναι λιγότερο πιθανό να υπάρξουν συμπεριφορές, πρακτικές και αντιλήψεις, που δημιουργούν προβλήματα και προκαλούν προβληματισμό…
Εύλογα αναρωτιέται κανείς: Αν στο τέλος της τρέχουσας δημοτικής περιόδου, δηλαδή το 2023, ο κ. Μαλανδράκης δεν είναι ξανά υποψήφιος, ποια θα είναι η «κληρονομιά» που θα αφήσει στον Δήμο, σε ό,τι αφορά στο έμψυχο δυναμικό -αναφέρομαι στους αιρετούς και όχι στο προσωπικό- μετά από περίπου 13 χρόνια στη θέση του Δημάρχου;
Αναρωτιέται, επίσης, κανείς: δεν είναι εξόχως προβληματική -όσο και αν φαίνεται ότι… κερδίζει εκλογές, γεγονός που, φυσικά, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει- η πρακτική και η τακτική με την οποία πορεύεται, εν πολλοίς, η Δημοτική Αρχή του Δήμου Πλατανιά από το 2011 μέχρι και σήμερα; Είναι ή δεν είναι μία πρακτική που εξαντλείται σε μεγάλο βαθμό στην καθημερινότητα, με λογής – λογής μικροεξυπηρετήσεις – ικανοποιήσεις αιτημάτων των δημοτών – ψηφοφόρων από στενούς συνεργάτες τού κ. Μαλανδράκη, εν γνώση του ιδίου;
Ερώτημα: Αυτός είναι ο βασικός στόχος; Αυτή είναι η επιθυμητή πορεία; Αυτή είναι η σχέση που πρέπει να έχει, «χτίζοντας» μέρα με τη μέρα, ένας Δήμος με τους δημότες του;
Εννέα χρόνια μετά, έχει καταλάβει κάποιος ποια είναι η στρατηγική στόχευση της Δημοτικής Αρχής για τον Δήμο Πλατανιά; Υπάρχει; Ποιες είναι οι προτεραιότητες και πώς ιεραρχούνται; Πού θέλει να πάει η Δημοτική Αρχή τον Δήμο; Και πώς;
Σύμφωνοι, υπήρχαν και υπάρχουν αντικειμενικά προβλήματα και δυσκολίες που ξεπερνούν τις αρμοδιότητες και τα όρια της Δημοτικής Αρχής. Το «εγχείρημα» της συνένωσης τεσσάρων «Καποδιστριακών» Δήμων με διαφορετικά χαρακτηριστικά (Βουκολιών, Κολυμπαρίου, Μουσούρων, Πλατανιά) ήταν μία από αυτές τις μεγάλες δυσκολίες στο ξεκίνημα. Μία άλλη, που αφορούσε, βέβαια, όλους τους Δήμους της χώρας, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο καθώς δεν έχουν όλοι το ίδιο ύψος εσόδων, ήταν η περικοπή σημαντικού τμήματος θεσμοθετημένων πιστώσεων εξαιτίας της πολυετούς οικονομικής κρίσης.
Αυτά ουδείς μπορεί να τα παραβλέψει. Όπως ουδείς μπορεί να παραβλέψει ότι έχουν γίνει και πράγματα στον «Καλλικρατικό» Δήμο Πλατανιά, που είναι ένας μεγάλος Δήμος, με πολύ μεγάλο αριθμό Κοινοτήτων, ο οποίος εκτείνεται στα βόρεια από την Ανατολική Κίσαμο και τα σύνορα με την Αγία Μαρίνα έως τα σύνορα με την πρώην επαρχία Σελίνου και τον Ομαλό στα νότια. Χάος!
Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτά που έχουν γίνει μέχρι και σήμερα δεν είναι αρκετά. Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, προβάλλοντας ως κυρίαρχο επιχείρημα το πρόσφατο, εντυπωσιακό αν μη τι άλλο, 65% από τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών, μάλλον τους αρέσει να… αυτοπαραμυθιάζονται. Ή έχουν εντελώς λανθασμένη αντίληψη για τη σύγχρονη και αποτελεσματική λειτουργία ενός Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Συμπερασματικά: Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Γιάννης Μαλανδράκης θα πρέπει, σε αυτή τη νέα δημοτική περίοδο που ξεκίνησε πριν από 2,5 μήνες, να αλλάξει, επιτέλους, ρότα. Να προχωρήσει αφ’ ενός λιγότερο συγκεντρωτικά, όσο και αν ενδεχομένως ο ίδιος πιστεύει ότι ένα τέτοιο μοντέλο δεν θα λειτουργήσει, ανακατεύοντας την «τράπουλα» με βάση συγκεκριμένα κριτήρια και όχι ως… ισορροπιστής που δεν τολμά να ταράξει τα εδώ και καιρό -με δική του ευθύνη- «λιμνάζοντα νερά», επιλέγοντας να μοιράσει αρμοδιότητες άνευ «χαρτοφυλακίου», όπως έκανε πρόσφατα, σε… δέκα (10) εντεταλμένους δημοτικούς συμβούλους, περισσότερους απ’ όσους όρισε (οκτώ τον αριθμό) ακόμη και ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης.
Ο πήχυς, αυτή τη φορά, πρέπει να μπει ψηλά. Ψηλότερα, έστω, σε πρώτη φάση. Και πρέπει, επιτέλους, ν’ ακούσουμε, με λόγο σαφή και ξεκάθαρο, ποιο είναι το σχέδιο και ποιο το όραμα για ένα Δήμο με μεγάλα προβλήματα -ειδικά μετά τις θεομηνίες του περασμένου Φεβρουαρίου-, αλλά και με απεριόριστες -θαρρείς- δυνατότητες. Ένα Δήμο που οφείλει και μπορεί να μετατρέψει την ανάγκη σε ευκαιρία, ειδικά τώρα που τα βλέμματα είναι στραμμένα επάνω του εξαιτίας των μεγάλων καταστροφών. Χωρίς… «ασκήσεις ισορροπίας» μεταξύ των Δημοτικών Ενοτήτων, που, τελικά, μόνο αδράνεια προκαλούν.
Και, παράλληλα, να ξεχωρίσουν εκείνοι, παλιοί και νέοι, που μπορούν να υπηρετήσουν με συνέπεια και στοχοπροσήλωση το σχέδιο και το όραμα, λειτουργώντας ως ενεργά μέλη μίας ομάδας με κοινό βηματισμό και όχι ως «μοναχικοί καβαλάρηδες». Συνυπάρχοντας αρμονικά, όχι ως… «σκηνικό» πίσω από τον άνθρωπο – «ορχήστρα», αλλά ως μέλη μίας «ορχήστρας», με «μαέστρο» τον ικανό, ομολογουμένως, Δήμαρχο Πλατανιά.
Με όλες τις Δημοτικές Υπηρεσίες απολύτως ενεργές, διαρκώς, να παράγουν έργο, συγκεκριμένο και μετρήσιμο. Κάτι που, εν πολλοίς, δεν συμβαίνει σε ικανοποιητικό βαθμό μέχρι σήμερα. Και είναι απολύτως προφανές ποιους βαραίνουν οι ευθύνες γι’ αυτό το κρίσιμο έλλειμμα εντός του Δήμου, που αποτυπώνεται στη συνολική του εικόνα…