Δε λέω. Τη συμμερίζομαι αυτή την αδημονία για το χριστουγεννιάτικο στολισμό.
Θέλουμε όλοι πολύ φως, μεγάλες ανάσες χαράς μέσα στο γκρίζο των καιρών, που δε θελήσαμε.
Όμορφη είναι η γιορτινή ατμόσφαιρα.
Κι αυτή η παιδικότητα που νοσταλγουμε, οι μύθοι και η μαγεία των γιορτών.
Όλα φυσιολογικά και στη θέση τους.
Όμως η αναζήτηση του φωτός είναι καθημερινή υπόθεση.
Είναι οι στιγμές μας, είναι η ζεστασιά των αγαπημένων μας, είναι το βλέμμα κι η αγκαλιά, όταν νιώθουμε ότι χανόμαστε.
Είναι που δε θέλουμε άλλο σκοτάδι, είναι που θέλουμε καθαρό τον ορίζοντα των προσδοκιών μας.
Δε χρειάζεται να κονταίνουμε το χρόνο.
Είναι που το κάθε πράγμα θέλει την ώρα του για να αποκτάει και το βάρος και το βάθος της σημασίας του.
Κι έτσι νομίζω μπορούμε κάθε μέρα να κρατάμε αναμμένα τα μικρά φωτάκια και λαμπιόνια της ζωής μας αλλά και τους μεγάλους προβολείς, αυτούς που λούζουν στο φως το είναι μας, τις πράξεις μας και τους γύρω μας.
Εμείς μπορούμε να γινόμαστε εστίες φωτός, όχι μόνο τα Χριστούγεννα;
Ας μην υποτιμούμε την πολύτιμη βραδύτητα! Κάνει τα μικρά της θαύματα.
Είναι σημαντικότερο να βουτάμε στη σημασία των Χριστουγέννων, ως ανανέωση της πίστης σε κάθε νέο και πανανθρωπινο που γεννιέται κάθε φορά.
* Η κα Βαρβάρα Περράκη είναι φιλόλογος, πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Ν. Χανίων, πρώην αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Χανίων