Μιχάλης Μπλέτσας: «Με απογοητεύει η ολοένα αυξανόμενη τριτοκοσμικότητα των Χανίων»

Την απογοήτευσή του για την «ολοένα αυξανόμενη τριτοκοσμικότητα» της πόλης των Χανίων, παρά «τη δυναμικότητα που έχει», εκφράζει ο Χανιώτης Μιχάλης Μπλέτσας, διευθυντής Πληροφορικής του ΜΙΤ στις ΗΠΑ τα τελευταία είκοσι χρόνια και εκ των ιδρυτικών μελών της προσπάθειας «Ένα Laptop Ανά Παιδί» (υπολογιστής εκατό δολαρίων).

Σε μία εξόχως ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που παραχώρησε στο HANIA.news κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη γενέθλια πόλη, ο διεθνούς φήμης διακεκριμένος επιστήμονας μίλησε για όσα τον ενοχλούν στα Χανιά, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται «η έλλειψη σεβασμού στο περιβάλλον» και «η φτηνιάρικη τουριστική “ανάπτυξη”» .

Αναφερόμενος στην αδυναμία υλοποίησης ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα, ο κ. Μπλέτσας τόνισε ότι «η οικονομία μας είναι δομημένη σαν ένα σύνολο από συντεχνίες, οι οποίες ανταγωνίζονται στην απόκτηση προνομίων σε βάρος του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου, ενώ συμφωνούν στην από κοινού απομύζηση του κράτους» και πρόσθεσε πως πρέπει « να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι μονόδρομος για την επιβίωσή μας ως αναπτυγμένη κοινωνία και οι καθυστερήσεις απλά τις κάνουν όλο και πιο επώδυνες».

Κληθείς να σχολιάσει τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ήταν «καταπέλτης»: «Εδώ πραγματικά δεν έχω λόγια. Μετά τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της περιόδου 2007 – 2009, πίστευα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο για μια κυβέρνηση ευνομούμενης δημοκρατικής χώρας να κάνει περισσότερη ζημιά σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Η πραγματικότητα με διέψευσε πολύ γρήγορα».

Ο Διευθυντής Πληροφορικής του ΜΙΤ μίλησε, ακόμη, για το επίπεδο των ευρυζωνικών δικτύων στην Ελλάδα, για την εμπειρία του από τη συνεργασία του με τον ΟΤΕ καθώς και για το ποια θα είναι, κατά την άποψή του, η τεχνολογική εξέλιξη που θα επηρεάσει περισσότερο τις ζωές των ανθρώπων παγκοσμίως την επόμενη πενταετία.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Σας λείπουν τα Χανιά και η Ελλάδα, μετά από 25 χρόνια στις ΗΠΑ;

Μ.Μ .: Μου είναι δύσκολο να απαντήσω με ένα ναι ή ένα όχι. Σίγουρα μου λείπουν η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, αλλά έρχομαι αρκετά συχνά, έστω και για πολύ σύντομες επισκέψεις, για να είναι έντονη αυτή η έλλειψη. Όσον αφορά την Ελλάδα γενικότερα, σήμερα θα ήθελα πολύ να μου λείπει περισσότερο. Δυστυχώς, όμως, η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια μεγάλη ασχήμια, που πολλές φορές με κάνει να αισθάνομαι τυχερός για την απόσταση.

Τι νιώθετε και τι σκέφτεστε κάθε φορά που έρχεστε στη γενέθλια πόλη;

Μ.Μ .: Προσδοκία για την ανθρώπινη επαφή. Άπειρες πολύτιμες αναμνήσεις. Χαρά για τη δυναμικότητα που έχει η πόλη. Απογοήτευση για την ολοένα αυξανόμενη τριτοκοσμικότητά της.

Μετά τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της περιόδου 2007 – 2009, πίστευα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο για μια κυβέρνηση ευνομούμενης δημοκρατικής χώρας να κάνει περισσότερη ζημιά σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Η πραγματικότητα με διέψευσε πολύ γρήγορα

Σας έχω ακούσει να λέτε ότι αποφεύγετε να επισκέπτεστε συγκεκριμένες περιοχές στα Χανιά, γιατί δεν θέλετε να «τσαλακώσετε» αναμνήσεις των νεανικών χρόνων. Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο στα Χανιά, συγκρίνοντας το τότε με το σήμερα;

Μ.Μ .: Η έλλειψη σεβασμού στο περιβάλλον. Η φτηνιάρικη τουριστική “ανάπτυξη”. Η παντελής αδιαφορία για τον κοινόχρηστο χώρο με κορυφαίες εκφράσεις το “παρκάρω όπου θέλω και όταν θέλω”, το “πετάω τα σκουπίδια μου όπου με βολεύει” και το “χτίζω ό, τι γουστάρω”. Το ότι ο Πλατανιάς ανταγωνίζεται πλέον σε αισθητική τη Χερσόνησο. Το ότι τα λύματα της Παλιόχωρας πέφτουν ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, ακατέργαστα στη θάλασσα. Το ότι η Δημοκρατίας έχει παρκαρισμένα αυτοκίνητα και στις δύο πλευρές της και όταν συναντάς το λεωφορείο στο αντίθετο ρεύμα πρέπει να κρατάς την αναπνοή σου για να χωρέσεις…

Πρόσφατα γράψατε ότι το «ναι μεν, αλλά» είναι «νεοελληνική μάστιγα». Γιατί πιστεύετε ότι στην Ελλάδα προσπαθούμε -σχεδόν πάντα- να βρίσκουμε δικαιολογίες προκειμένου να μην κάνουμε αυτά που πρέπει;

Μ.Μ .: Γιατί είμαστε ένας λαός αιωνίως ανώριμων εφήβων που προσπαθούν να αντικαταστήσουν την αγκαλιά της μάνας με αυτή ενός πατερναλιστικού κράτους. Η οικονομία μας είναι δομημένη σαν ένα σύνολο από συντεχνίες, οι οποίες ανταγωνίζονται στην απόκτηση προνομίων σε βάρος του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου, ενώ συμφωνούν στην από κοινού απομύζηση του κράτους. Τώρα που η δομή αυτή καταρρέει, όλοι προσπαθούν να είναι οι τελευταίοι που θα φύγουν από το πάρτυ, καθυστερώντας τις αναπόφευκτες αλλαγές και αυξάνοντας το κόστος τους. Η βασική δικαιολογία είναι η ελληνική “εξαιρετικότητα” και μια διάθεση για ατέλειωτη κριτική, η οποία προσφέρει το δικαιολογητικό υπόβαθρο για την απόρριψη λύσεων που έχουν δοκιμαστεί επανειλημμένα και επιτυχώς σε πολλές άλλες χώρες ανά τον πλανήτη.

Ο βασικός λόγος που οι νέοι επιστήμονες μένουν στο εξωτερικό είναι η κανονικότητα που βρίσκουν εκεί. Αντί να συζητάμε, λοιπόν, για κίνητρα προς συγκεκριμένες ομάδες, καλό θα είναι να κάνουμε την Ελλάδα μια ευνομούμενη αστική δημοκρατία για όλους. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για την αντιστροφή των ροών

Τι πρέπει να κάνουμε; Ποιο πρέπει να είναι το σχέδιο και ποιες οι προτεραιότητες;

Μ.Μ .: Καταρχήν να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι μονόδρομος για την επιβίωσή μας ως αναπτυγμένη κοινωνία και οι καθυστερήσεις απλά τις κάνουν όλο και πιο επώδυνες. Η αντιμετώπιση της ανομίας, η επιτάχυνση της δικαιοσύνης, η φορολογική σταθερότητα και αποτελεσματικότητα, ένα πιο ακριβοδίκαιο ασφαλιστικό σύστημα είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ξαναγυρίσει η οικονομία στην ανάπτυξη. Η στοχευμένη μείωση των δαπανών του Δημοσίου είναι σήμερα μονόδρομος. Για να έχουμε μέλλον θα πρέπει να αλλάξουμε ριζικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα και να δώσουμε έμφαση στη δημιουργικότητα. Και επειδή έχουν να γίνουν πολλά και δύσκολα σε σύντομο χρονικό διάστημα, είναι χρήσιμο να συνειδητοποιήσουμε ότι μια κοινωνία που δεν μπορεί να εφαρμόσει ούτε ένα αντικαπνιστικό νόμο, δεν έχει καμιά ελπίδα να κάνει έγκαιρα τις απαιτούμενες, για την επιβίωσή της, αλλαγές.

Έχετε ασκήσει σκληρή κριτική στη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και σε προηγούμενες. Πώς κρίνετε τη μέχρι σήμερα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ;

Μ.Μ .: Εδώ πραγματικά δεν έχω λόγια. Μετά τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της περιόδου 2007 – 2009, πίστευα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο για μια κυβέρνηση ευνομούμενης δημοκρατικής χώρας να κάνει περισσότερη ζημιά σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Η πραγματικότητα με διέψευσε πολύ γρήγορα: η Βαρουφάκεια διαπραγμάτευση, εκείνο το ακατανόητο δημοψήφισμα, η συνολική αντιμετώπιση του προσφυγικού, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, το κλείσιμο των τραπεζών και οι κεφαλαιουχικοί έλεγχοι, οι βρίθοντες προσόντων ημέτεροι, η διεθνής παρουσία της χώρας.

Εκείνο που είναι ακόμα χειρότερο, όμως, είναι η συστηματική αποδόμηση της αστικής δημοκρατίας στην οποία επιδίδεται η κυβέρνηση, ο απροκάλυπτος αντι-ευρωπαϊσμός της, το επιταχυνόμενο πισωγύρισμα στην παιδεία, η απέχθεια για τις ανεξάρτητες Αρχές, οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, το πνίξιμο της οικονομίας μέσω της φοροκαταιγίδας και της μη αντιμετώπισης του ασφαλιστικού, που μας σπρώχνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο προς τον τρίτο κόσμο. Ακόμα και σε σχετικά “εύκολα” (γι’ αυτήν) θέματα, που όλοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να δώσει λύση σε χρόνια προβλήματα δεκαετιών (όπως η αδειοδότηση των ΜΜΕ), η κυβέρνηση φαίνεται να οδεύει ολοταχώς προς την επιδείνωσή τους.

Επιγραμματικά, λοιπόν: Ανίκανη και καταστροφική. Αν οι Ατσέμογλου και Ρόμπινσον έγραφαν το εξαιρετικό “Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη” μερικά χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα είχε δεσπόζουσα θέση (άσχετα με την από εδώ και πέρα πορεία της χώρας).

Ποια είναι η άποψή σας για τις επιλογές της -εκάστοτε- πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας τα τελευταία χρόνια;

Μ.Μ .: Θεωρώ τη θητεία της Άννας Διαμαντοπούλου, φωτεινό παράδειγμα για το πώς σχεδιάζονται και θεσμοθετούνται αλλαγές, που έθεσε μέτρο σύγκρισης για το μέλλον. Ο νόμος 4009/11 ήταν το σημαντικότερο θεσμικό βήμα για ένα καλύτερο αύριο στην παιδεία και δυστυχώς πολεμήθηκε λυσσαλέα από το πανεπιστημιακό κατεστημένο της μετριοκρατίας. Σαμποταρίστηκε άλλες φορές κρυφά και άλλες φορές ανοικτά από τους (προ ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) διαδόχους τής κ. Διαμαντοπούλου στο Υπουργείο για να φτάσουμε στην αποδόμησή του από τους ανεκδιήγητους Μπαλτά και Φίλη. Δυστυχώς, το φιτίλι στον χώρο της παιδείας είναι βραδυφλεγές, αλλά δύσκολο να σβήσει…

«Παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης, αποφυγή κάθε ρίσκου, θεσμικό πλαίσιο δαιδαλώδες, θολό και ασαφές, ανομία, γραφειοκρατία. Καμιά ανοχή/αποδοχή της αποτυχίας, κάτι που είναι και γενικότερο ευρωπαϊκό πρόβλημα». Έτσι έχετε περιγράψει την κατάσταση στην Ελλάδα. Πώς μπορεί να αλλάξει αυτό, με δεδομένο ότι ο χρόνος είναι εναντίον μας;

Μ.Μ .: Με την προστασία των θεσμών, την ανάδειξη της αριστείας και των πετυχημένων προσπαθειών, επιμονή, εξωστρέφεια και την προσήλωση στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Αναλαμβάνοντας ο καθένας προσωπικά τις ευθύνες που αναλογούν σε κάθε πολίτη και αποκηρύσσοντας την αγανάκτηση του απογοητευμένου πελάτη. Με την αποδοχή ότι δεν αποτελεί υποχρέωση των πολιτικών η παρουσίαση ευχάριστων λύσεων στους πολίτες, αλλά υποχρέωση των πολιτών η επιλογή με βάση το «μη χείρον, βέλτιστον».

Από το 2010 έως το φθινόπωρο του 2014 ήσασταν Ανεξάρτητος Μη Εκτελεστικός Διευθυντής του ΟΤΕ. Τι ακριβώς κάνατε; Ποιος ήταν ο δικός σας ο ρόλος;

Μ.Μ .: Η θητεία μου στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΟΤΕ έληξε τον Σεπτέμβριο του 2014, όταν μου ζητήθηκε από την τότε κυβέρνηση να παραιτηθώ λόγω “μη ικανοποιητικής συνεργασίας με τον υπουργό”.

Στη διάρκεια της θητείας μου στο Δ.Σ. του ΟΤΕ, έγινε η πρώτη, ίσως στη σύγχρονη ιστορία του Οργανισμού, ομαλή και αξιοκρατική διαδοχή στην ηγεσία του, η οποία αποδείχθηκε και πάρα πολύ επιτυχημένη. Το Δ.Σ. που είχα την τύχη να συμμετάσχω μαζί με εξαιρετικούς συναδέλφους, επέβλεψε τη σημαντική απομείωση των δανειακών υποχρεώσεων του Οργανισμού κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, πολλές και μεγάλες λειτουργικές βελτιώσεις, σημαντικές επενδύσεις στην ανανέωση του δικτύου και των υποδομών του και τη διατήρηση ενός πολύ καλού εργασιακού πλαισίου. Γνώρισα και είχα την τύχη να συνεργαστώ με εξαιρετικά στελέχη και έφυγα με πολύτιμες εμπειρίες, αφήνοντας την εταιρεία σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

Θα ήμουν πολύ πιο ευχαριστημένος αν είχε προχωρήσει το επενδυτικό πρόγραμμα της OTEGlobe και είχε αναβαθμιστει από το 2012 η συνδεσιμότητα του κόμβου των Χανίων με τα νέα καλώδια Ασίας – Αφρικής – Ευρώπης που περνούν νότια από την Κρήτη, κάτι που φαίνεται να υλοποιείται το 2016 με το καλωδιακό σύστημα ΑΑΕ-1.

Στα Χανιά με ενοχλεί η έλλειψη σεβασμού στο περιβάλλον. Η φτηνιάρικη τουριστική “ανάπτυξη”. Η παντελής αδιαφορία για τον κοινόχρηστο χώρο με κορυφαίες εκφράσεις το “παρκάρω όπου θέλω και όταν θέλω”, το “πετάω τα σκουπίδια μου όπου με βολεύει” και το “χτίζω ό, τι γουστάρω”. Το ότι ο Πλατανιάς ανταγωνίζεται πλέον σε αισθητική τη Χερσόνησο. Το ότι τα λύματα της Παλιόχωρας πέφτουν ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, ακατέργαστα στη θάλασσα

Το 2012 είχατε πει ότι ο Οργανισμός «έχει γίνει μια κανονική εταιρεία, όχι παραμάγαζο του Δημοσίου». Μόνη λύση, δηλαδή, είναι οι ιδιωτικοποιήσεις;

Μ.Μ .: Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μία από τις λύσεις, σίγουρα όμως όχι η μόνη. Η περίπτωση του ΟΤΕ είναι ιδιαίτερα διδακτική. Σίγουρα ο ΟΤΕ ως εταιρεία ωφελήθηκε δραματικά από τον απεγκλωβισμό του από το κράτος. Μαζί με τον ΟΤΕ ωφελήθηκαν και τα κρατικά ταμεία σε αρκετό βάθος χρόνου. Εκείνο που χάθηκε είναι η θεωρητική δυνατότητα άσκησης ουσιαστικής πολιτικής για τις τηλεπικοινωνιακές υποδομές της χώρας. Και λέω θεωρητική, γιατί η πρόσφατη ιστορία μάς διδάσκει ότι το ελληνικό κράτος ήταν ένας κάκιστος διαχειριστής στον συγκεκριμένο τομέα.

Σε πιο γενικό επίπεδο, το κράτος θα πρέπει να ιεραρχήσει τις προτεραιότητές του και αντί να εμπλέκεται με μέτρια έως κάκιστα αποτελέσματα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας, θα πρέπει να επικεντρωθεί στην ποιότητα των θεσμών, στο τρίπτυχο παιδεία, υγεία και ασφάλεια και στις υποδομές. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες ο κρατικισμός είναι καρκίνος για την κοινωνία και η κακή ποιότητα των παρεχόμενων, από το κράτος, υπηρεσιών χτυπάει πολύ πιο έντονα τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα.

Πώς κρίνετε το επίπεδο των ευρυζωνικών δικτύων στην Ελλάδα;

Μ.Μ .: Ανεπαρκές. Δεν χρειάζεστε εμένα να σας το πω, το βλέπετε από την καθημερινή σας εμπειρία. Αφήνοντας τις συγκρίσεις με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες στην άκρη, λόγω των βελτιώσεων στο δίκτυο πρόσβασης που γίνονται (κυρίως από τον ΟΤΕ) τα τελευταία χρόνια, έχουμε βάσιμες ελπίδες να πιάσουμε τους ποσοτικούς στόχους της ευρωπαϊκής ατζέντας 2020. Εδώ να σημειώσω ότι αναφέρω τον ΟΤΕ γιατί το κράτος δεν είχε ποτέ συνεπή πολιτική και συνέχεια στον συγκεκριμένο τομέα και οι εναλλακτικοί πάροχοι δεν φαίνεται να έχουν τη δυνατότητα σοβαρών επενδύσεων.

Τον περασμένο Φεβρουάριο, σε άρθρο σας, επισημάνατε ότι η μελέτη για τις τηλεοπτικές άδειες «γρήγορα καταλήγει στον αριθμό “ 4” με επιχειρηματολογία, η οποία έχει σοβαρές τεχνικές ατέλειες». Στο ίδιο άρθρο υπογραμμίσατε ότι «το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο στην Ελλάδα είναι ένα καθρέπτης των χειροτέρων χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας. Την κύρια ευθύνη για αυτό φέρει η πολιτεία (ή διαφορετικά η διαχρονική έλλειψη σοβαρής πολιτικής και κατανόησης του αντικειμένου). Η συγκεκριμένη μελέτη δυστυχώς φαίνεται να συμβάλλει στη διαιώνιση του φαινομένου…».

Μ.Μ .: Ναι, έγραψα το άρθρο γιατί μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση κατέληξε στο μαγικό “4”, με εντελώς αβάσιμη, τεχνικά, επιχειρηματολογία. Η ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της συστηματικής μας θεσμικής ανωριμότητας. Αντί, λοιπόν, η κυβέρνηση να λύσει μια και καλή το θέμα, ακολουθώντας τις δυτικοευρωπαϊκές πρακτικές, επιχειρεί να διαιωνίσει το αρρωστημένο καθεστώς των εξαρτημένων μέσων βάζοντας εαυτόν στη θέση των επιχειρηματιών ακολουθώντας τα πρότυπά της (Βενεζουέλα, Ρωσία και λοιπές προηγμένες κοινωνίες). Εκείνο που με στενοχωρεί ακόμα περισσότερο είναι ότι οι τηλεοπτικές άδειες είναι μια μάχη από το παρελθόν, για το παρελθόν, σε μια χώρα που επιμένει να κοιτάει συνεχώς προς τα πίσω.

Η οικονομία μας είναι δομημένη σαν ένα σύνολο από συντεχνίες, οι οποίες ανταγωνίζονται στην απόκτηση προνομίων σε βάρος του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου, ενώ συμφωνούν στην από κοινού απομύζηση του κράτους. Τώρα που η δομή αυτή καταρρέει, όλοι προσπαθούν να είναι οι τελευταίοι που θα φύγουν από το πάρτυ, καθυστερώντας τις αναπόφευκτες αλλαγές και αυξάνοντας το κόστος τους

Αν η ελληνική κυβέρνηση σάς ζητούσε να καταθέσετε συγκεκριμένες προτάσεις, που θα συνέβαλαν στον επαναπατρισμό νέων επιστημόνων τι θα προτείνατε;

Μ.Μ .: Ο βασικός λόγος που οι νέοι επιστήμονες μένουν στο εξωτερικό είναι η κανονικότητα που βρίσκουν εκεί. Αντί να συζητάμε, λοιπόν, για κίνητρα προς συγκεκριμένες ομάδες, καλό θα είναι να κάνουμε την Ελλάδα μια ευνομούμενη αστική δημοκρατία για όλους. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για την αντιστροφή των ροών.

Ποια τεχνολογική εξέλιξη θα επηρεάσει, κατά τη γνώμη σας, τις ζωές των περισσοτέρων μας την επόμενη πενταετία και με ποιο τρόπο;

Μ.Μ .: Η ολοένα και μεγαλύτερη χρήση της ρομποτικής στη βιομηχανία, νομίζω θα αλλάξει ριζικά το κόστος της παραγωγής και τη σημερινή γεωγραφική κατανομή της. Σε συνδυασμό με τις αυξανόμενες εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης, θα δημιουργήσει τη μεγαλύτερη (και πιο ουσιαστική) πρόκληση για τον καπιταλισμό. Το Διαδίκτυο θα συνεχίζει να αλλάζει τις ζωές μας σε καθημερινή βάση αυξάνοντας την ταχύτητα της πληροφορίας και τη δυνατότητα ανάλυσης όλο και μεγαλύτερων όγκων δεδομένων και επιταχύνοντας τις εξελίξεις. Η πιο σημαντική τεχνολογική ανακάλυψη των τελευταίων ετών, όμως, νομίζω ότι είναι η δυνατότητα επέμβασης στον γενετικό κώδικα με μεγάλη ακρίβεια, που μας επιτρέπει η τεχνική CRISPR.

Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;

Μ.Μ .: Μετά από 5 χρόνια ενασχόλησης με το νέο κτήριο του Media Lab, σκοπέυω να ξαναγυρίσω στη συνδεσιμότητα, με έμφαση στις πιο δύσκολες περιοχές. Και θα προσπαθώ πάντα να παραμένω Έλληνας, Ευρωπαίος και αισιόδοξος σε πείσμα της βαθιάς συντήρησης που κυριαρχεί στην πατρίδα μου.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΛΕΤΣΑΣ

Ο Μιχάλης Μπλέτσας γεννήθηκε στα Χανιά το 1967. Σπούδασε στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακά στις ΗΠΑ, στη βιοϊατρική και στη μηχανική υπολογιστών.

Εργάστηκε, αρχικά, ως μηχανικός συστημάτων και το 1996, σε ηλικία μόλις 28 ετών, επιλέχθηκε μεταξύ 300 υποψηφίων, μετά από εξάμηνη διαδικασία, για τη θέση του Διευθυντή Πληροφορικής του ΜΙΤ, θέση που κατέχει μέχρι σήμερα.

Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της προσπάθειας «Ένα Laptop Ανά Παιδί» (OLPC), έχοντας κεντρική συνεισφορά στον σχεδιασμό και την υλοποίηση του πρωτοπόρου φορητού υπολογιστή «ΧΟ», καθώς και της συνδεσιμότητάς του στο Διαδίκτυο.

Έχει υλοποιήσει δίκτυα ευρυζωνικής πρόσβασης βασισμένα σε τεχνολογίες αιχμής, συμπεριλαμβανομένης μίας από τις πρώτες δοκιμαστικές πλατφόρμες ADSL, καθώς και ποικίλες ασύρματες τεχνολογίες. Πρόσφατα υπηρέτησε στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΤΕ Α.Ε.

Ο Μιχάλης Μπλέτσας έχει πολυποίκιλη συμβουλευτική και επιχειρηματική εμπειρία, παράλληλα με εκτεταμένη κοινωφελή δραστηριότητα, ενώ παραμένει κύριος ομιλητής σε διεθνή συνέδρια. Είναι το δεύτερο επίσημο μέλος του ΜΙΤ Enterprise Forum Greece.