«Να φύγουν τώρα οι κάμερες και οι φωτογράφοι – δημοσιογράφοι για να παράξουμε έργο», είπε χθες στη Μεσαρά ο Γραμματέας της Νομαρχιακής του ΣΥΡΙΖΑ. Κοντολογίς, κάθε νουνεχής πολίτης που σκέφτεται με απλούς και καθαρούς συνειρμούς -στην καλύτερη περίπτωση- πρέπει να σκέφτηκε ακούγοντας τη φράση: «Τελείωσε το σόου, άντε τώρα και να τσακωθούνε πίσω από κλειστές πόρτες».
Κι έτσι είναι. Οι κάμερες, τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι είναι για το σόου. Για κάθε λαϊκιστή πολιτικό αυτό τον ρόλο έχουν. Έτσι χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ κι έτσι τον χρησιμοποιούν κι αυτά. Σε αυτό το κακοστημένο επικοινωνιακό σκηνικό που έχει στηθεί στην Αθήνα και το μεταφέρουν παντού μαζί τους, οι πρωταγωνιστές του. Πολιτικοί και οικονομικά συμφέροντα που αντιπαρατίθενται στα κεντρικά ΜΜΕ. Μόνο που εδώ είμαστε κάτι άλλο. Λίγο διαφορετικοί. Οι γραφικοί της υπόθεσης. Κι αυτό δεν το είπε κανένας στους υπεύθυνους της διοργάνωσης και βγήκε να «καθαρίσει» σε ευθεία αντιπαράθεση ο Πρωθυπουργός. Αυτά είναι πρωτόγνωρα πράγματα για ευρωπαϊκή χώρα. Κωμικοτραγικά.
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ
Όταν είναι κάθε Αρχηγός στην αντιπολίτευση, κάθε κορώνα, κάθε υπερβολή, κάθε θεατρινισμός, κάθε τσιτάτο που θα «παίξουν» στα κανάλια, όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτα, αλλά τα αποζητά, τα ψάχνει. Τα κομματικά επιτελεία των αρχηγών και των πολιτικών κάνουν μηχανορραφίες για να τα έχουν, οι κάθε λογής ινστρούχτορες εξαντλούν την ενεργητικότητα και τον χρόνο τους σε αυτό το θέατρο παραλόγου. Για να έχει τη «λάμψη» της έκρηξης, της ατάκας ή της αντιπολιτευτικής κορώνας ο αρχηγός. Για να αποδείξει πως αυτός έχει τη «μαγκιά» και την ικανότητα ηγεσίας. Πως δεν «μασάει» τα λόγια του και πως οι πράξεις του θα είναι διαφορετικές και λυτρωτικές για τον λαό…
Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΡΓΟΥ
Μόλις καταληφθεί η εξουσία, τότε αρχίζει το άλλο παραμύθι: «Να παράξουμε έργο». Τώρα πώς ο λαϊκιστής που ξέρει να παράγει μόνο εντυπώσεις, μπορεί να παράξει έργο, αυτό το έχει αποδείξει η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας και τα αποτελέσματά της τα βιώνουμε καθημερινά.
Γέλασα χθες λοιπόν όταν άκουσα πως θέλουν να παράξουν έργο από μια τέτοια σύσκεψη, όπου θα υπάρχουν μονόλογοι. Τι είδους έργο περιμένουν να παράξουν; Είναι τραγικό να έχουν ακόμα την έννοια της παραγωγής έργου οι παράλληλοι μονόλογοι, η ψυχοθεραπευτική εκτόνωση των τοπικών παραγόντων όταν λένε τον πόνο τους ή φωνασκούν, έστω και κοσμιότερα λόγω Πρωθυπουργού. Ομολογώ πως δεν μπορώ πλέον να σκεφτώ ένα λογικό επιχείρημα που να αποδεικνύει πως υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος για όλα αυτά, παρά μόνο για την προώθηση του πολιτικού μηνύματος που θέλει να στείλει κάθε πολιτικός, εν προκειμένω σε κορυφαίο επίπεδο.
ΟΙ ΗΡΩΙΚΩΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ
Είναι αστείο να επαναλάβει κανείς τα όσα έλεγε προεκλογικά ο Πρωθυπουργός για να κερδίσει την εξουσία κι όσα αναγκάζεται να λέει σήμερα για να διατηρήσει την εξουσία. Σκληρός ο ρόλος των πολιτικών να πρέπει να ναρκοθετούν τη συνείδησή τους για να καλλιεργούν ελπίδες σε τέτοιες ώρες δοκιμασίας και να τις διαψεύδουν μετά, με όλα αυτά τα παραμυθητικά αφηγήματα που εφευρίσκουν.
Σκληρότερος όμως των ανθρώπων που δεν μπορούν να επιβιώσουν, που φεύγει η ζωή και η χαρά τους για τα λάθη όσων κοκορευτήκαν στον παρελθόν για το έργο τους, πουλώντας «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» και έχοντας θέσει τη χώρα υπό επιτροπεία. Αλλά κι όσων κοκορεύονται σήμερα κυβερνώντας υπό επιτροπεία. Όταν ακούω πως δίνουν κι έχουν δώσει μάχες και πως ο κόσμος τις αναγνωρίζει, δεν μπορώ να κακίσω αυτούς που θυμώνουν, αλλά κυρίως σκέφτομαι αυτούς που υποφέρουν με αξιοπρέπεια στερούμενοι βασικά υλικά αγαθά. Και το κάνουν όταν με θράσος οι πολιτικοί μας δηλώνουν ηρωικώς πεσόντες στα σαλόνια των ξενοδοχείων των Βρυξελλών και στα γυάλινα κτίρια της Κομισιόν και βγάζουν selfie με τα πιτσιρίκια που δεν μπορούν να υποστηρίξουν το μέλλον τους, μ’ ένα iphone στο χέρι.