Απολαυστικές στιγμές… «σουρρεαλισμού» ζήσαμε χθες, για άλλη μία φορά, στην πόλη των Χανίων.
Στα Χανιά μας! Στην πόλη όπου τις τελευταίες δεκαετίες η «υπαγόρευση της σκέψης, με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική, έξω από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική…» είναι, με μικρές ή μεγάλες εξαιρέσεις, η κυρίαρχη τάση, τόσο στον πολιτικό και αυτοδιοικητικό «στίβο», όσο, ενίοτε, και σε ζητήματα καθημερινότητας.
Και κακώς, κάκιστα, τώρα που το συλλογίζομαι, την περασμένη χρονιά (2017) δεν διοργανώσαμε τιμητικές εκδηλώσεις στην απόλυτη ευρωπαϊκή -τολμώ να πω- πόλη του σουρρεαλισμού, για να γιορτάσουμε με κάθε επισημότητα (στα Χανιά είμαστε πρώτοι σε… γιορτές και πανηγύρια) τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων από την επινόηση του συγκεκριμένου όρου από τον Γάλλο ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ. Παράλειψη. Και μάλιστα ιδιαιτέρως σοβαρή.
Τέλος πάντων. Στο θέμα μας. Στις απολαυστικές στιγμές σουρρεαλισμού, που ζήσαμε χθες… Τουλάχιστον όσοι είτε για λόγους επαγγελματικούς (τύχη αγαθή, αραιά και πού, ετούτο το επάγγελμα, καθώς μπορεί να μας προσφέρει πολλές πίκρες, αλλά ενίοτε μας αποζημιώνει με μοναδικές εμπειρίες), είτε για λόγους… υποχρέωσης, είτε για να δηλώσουν με την παρουσία τους την άμεση ή έμμεση στήριξη στην κυβέρνηση και το έργο της, παραβρεθήκαμε στα εγκαίνια των δύο Τοπικών Μονάδων Υγείας (ΤΟΜΥ), στον χώρο του Κέντρου Υγείας Αστικού Τύπου.
Αρκούσε, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, η συνύπαρξη, για λίγη ώρα, του αναπληρωτή υπουργού Υγείας (και πρώην δημάρχου Σφακίων) Παύλου Πολάκη με τον πρώην αναπληρωτή υπουργό Υγείας και πρώην δήμαρχο Χανίων Μανώλη Σκουλάκη.
Οφείλω να ομολογήσω ότι, αν εξαιρέσουμε την απρόσμενη… μουσική υπόκρουση -για χρονικό διάστημα ενός λεπτού περίπου- την ώρα της ομιλίας Πολάκη (δείτε ΕΔΩ), όλα κυλούσαν ομαλά, έως ότου κλήθηκε στο βήμα, για ένα χαιρετισμό, ο κ. Σκουλάκης, ο οποίος, για άλλη μία φορά, -παλιά μου τέχνη κόσκινο-, πέραν από τις αναφορές στο θέμα (Κέντρο Υγείας Αστικού Τύπου) για το οποίο κλήθηκε να μιλήσει, έριξε -όχι τυχαία- και μικρές «σφήνες» προσωπικής «εξομολόγησης» καθώς και στοχευμένες «μπηχτές». Μία… πολιτική «τέχνη», στην οποία διαχρονικά, τουλάχιστον στην Κρήτη, είναι αξεπέραστος ο Μανώλης Σκουλάκης.
Η ομιλία τού κ. Σκουλάκη προκάλεσε την αντίδραση του κ. Πολάκη, ο οποίος, επί της ουσίας, πήρε τον λόγο για μη… γκρουφτεί, αν και, μεταξύ μας -και ελπίζω να μείνει έτσι- ο Παύλος Πολάκης είναι πιο πιθανό να στραβοκαταπιεί επειδή… δεν βάζει γλώσσα στο στόμα του (που έλεγε και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, της οποίας τα μάτια είχαν δει πάρα πολλά…), παρά επειδή θα προτιμήσει να μη μιλήσει.
Με το θέμα της «κόντρας» των δύο ανδρών δεν θα καταπιαστώ. Έχω τις πληροφορίες μου, αλλά ας φροντίσουν οι άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενοι, που γνωρίζουν πολύ καλύτερα και σε βάθος το θέμα, να πουν τι ακριβώς συνέβη όταν και οι δύο ήταν δήμαρχοι και διεκδικούσαν, ο καθένας για λογαριασμό του Δήμου του, τη δημιουργία Κέντρου Υγείας Αστικού Τύπου στα Χανιά και Πολυδύναμου Περιφερειακού Ιατρείου στα Σφακιά. Αν αναλογιστεί, πάντως, κανείς σε ποια χρονική περίοδο έγινε αυτή η (συν)διεκδίκηση, το «ματσάκι», για να μιλήσω με ποδοσφαιρικούς όρους, είχε κριθεί πριν καν αρχίσει. Όπως κι έγινε.
Σήμερα, επέλεξα να σταθώ στο πιο σουρρεαλιστικό σημείο της χθεσινής συνύπαρξης των δύο πολιτικών ανδρών. Στην κοινή αναφορά τους… στην ελληνική γραφειοκρατία.
Θυμίζω, σε περίπτωση που κάποιος εκ των εκλεκτών αναγνωστών έτυχε να γευτεί κάποιον… λωτό τις προηγούμενες ώρες, με αποτέλεσμα να έχει… κενά μνήμης: Ο Μανώλης Σκουλάκης εξελέγη βουλευτής Χανίων με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1981 (σε ηλικία 37 ετών τότε), του 1985, του 1989 (Ιουνίου και Νοεμβρίου), του 1990, του 1993, του 1996 του 2000, του 2004, του 2007 και του 2009. Διετέλεσε υφυπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων από τον Ιούνιο του 1988 έως τον Μάρτιο του 1989 και στη συνέχεια αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούλιο του 1989. Διετέλεσε, επίσης, υφυπουργός Υγείας και Πρόνοιας από τον Οκτώβριο του 1993 έως τον Ιανουάριο του 1996 και ξανά από τον Σεπτέμβριο του 1996 έως το Νοέμβριο του 1998.
Ο κ. Σκουλάκης, λοιπόν, ο οποίος διετέλεσε και δήμαρχος Χανίων, από την 1η Ιανουαρίου 2011 έως τις 31 Αυγούστου 2014, παραπονέθηκε για το… «θαύμα της ελληνικής γραφειοκρατίας» -ναι, αυτές ακριβώς ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησε-, όταν είπε ότι χρειάστηκαν «48 αποφάσεις για να φτάσουμε εδώ», δηλαδή για να ξεκινήσει η κατασκευή του Κέντρου Υγείας Αστικού Τύπου, στον χώρο του παλιού Νοσοκομείου.
Με άλλα λόγια, ο κ. Σκουλάκης, που, όπως και οι λοιποί υπουργοί και βουλευτές, ανεξαρτήτως κομμάτων, όλες αυτές τις δεκαετίες, με τα νομοσχέδια που είτε κατέθεταν είτε ψήφιζαν στη Βουλή, φρόντιζαν, επί της ουσίας, για… τη διαιώνιση του αντιαναπτυξιακού και διεφθαρμένου, εν πολλοίς, γραφειοκρατικού «τέρατος», μίλησε ως σαν να προέκυψε από… πολιτική παρθενογένεση!
Από κοντά και ο Παύλος Πολάκης. Για τη γραφειοκρατία μίλησε και αυτός, ενθυμούμενος τι τραβούσε όταν ήταν δήμαρχος Σφακίων. Δεν μας είπε, βέβαια, τι έχει κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, από τον Γενάρη του 2015 μέχρι και σήμερα για το συγκεκριμένο «αγκάθι». Λεπτομέρειες… Τι να προλάβει να κάνει και αυτή η έρμη η κυβέρνηση; Τι να πρωτοδιορθώσει από τα χάλια που άφησαν οι προηγούμενοι, με πολλούς από τους οποίους συγκυβερνά – αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία… Είναι, άλλωστε, τόσες οι μνημονιακές υποχρεώσεις που «τρέχει» να εφαρμόσει, με αποτέλεσμα ν’ αδυνατεί, προς το παρόν, είμαι σίγουρος, ν’ ασχοληθεί με τέτοια θέματα. Δεν βαριέσαι! Η κυβέρνηση της αριστερής καρδιάς μας, έχει τη συμπάθειά μας…
Σε τούτο το σημείο, επιτρέψτε μου ν’ ανοίξω μία μικρή παρένθεση και να μοιραστώ μαζί σας κάποιες ενδόμυχες σκέψεις που έκανα, την ώρα που κοιτούσα τον κ. Πολάκη να… κοιτά τον κ. Σκουλάκη την ώρα της ομιλίας του. Αυτή η λάμψη που -μου φάνηκε ότι- είδα στα μάτια του σφακιανού Υπουργού την ώρα που αντίκρυζε τον κισσαμίτη «γερόλυκο» της πολιτικής να «κάνει το κομμάτι του» (είπα, θα μοιραστώ μαζί σας μύχιες σκέψεις μου και ελπίζω στην εχεμύθειά σας), με έκανε, προς στιγμήν, να πιστέψω ότι ο Παύλος θαυμάζει, κατά βάθος, τον Μανώλη! Μπα! Σήμερα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον λάθος θα έκανα…
Κράτησα, επίσης, από ετούτη τη μοναδική, σχεδόν «μαγική», συνύπαρξη, τα λόγια με τα οποία ο Μανώλης Σκουλάκης ολοκλήρωσε τον χαιρετισμό του, απευθυνόμενος στον παριστάμενο υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξανθό και στον Παύλο Πολάκη: «Κι έχετε κατά νου ότι εγώ δεν είμαι απέναντι, είμαι στο ίδιο μετερίζι. Έχει σημασία αυτό…», είπε κι ένιωσα ένα εσωτερικό σκίρτημα, μία… σοσιαλιστική ανατριχίλα ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε…
Άνω τελεία.
Για να παραθέσω, περιληπτικά, ό,τι επακολούθησε, της ομιλίας Σκουλάκη, με βάση το αναλυτικό ρεπορτάζ τού HANIA.news:
Ο κ. Πολάκης, στη δευτερολογία του σημείωσε, μεταξύ άλλων ότι «…για την ιστορία -γιατί δεν μπορώ να μην το πω, θα γκρουφτώ- (σ.σ. πνιγώ) το έργο αυτό χρηματοδοτήθηκε από το τότε Τομεακό (σ.σ. πρόγραμμα) του Υπουργείου Υγείας, στο οποίο είχε γίνει κατ’ αρχήν ένταξη του Πολυδύναμου (σ.σ. Περιφερειακού Ιατρείου) του Πλατανιά, του Πολυδύναμου (σ.σ. Περιφερειακού Ιατρείου) των Σφακίων, των Εξωτερικών Ιατρείων του Νοσοκομείου Χανίων και εσύ», σημείωσε ο κ. Πολάκης απευθυνόμενος στον κ. Σκουλάκη, «με τη δική σου παρέμβαση, πρακτικά αφαιρέθηκε χρηματοδότηση από αυτά και πήγε σε αυτό εδώ. Και γλύτωσε η δουλειά…».
«Ψέματα…», φώναξε ο κ. Σκουλάκης.
«Εγώ δεν λέω ποτέ μου ψέματα», απάντησε ο κ. Πολάκης.
«Μόνο ψέματα λες…», ανταπάντησε ο κ. Σκουλάκης, ο οποίος σημείωσε ότι «θα σας απαντήσω τη Δευτέρα, σε συνέντευξη Τύπου, με ντοκουμέντα».
«Φαντάσου να μην ήταν και… στο ίδιο μετερίζι», άκουσα κάποιον από τους παριστάμενους (στα εγκαίνια) να λέει, λίγο αργότερα, μειδιώντας…
Χανιά, η πόλη τού υπαρκτού -πολιτικού και όχι μόνο- σουρρεαλισμού, τωόντι…