Χθες, έγινα μάρτυρας ενός θλιβερού περιστατικού. Περνώντας μπροστά από ένα υπό κατάληψη Γυμνάσιο της πόλης, άκουσα έναν δεκαπεντάχρονο μαθητή, ο οποίος βρισκόταν εντός της σχολικής αυλής, να λέει σε μία καθηγήτρια γύρω στα εξήντα: «Κυρία (!) δρόμο και μη μας τα πρήζεις… Εμάς μας προστατεύει ο νόμος».
Μάταια η εκπαιδευτικός προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι πλησιάζουν εξετάσεις, ότι η κατάληψη δεν έχει κανένα απολύτως νόημα και ούτε θα ικανοποιηθεί κάποιο από τα αστεία θέματα – προφάσεις, για τα οποία κλείνουν το σχολείο με το έτσι θέλω, εμποδίζοντας την πλειοψηφία των συμμαθητών τους να μπουν στις τάξεις τους.
Η γυναίκα απομακρύνθηκε με ταπεινωμένο βλέμμα κι εγώ συνδύασα το περιστατικό με άλλες μαρτυρίες, φίλων μου εκπαιδευτικών στη Μέση Εκπαίδευση… Σας παραθέτω μερικές μόνο.
Σύμφωνα με τις εγκυκλίους των τελευταίων ετών, η λέξη τιμωρία δεν υφίσταται πλέον στη σχολική ζωή… Οι μαθητές μπορούν να ασχημονούν, να αδιαφορούν, να υβρίζουν, να καπνίζουν στις τουαλέτες, να έχουν συμπεριφορά που αγγίζει τα όρια της παραβατικότητας, χωρίς καμία κύρωση ουσίας. Στην έσχατη των περιπτώσεων, μια αποβολή!
Αν ένας εκπαιδευτικός, από ενδιαφέρον για το παιδί και προκειμένου να το «συνεφέρει», του μιλήσει… σκληρά -η μία φίλη μου π.χ/, είπε σε έναν μαθητή: «Παιδί μου, έχεις ξεφύγει… Κάνεις κακό στον εαυτό σου, βλάπτεις τους συμμαθητές σου, εμποδίζεις τη δουλειά μου… Οταν θα βγεις στην πραγματική ζωή, θα φας κάτι χαστουκάκια, που δεν θα ξέρεις από πού σου έρχονται»-, τότε ο εκπαιδευτικός κινδυνεύει να φτάσει να απολογείται, μπροστά σε έξαλλους γονείς, οι οποίοι δεν ανέχονται να θίγεται το καμάρι τους!
Η πιο «αστεία», μέσα στη σοβαρότητά της, μαρτυρία έχει ως εξής: «Στον σταυρό που σου κάνω, Λία μου, ήρθε στο σχολείο φορώντας ένα σορτς, που δεν άφηνε τίποτα στη φαντασία… Όλα έξω! Την πιάνω και της μιλάω: “Κοριτσάκι μου, το κάθε μέρος έχει τον ενδυματολόγικό του κώδικα. Θα πήγαινες έτσι στην εκκλησία ή σε μία δεξίωση γάμου; Γιατί έρχεσαι έτσι στο σχολείο… Προσβάλλεις τον εαυτό σου. Ομορφο κορίτσι είσαι, ωραίο σώμα έχεις, βάλε το σορτς όταν θα πας βόλτα! Στο σχολείο έρχεσαι για να μάθεις γράμματα…”. Την επόμενη μέρα, στο σχόλασμα, μπαίνει μια κυρία στο σχολείο, γύρω στα 35, με ένα σορτς πιο προκλητικό απο του κοριτσιού! Με βρίσκει στο γραφείο και μου λέει: “Κάνατε σκηνή στην κόρη μου για το ντύσιμό της! Δεν είναι δουλειά σας, εγώ είμαι υπεύθυνη γι’ αυτήν και θα φοράει ό,τι θέλει! Δεν έχετε δικαίωμα να ενοχοποιείτε την εμφάνισή της”».
Τα γράφω όλα αυτά, πραγματικά πολύ στενοχωρημένη και προβληματισμένη ως μητέρα παιδιού της Α’ Γυμνασίου, που χθες έχασε το μάθημά του, λόγω κατάληψης… Η κατάσταση έχει βγει, καιρό τώρα, εκτός ελέγχου. Το σχολείο δεν είναι μια μικρή ιδιωτική επιχείρηση, που αν δεν δουλεύει σωστά θα κλείσει και το πολύ πολύ να μείνουν μερικοί εργαζόμενοι άνεργοι, έχοντας βέβαια το δικό τους μερίδιο ευθύνης.
Το σχολείο είναι θεσμός και αποτελεί τον σημαντικότερο πυλώνα εξέλιξης, προόδου και κοινωνικής συνοχής. Οφείλει να παρέχει γνώση, αλλά και να διαπλάθει ήθος, συνειδητοποιημένους και ελεύθερους μελλοντικούς πολίτες. Σωστά, θα προσθέσει κάποιος, πως αυτό είναι κυρίως θέμα οικογένειας. Δυστυχώς, λόγω πολλών συγκυριών, που δεν είναι της παρούσης, η οικογένεια σήμερα αδυνατεί σε μεγάλο βαθμό να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να κατανοήσει τις αιτίες των κακοδαιμονιών που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία.
Αυτός είναι ο λόγος που θα πρέπει το σχολείο να «προστατευθεί», να μπορεί απερίσπαστο να επιτελεί το έργο του. Με λίγα λόγια, όταν ένα παιδί συμπεριφέρεται με τρόπο που προσβάλλει τον χώρο και τους λειτουργούς του, όταν παρεμπδίζει την εύρυθμη λειτουργία του, όταν ενοχλεί τους συμμαθητές του, χωρίς να έχει κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας, τότε η σχολική κοινότητα στο σύνολό της θα πρέπει να έχει το κατοχυρωμένο νομικό δικαίωμα να χαράσσει όρια στον… παραβάτη και να χρησιμοποιεί την τιμωρία -όχι σωματική- ως παιδαγωγικό μέσο.
Τα όρια, παντού, η συναίσθηση δηλαδή ότι έχω δικαίωμα να προχωρήσω μέχρι εκεί, γιατί αν πάω παραπέρα θα καταπατήσω τα δικαιώματα του άλλου, είναι απαραίτητα για ένα σύγχρονο αποδοτικό σχολείο!
Τα όρια και οι κανόνες μαθαίνουν το παιδί να είναι ελεύθερο επί της ουσίας και στο μέλλον, ως πολίτης, να σέβεται και να προασπίζει τη Δημοκρατία.
Σήμερα, το ελληνικό σχολείο τρέπεται, με τις ευχές της κυβέρνησης, σε ατραπούς επικίνδυνους και τα παιδιά μας μετατρέπονται σε οπαδούς της ασυδοσίας. Οφείλουμε να αντιδράσουμε, διαφορετικά είμαστε συνένοχοι.
3 Σχόλια
Συγχαρητήρια για το άρθρο σας. Πράγματι υπάρχει μια υποχώρηση τον τελευταίο καιρό στα θέματα της παιδείας . Πολλοί μιλάνε για διάλυση ! Εάν το επίπεδο ενός κράτους κρίνεται και από τις υπηρεσίες στο χώρο της παιδείας τότε λυπάμαι και θα συμφωνήσω.
Τα παιδιά είναι ο καθρέπτης της οικογένειας…Κατά μάνα κατά κύρη κατά το παιδί που σπείρει , είπε ο θυμόσοφος λαός πολλά πολλά χρόνια πριν
Οι κανόνες σε ένα σχολείο καθορίζονται πρωτίστως από το σύλλογο διδασκόντων. Αν ο σύλλογος αδυνατεί να θέσει τα σωστά πλαίσια λειτουργίας, λόγω αδιαφορίας, ασυμφωνίας μεταξύ των μελών του, μη αποδοτικής επικοινωνίας με διεύθυνση μαθητές ή γονείς κλπ δεν πρέπει να αποδίδει τις ευθύνες στο κράτος και στους γονείς. Θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να κάνει την αυτοκριτική του.