Εξομοίωση ΑΕΙ – ΤΕΙ με αλλαγή μαρκίζας.
Σημαιοφόροι μαθητικών παρελάσεων με κλήρωση.
Καταπολέμηση και ταύτιση της αριστείας στην επιχειρηματικότητα με το κεφάλαιο “δυνάστη” ακόμα και αν προάγει την απασχόληση και την εξωστρέφεια.
Πεισματική άρνηση συγκριτισμού μεταξύ δημόσιου και μη κρατικού Πανεπιστημίου.
Μη αξιολόγηση του προσωπικού του δημοσίου τομέα και «σάκιασμα» ικανών με κοπανατζήδες.
Η αξιοκρατία αντί εργαλείο προόδου και ανάπτυξης, θυσία στον βωμό της πολιτικής δοξομανίας.
Ο άσημος έγινε (χάριν επικοινωνίας – life style) χωρίς κόπο και προσπάθεια γνωστός, και ως νεόπλουτος πολιτικά, βλέπει το μπόι του (πάντα στη δύση) με έπαρση και στόμφο.
Με τέτοια εθνική αντίληψη και με τη φοβική αντιμετώπιση του υγιούς συγκριτισμού, η χώρα ολισθαίνει βίαια από το κακό στο χειρότερο.
Αυτή η δημοκρατία εξελίσει μόνο προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες απαίδευτων, επικίνδυνων και αδίστακτων φιλόδοξων που εκτός της διαχείρισης της επικοινωνίας (και της ρητορικής της γενικότητας και της μπουρδολογίας) δεν εχουν τίποτα απολύτως να πουν.
“Συνεχίστε” εκλογείς να τους “θρέφετε”.
Είναι ανάγκη επιβίωσης αυτού του σπάνιου είδους ο κρατικός θηλασμός, αν και αυτή η εθνική πρακτική, δεν συνάδει με την εξέλιξη των ειδών στα υπόλοιπα έμβια όντα του πλανήτη…