Ένας από τους βασικότερους στόχους της παρούσας κυβέρνησης είναι η πολυπόθητη ανάπτυξη. Ουδείς θα διαφωνήσει με το συγκεκριμένο στόχο. Όλοι μας θέλουμε επιτέλους να σηκωθεί η πατρίδα μας. Να ξεφύγουμε από την πολυετή οικονομική και κοινωνική κρίση.
Το νομοθετικό πλαίσιο το οποίο θα δώσει το έναυσμα των επενδύσεων αποτελεί το εργαλείο με το οποίο θα υλοποιηθούν αυτές οι επενδύσεις. Σύμφωνα με αυτά που έχουν αρχίσει να διαρρέουν σιγά – σιγά από την πλευρά της κυβέρνησης -ως ένα είδος μέτρησης των αντιδράσεων- αποτελούν οι προτάσεις για τον αιγιαλό.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα πάντα με τις διαρροές, η κυβέρνηση σκέφτεται να προωθήσει την πλήρη απελευθέρωση του χτισίματος στον αιγιαλό και την πλήρη παράδοση των παραλιών στα ομπρελοκαθίσματα και στις ξαπλώστρες.
Ως φιλελεύθερος πολίτης -και ως πραγματικός φίλος του περιβάλλοντος- προσωπικά διαφωνώ κάθετα και με τις δύο προτάσεις της κυβέρνησης.
Όσο αφορά το χτίσιμο στον αιγιαλό, δεν έχει παρά να σκεφθεί κανείς τη μεγάλη διάβρωση που υφίστανται ήδη πάρα πολλές ελληνικές παραλίες από την απρόσκοπτη ανθρώπινη παρέμβαση. Όπως ορθότατα έχει τονισθεί, στην Ελλάδα, και ειδικότερα στην Κρήτη, χάνουμε παραλίες και δεν φταίει σε αυτό η Κλιματική Αλλαγή, [1].
Η πλήρης απελευθέρωση του χτισίματος στον αιγιαλό θα συμβάλλει έτι περαιτέρω σε αυτό το πρόβλημα. Το χτίσιμο του αιγιαλού όχι μόνο δεν θα βοηθήσει στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά μακροπρόθεσμα, θα λειτουργήσει ως μπούμεραγκ (backlash effect): όταν οι παραλίες διαβρωθούν εντελώς τότε θα εκλείψει και ο τουρισμός. Η εξίσωση που ισχύει είναι η εξής: Παραλία = τουρισμός. Χωρίς παραλία, δεν υπάρχει τουρισμός. Μη νομίζουν πολλοί ότι το χτίσιμο σε μία παραλία δεν θα επηρεάσει μία άλλη παραλία, η οποία βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά και δεν είναι χτισμένη: αυτά δεν ισχύουν στη φύση. Η φύση, και ειδικά το νερό, πάντα βρίσκει διέξοδο όταν κάτι την εμποδίζει. Αυτό ας το έχουν υπόψιν τους οι ξενοδόχοι -και τα κατά τόπους Ξενοδοχειακά Επιμελητήρια- οι οποίοι θα δουν τις επενδύσεις τους μακροπρόθεσμα να απαξιώνονται. Η Ελλάδα δεν διαθέτει τις τεράστιες σε μήκος και πλάτος παραλίες των ΗΠΑ στις οποίες μέσω των διάφορων ταινιών του Χόλυγουντ βλέπουμε τα σπίτια κυριολεκτικά να βρίσκονται μέσα στην παραλία. Σε αυτό, όχι δεν είμαστε Καλιφόρνια. Θα πρέπει να σκεφτόμαστε μακροπρόθεσμα και όχι με τις βραχυπρόθεσμες παρωπίδες.
Στο θέμα της πλήρους απελευθέρωσης των ομπρελοκαθισμάτων ισχύουν τα εξής: η πλήρης κάλυψη των παραλιών με ομπρελοκαθίσματα από ιδιώτες επιχειρηματίες μπορεί μεν να λειτουργήσει θετικά για ορισμένους μόνο επιχειρηματίες οι οποίοι θα διαθέτουν ίσως τις απαραίτητες διασυνδέσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (η οποία Τ.Α. είναι από τους πλέον διεφθαρμένους θεσμούς του Ελληνικού Κράτους), αλλά θα αποτελεί ένα παντελώς αντι-φιλελεύθερο οικονομικό και κοινωνικό μέτρο.
Εξηγώ: σε πάρα πολλές τουριστικές περιοχές ζουν εδώ και πολλές δεκαετίες μόνιμοι κάτοικοι οι οποίοι κυριολεκτικά ήδη υποφέρουν από την άναρχη και παντελώς ανεξέλεγκτη παράθεση ομπρελοκαθισμάτων. Οι κάτοικοι αυτοί βλέπουν την οικονομική αξία των επενδύσεων που έχουν πραγματοποιήσει εδώ και πολλές δεκαετίες να απομειώνεται καθώς δεν μπορούν να πατήσουν καν το πόδι τους σε αυτές τις παραλίες.
Η πλήρης απελευθέρωση των ομπρελοκαθισμάτων στις παραλίες θα απαξιώσει πλήρως τους ντόπιους κατοίκους και τις επενδύσεις τους σε ακίνητα. Από την άλλη πλευρά, το φαινόμενο του υπερτουρισμού έχει καταστήσει το πρόβλημα ήδη εντονότερο. Το φαινόμενο του υπερτουρισμού, το οποίο ορισμένες περιοχές της Ελλάδας ήδη το βιώνουν, σε συνδυασμό με τυχόν πλήρη απελευθέρωση των ομπρελοκαθισμάτων, θα λειτουργήσει μακροπρόθεσμα και αυτό ως μπούμεραγκ: θα επέλθει κορεσμός στις παραλίες και οι τουρίστες δεν θα έρχονται πια. Ποιος θα θέλει να πάει σε μία παραλία στην οποία το πόδι του διπλανού (μη γράψω τίποτε άλλο) θα βρίσκεται στην κεφαλή του άλλου; Αυτό δεν λέγεται ποιοτικός τουρισμός. Αυτό λέγεται εισβολή.
Για να κρίνει κάποιος/α μία επένδυση, έναν στρατηγικό αναπτυξιακό στόχο, θα πρέπει αυτός ο στόχος να συμβαδίζει με τους τρεις βασικούς πυλώνες της Βιώσιμης Ανάπτυξης: οικονομία, κοινωνία, περιβάλλον. Η Βιώσιμη Ανάπτυξη, αν δεν κάνω λάθος, αποτελεί συστατικό στοιχείο του προεκλογικού προγράμματος της ΝΔ. Στην προκειμένη περίπτωση, με τα όσα στοιχεία διαρρέουν από την πλευρά της κυβέρνησης, το σχετικό νομοσχέδιο που αφορά τον αιγιαλό δεν συμβαδίζει με κανένα από τους τρεις πυλώνες της Βιώσιμης Ανάπτυξης. Ταυτόχρονα, αντίκειται στις φιλελεύθερες αρχές της ΝΔ.
Από εδώ από τα Χανιά, από τη γενέτειρα του κ. Μητσοτάκη, με όλο το σεβασμό, τον καλώ να σκεφθεί σοβαρά τις εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις του σχετικού νομοσχεδίου οι οποίες υπερκερούν τις όποιες τυχόν θετικές επιπτώσεις που μπορεί ίσως να έχουν παρατεθεί από διάφορους συμβούλους.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
* Ο Δρ. Σωτήρης Ν. Καμενόπουλος είναι PhD Σχολής Μηχανικών Ορυκτών Πόρων Πολυτεχνείου Κρήτης