Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, γιατί μπορεί ο καθένας να λέει ή να γράφει την «παρόλα» του, αλλά τα γεγονότα και τα δεδομένα είναι πολύ συγκεκριμένα.
Δεδομένο πρώτο: Καμία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Χανίων τη νέα δημοτική περίοδο, δηλαδή από τον περασμένο Σεπτέμβριο μέχρι και σήμερα, δεν έχει ξεκινήσει στην ώρα της. Καμία! Όλες οι συνεδριάσεις ξεκίνησαν με σημαντική καθυστέρηση. Χθες, η καθυστέρηση έφτασε τα σαράντα λεπτά και στις προηγούμενες συνεδριάσεις ουδέποτε ήταν μικρότερη των είκοσι λεπτών. Το γεγονός αυτό, που επισημάνθηκε χθες, «μαρτυρά» μια συγκεκριμένη νοοτροπία κι ένα έλλειμμα σεβασμού προς τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου. Η ευθύνη, τυπικά, ανήκει στον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Χανίων Ευτύχη Δαμιανάκη. Για το ουσιαστικόν τού πράγματος, αρκεί να παρατηρήσει κανείς ποιος καταφτάνει τελευταίος στην αίθουσα συνεδριάσεων.
Δεδομένο δεύτερο: Η άρνηση του δημάρχου Χανίων Παναγιώτη Σημανδηράκη να σεβαστεί το -ομόφωνο, όπως επισημάνθηκε χθες- αίτημα των μελών της Επιτροπής που συστάθηκε -με πρόεδρο τον γενικό γραμματέα του Δήμου Γιώργο Φραγκιαδάκη– για να προχωρήσει σε αλλαγές στον Κανονισμό Λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου. Αίτημα για την έναρξη των συνεδριάσεων στις 15.30 και όχι στις 18.00, όπως έχει επιβάλλει τις τελευταίες εβδομάδες ο κ. Σημανδηράκης με την ανοχή, προφανώς, του κ. Δαμιανάκη. Υπάρχει, δηλαδή, όπως επισημάνθηκε, ένα ομόφωνο διαπαραταξιακό αίτημα, μία άτυπη απόφαση των μελών της προαναφερόμενης Επιτροπής, και ο Δήμαρχος Χανίων αρνείται να την εφαρμόσει γιατί δεν (θα) βολεύει τον ίδιο. Δύο με τέσσερις (μάξιμουμ) φορές τον μήνα. Όσες φορές, δηλαδή, συνεδριάζει μηνιαίως το Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων.
Δεδομένο τρίτο: Στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Χανίων θα δαπανάται πολύς χρόνος σε αψιμαχίες και αντιπαραθέσεις -άνευ ουσίας τις περισσότερες φορές- όσο ο δήμαρχος Χανίων Παναγιώτης Σημανδηράκης εξακολουθεί να είναι διαρκώς… με «το χέρι στο θηκάρι», έτοιμος να «ξιφουλκήσει» κάθε φορά που δέχεται κριτική. Αν αλλάξει τακτική, είναι δεδομένο ότι θα ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι τούτο: Μπορεί ο κ. Σημανδηράκης ν’ αλλάξει τον -έντονα συγκρουσιακό- τρόπο που λειτουργεί, εν πολλοίς, μέχρι τώρα; Σε αυτό το ερώτημα ομολογώ ότι δεν έχω απάντηση.