Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τις κάμερες στα σχολεία, επανέρχεται στην επικαιρότητα η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η πλειονότητα των εκπαιδευτικών, έχει την παιδαγωγική επάρκεια και διδακτική πληρότητα για να διδάξει τις ευαίσθητες και εύπλαστες μαθητικές ψυχές.
Οι περισσότεροι νέοι αλλά και παλιοί συνάδελφοι, έχουν εξαιρετική κατάρτιση και μεταπτυχιακές σπουδές. Η δυνατότητα διορισμού, οδήγησε πολλούς από αυτούς, με βαριά βιογραφικά στην εκπαίδευση. Γνωρίζουν άριστα ψυχολογία αναπτυσσομένου ανθρώπου (Piaget) και σύγχρονες παιδαγωγικές προσεγγίσεις, όπως είναι η ομαδοσυνεργατική διδασκαλία, το αλληλοδιδακτικό σχολείο και έχουν εισάγει στη μαθητική τάξη, τις νέες τεχνολογίες.
Αυτοί οι εκπαιδευτικοί, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με μια δίκαιη αξιολόγηση. Αυτό που τους ανησυχεί είναι η αναξιοκρατική τοποθέτηση σε θέσεις ευθύνης, Σχολικών Συμβούλων και Διευθυντών, που θα λειτουργήσουν κομματικά και εκδικητικά. Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο είναι οι δύσκολοι και επιθετικοί γονείς, που καταφεύγουν ακόμη και σε νομικές αγωγές κατά συναδέλφων, με κατακριτέες παρεμβάσεις στο παιδαγωγικό έργο και στοχοποιήσεις.
Υπάρχει επίσης μια μικρή μερίδα οκνηρών συναδέλφων, που είναι εύκολο ένας αξιοκρατικά εκλεγμένος Διευθυντής, να τους επαναφέρει σ’ εγρήγορση. Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα σας αναφέρω την εμπειρία μου. Στην ευέλικτη ζώνη του Ωρολογίου Προγράμματος, έπρεπε κάθε συνάδελφος ν’ αναλάβει ένα project, ενα σχέδιο εργασίας που αφορούσε την Αγωγή Υγείας, τα τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα, την κυκλοφοριακή αγωγή κ.λπ. Έπρεπε να το συνδυάσει με καλά προετοιμασμένες εκπαιδευτικές εξόδους, επικοινωνία με ειδικούς, συνεντεύξεις και τελικά να γίνει ανάρτηση στην ιστοσελίδα του σχολείου των ενεργειών και των αποτελεσμάτων.
Εκείνος λοιπόν που δεν έκανε τίποτα, ήταν εκτεθειμένος απέναντι στους συναδέλφους του, αλλά και στους γονείς, αφού δεν είχε να παρουσιάσει έργο στο Σχολικό Συμβούλιο (Σύλλογος Διδασκόντων και Σύλλογος Γονέων), που συγκαλούσαμε γι’ αυτό το σκοπό. Την επόμενη χρονιά, για να μη δεχτεί τη χλεύη και την ανυποληψία στην οποία υπήρχε κίνδυνος να περιπέσει, απογειωνόταν!
Τέλος, στον χώρο μας, όπως σε όλες τις επαγγελματικές τάξεις, υπάρχουν συνάδελφοι με σοβαρά προβλήματα υγείας. Όταν πρόκειται για προβλήματα ψυχικής υγείας, οι μαθητές οι οποίοι είναι χρηστικοί, δεν τους επιτρέπουν να διδάξουν.
Τι κάνουμε με αυτούς; Τους απολύουμε, τους πετάμε στον Καιάδα; Όχι βέβαια! Τους τοποθετούμε σε διοικητικές θέσεις ή τους μετατάσουμε σε άλλες υπηρεσίες.
Συμπερασματικά, με συγκεκριμένη και ορισμένη θεώρηση των πραγμάτων, με ασφαλιστικές δικλείδες αξιοκρατίας, ενδοσχολικης επιμόρφωσης και επάρκειας οπτικοακουστικών μέσων στη σχολική μονάδα, λίγοι συνάδελφοι, οπλισμένοι με ιδεοληψίες και ταμπού θ’ αρνούνταν την αξιολόγηση.
ΥΓ.: Οι εμπειρίες μου πηγάζουν κυρίως απο την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, την οποία και υπηρέτησα.
* Ο κ. Κωνσταντίνος Πιτσιγαυδάκης είναι εκπαιδευτικός