Την αντίθεσή του για την απόφαση του οικονομικού συμβούλου του Πρωθυπουργού, Αλέξη Πατέλη να αναδιπλωθεί και να ζητήσει συγγνώμη για τις δηλώσεις του περί διδακτορικών, εκφράζει με μακροσκελή ανάρτησή του στο facebook ο ιδρυτής του Taxibeat, Νίκος Δρανδάκης.
Αναλύοντας την απόφαση του κ. Πατέλη, ο κ. Δρανδάκης επισημαίνει τα εξής: «Τι ακριβώς σημαίνει η “συγνώμη” του, ότι άλλαξε απόψεις? Δύσκολο να το πιστέψω. Πολύ απλά η πλειοψηφία (δεν θέλω να την αποκαλέσω όχλο) τον ανάγκασε σε μια εξευτελιστική συγνώμη, πολύ περισσότερο επειδή είναι δημόσιο πρόσωπο. Και αυτό είναι ένα από τα κακά των Social Media – οι αντιδράσεις της πλειοψηφίας σε μη δημοφιλείς απόψεις (και μιλώ για απόψεις) είναι αφόρητες».
«Επί της ουσίας, περισσότερο συμφωνώ με τον κ. Πατέλη, παρά διαφωνώ», σημειώνει ο κ. Δρανδάκης. «Δεν μιλώ βέβαια για όσους θέλουν να διασφαλίσουν μια θέση στο Δημόσιο – αυτοί δεν με αφορούν – μιλάω μόνο για τον ιδιωτικό τομέα, στον οποίο ασφαλώς, υπάρχουν επαγγέλματα στα οποία ένα διδακτορικό είναι πολύ πιο σημαντικό από την όποια εργασιακή εμπειρία. Όμως αυτά είναι πολύ πολύ λίγα» επισημαίνει στην ανάρτησή του ο κ. Δρανδάκης και συνεχίζει: «Αν ήθελα να δώσω συμβουλή στον μέσο νέο σήμερα, στην ερώτηση του αν πρέπει να κάνει ένα διδακτορικό, θα του απαντούσα να σκεφτεί ΠΟΛΥ σοβαρά τι θέλει να πετύχει στη ζωή του και αν αυτό το διδακτορικό θα του δώσει περισσότερα εφόδια από όσα θα του στερήσει η αποχή του από την αγορά εργασίας για τόσα πολλά χρόνια.
Καταλαβαίνω γιατί τόσος κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίον του κ. Πατέλη. Οι ακαδημαϊκές σπουδές, και δη ένα διδακτορικό, ήταν πάντα το ιερό δισκοπότηρο της μέσης Ελληνικής οικογένειας. Όλοι μας, από τον πόλεμο και μετά, μεγαλώσαμε με τη διδαχή όχι τα χαρτιά σου δείχνουν ποιος είσαι. Σε μια κοινωνία που το μεγαλύτερο μέρος της ταϊζόταν από το Δημόσιο τομέα (ο οποίος δεν μπορούσε να εφαρμόσει ιδιωτικά κριτήρια στις προσλήψεις του, άρα κοίταζε τα χαρτιά σου), και στο υπόλοιπο επιτυχημένος ήσουν μόνο αν γινόσουν γιατρός ή δικηγόρος, είναι λογικό το πάθος για τα διδακτορικά να είναι στο DNA μας – μας δίνουν την αίσθηση ότι είμαστε μέρος της ελίτ».
Αναλυτικά, η ανάρτηση του κ. Δρανδάκη:
Eνοχλούμαι με το cancel culture που εξανάγκασε τον κ. Πατέλη σε μια εξευτελιστική αναδίπλωση. Αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο σε αυτή την ιστορία.
Δεν μείωσε ομάδες ανθρώπων με πχ. ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, δεν προσέβαλε ανθρώπους προσωπικά ή ομαδικά (ας μην μου πουν τώρα οι κάτοχοι διδακτορικών ότι προσβλήθηκαν, θα το πάνε πολύ μακρυά), είπε απλά την άποψη του για την αγορά εργασίας. Τι ακριβώς σημαίνει η “συγνώμη” του, ότι άλλαξε απόψεις? Δύσκολο να το πιστέψω. Πολύ απλά η πλειοψηφία (δεν θέλω να την αποκαλέσω όχλο) τον ανάγκασε σε μια εξευτελιστική συγνώμη, πολύ περισσότερο επειδή είναι δημόσιο πρόσωπο. Και αυτό είναι ένα από τα κακά των Social Media – οι αντιδράσεις της πλειοψηφίας σε μη δημοφιλείς απόψεις (και μιλώ για απόψεις) είναι αφόρητες.
Επί της ουσίας, περισσότερο συμφωνώ με τον κ. Πατέλη, παρά διαφωνώ. Δεν μιλώ βέβαια για όσους θέλουν να διασφαλίσουν μια θέση στο Δημόσιο – αυτοί δεν με αφορούν – μιλάω μόνο για τον ιδιωτικό τομέα, στον οποίο ασφαλώς, υπάρχουν επαγγέλματα στα οποία ένα διδακτορικό είναι πολύ πιο σημαντικό από την όποια εργασιακή εμπειρία. Όμως αυτά είναι πολύ πολύ λίγα.
Αν ήθελα να δώσω συμβουλή στον μέσο νέο σήμερα, στην ερώτηση του αν πρέπει να κάνει ένα διδακτορικό, θα του απαντούσα να σκεφτεί ΠΟΛΥ σοβαρά τι θέλει να πετύχει στη ζωή του και αν αυτό το διδακτορικό θα του δώσει περισσότερα εφόδια από όσα θα του στερήσει η αποχή του από την αγορά εργασίας για τόσα πολλά χρόνια.
Καταλαβαίνω γιατί τόσος κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίον του κ. Πατέλη. Οι ακαδημαϊκές σπουδές, και δη ένα διδακτορικό, ήταν πάντα το ιερό δισκοπότηρο της μέσης Ελληνικής οικογένειας. Όλοι μας, από τον πόλεμο και μετά, μεγαλώσαμε με τη διδαχή όχι τα χαρτιά σου δείχνουν ποιος είσαι. Σε μια κοινωνία που το μεγαλύτερο μέρος της ταϊζόταν από το Δημόσιο τομέα (ο οποίος δεν μπορούσε να εφαρμόσει ιδιωτικά κριτήρια στις προσλήψεις του, άρα κοίταζε τα χαρτιά σου), και στο υπόλοιπο επιτυχημένος ήσουν μόνο αν γινόσουν γιατρός ή δικηγόρος, είναι λογικό το πάθος για τα διδακτορικά να είναι στο DNA μας – μας δίνουν την αίσθηση ότι είμαστε μέρος της ελίτ.
Κατανοώ λοιπόν τις αντιδράσεις. Μίλησα πιο πάνω για το τι στερείται κάποιος από την αποχή του από την αγορά εργασίας στα πιο παραγωγικά του χρόνια. Ελάχιστοι κατανοούν σήμερα πόσο πολύ μετρούν τα “εργασιακά ένσημα”. Ζούμε σε ένα κόσμο που οι “ταχύτητες” σου είναι το βασικό σου ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Ο σύγχρονος εργοδότης προσλαμβάνει περισσότερο για προσωπικότητα και συμπεριφορές, και λιγότερο για δεξιότητες (πόσω μάλλον για χαρτιά).
Το να περάσεις ένα μεγάλο μέρος της πρώτης παραγωγικής σου ηλικίας σε ένα περιβάλλον στο οποίο τα deadlines τρέχουν, οι πελάτες είναι όλο και πιο απαιτητικοί και δύσκολα ικανοποιούνται, που καλείσαι να σκεφτείς σύνθετα και να πάρεις πολύ γρήγορες αποφάσεις, που μαθαίνεις να κάνεις multi tasking ή μαθαίνεις ένα νέο ψηφιακό εργαλείο κάθε λίγους μήνες, είναι ένα εφόδιο για την υπόλοιπη ζωή σου που δεν αξιολογείται όσο πρέπει στην Ελλάδα. Στη διάρκεια των πολλών χρόνων ενός διδακτορικού, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, η αίσθηση του χρόνου χάνεται. Η αίσθηση του κατεπείγοντος (ένα κρίσιμο πλεονέκτημα ενός ικανού επαγγελματία) δεν αναπτύσσεται, και στο υπόλοιπο της ζωής σου δεν μπορείς πλέον να το αποκτήσεις.
Το κυριότερο πρόβλημα όμως για μένα είναι ότι η ανάγκη σου για διαρκή, δια βίου επιμόρφωση “ιδρυματοποιείται”. Δεν μαθαίνεις να αναζητάς την επιμόρφωση, τα νέα εργαλεία, τη νέα γνώση στον αχανή ωκεανό του Internet, αλλά μένεις πιο προσκολλημένος στην ιδέα ότι το ακαδημαϊκό περιβάλλον θα σου παρέχει αυτά τα εφόδια (άσχετα αν ξέρεις να γκουγκλάρεις ή να χρησιμοποιείς τη Wikipedia).
Λυπάμαι για την αναδίπλωση του κ. Πατέλη (με τον τρόπο που έγινε). Εγώ πάντως, όσο και να με πιέσετε (και καταλαβαίνω ότι στενοχωρώ αρκετούς), δεν θα αλλάξω απόψεις.