Χρόνια τώρα μας προετοιμάζουν για μια νέα εποχή.
Οι πόλεμοι δεν διεξάγονται πια με πυραύλους και ντουφέκια, αλλά μέσω ίντερνετ. Θα είναι κυβερνοπόλεμοι.
Η τεχνητή νοημοσύνη θα αποφασίζει για εμάς, θα αναλαμβάνει δηλαδή ευθύνες.
Πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα από αυτά που φαντασιώνονται οι θαυμαστές της ψηφιακής τεχνολογίας, μας δείχνει με τον πιο δραματικό τρόπο ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Πόλεμος σήμαινε, σημαίνει και θα σημαίνει αιματοχυσία, καταστροφή όλων τον υλικών και άυλων δομών. Όπως ο καρκίνος δεν μπορεί να υπάρξει ως κυβερνοκαρκίνος, αλλά μόνο ως καρκίνος που τρώει και κατασπαράζει το σώμα του ατόμου, έτσι και ο πόλεμος, ως συλλογικός καρκίνος, κατασπαράζει χώρες με τους ανθρώπους της.
Την απόφαση να επιτεθούν σε μια άλλη χώρα την παίρνουν άνθρωποι που θέλουν να κατακτήσουν και να επιβληθούν, σαν το τέρας Πούτιν.
Να αντισταθούν ηρωικά αποφασίζουν άνθρωποι, εμπνευσμένοι από τη μεγάλη σημασία του ρόλου τους ως προστάτες της πατρίδας τους και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, σαν τον κ. Ζελένσκι.
Η τεχνολογία, όσο εξελιγμένη και να είναι, παραμένει ένα δημιούργημα τού ανθρώπου.
Είναι εργαλείο του. Αποφάσεις δεν παίρνει, ούτε είναι υπεύθυνη για κάτι. Απλά γιατί δεν έχει νοημοσύνη. Ο όρος τεχνητή νοημοσύνη είναι παραπλανητικός.
* Ο κ. Γιώργος Κιαγιάς είναι καθηγητής της γερμανικής γλώσσας