Διαβάζουμε πολλές αναλύσεις στις οποίες γίνεται προσπάθεια να εξηγηθεί η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάζουμε για λάθη του Αλέξη Τσίπρα σχετικά με αυτή την πτώση, ιδιαίτερα τα λάθη που υποτίθεται πως έκανε μετά που παραιτήθηκε ως πρόεδρος: Εφηύρε τον Κασσελάκη; Αν ναι, το έκανε για να κάνει ο Κασσελάκης τη βρόμικη δουλειά και να γυρίσει μετά ο ίδιος σε έναν ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ήθελε; Ή ήθελαν απλά ο Τσίπρας, ο Πολάκης και άλλοι να έχουν μια δική τους μαριονέτα στο κόμμα; Και η μαριονέτα πήρε δική της ζωή, και έτσι άσχετη με την πολιτική που είναι τα έκανε όλα λίμπα.
Αυτά και άλλα διαβάζουμε και φυσικά το καθένα από αυτά θα μπορούσε να ισχύει, αλλά ίσως και κανένα από αυτά. Κανείς δεν ξέρει τίποτα, αλλά όλοι τα ξέρουν όλα. Και πάνω απ’ όλα κουβέντα να γίνεται.
Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπεφτε ούτως ή άλλως, με ή χωρίς Κασσελάκη, με ή χωρίς Τσίπρα, ίσως, ανάλογα με τις επιλογές, πιο αργά, ίσως όχι τόσο χαμηλά, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν θα γινόταν πια κόμμα εξουσίας και ο λόγος είναι απλός:
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δικό του προφίλ μόνο ως κόμμα διαμαρτυρίας και ανατροπής, μόνο ως τέτοιος είναι αναγνωρίσιμος και ως τέτοιος κέρδισε την εξουσία σε καιρούς μεγάλης οικονομικής κρίσης και την επακόλουθη κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στα κατεστημένα κόμματα, τότε που οι ψηφοφόροι ήθελαν να ελπίζουν πως υπάρχει ένας άλλος, τελείως διαφορετικός δρόμος.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση να κάνει ατέλειωτες κωλοτούμπες για να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι ψηφοφόροι κατάλαβαν πως δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος, κατάλαβαν πως τους κορόιδευαν αυτοί που τους υπόσχονταν πως θα τα κάνουν όλα αλλιώς.
Στο μεταξύ η οικονομία της χώρας συνήλθε σε βαθμό που να μην υπάρχει πια οικονομική κρίση, επίσης κατάφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το προσωπικό του χάρισμα και με μια ισορροπημένη και ορθολογική πολιτική να κερδηθεί ξανά η εμπιστοσύνη σε ένα μεγάλο κόμμα του κατεστημένου. Επιθυμία για ανατροπές δεν υπάρχει πια.
Με λίγα λόγια: Τα συστατικά δόμησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κατάλληλα να αντέξουν για περιορισμένο καιρό σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Έχουν καταλάβει στον ΣΥΡΙΖΑ πως βρίσκονται σε αδιέξοδο, αλλά η θέση στον ήλιο της μεγάλης πολιτικής είναι γλυκιά και τα χρήματα επίσης, έτσι προσπαθεί ο καθένας τους με ό,τι του κατεβάσει ο νους του εκείνη τη στιγμή να κερδίσει κάποιους πόντους, κάποιες μέρες ζωής στον ήλιο. Πάντα υπάρχει η ελπίδα στο θαύμα.
Σαν ναυαγοί βρίσκονται σε μια βάρκα στη μέση του αγριεμένου ωκεανού, χωρίς πυξίδα, χωρίς χάρτες, χτυπούν άτσαλα με τα κουπιά το νερό, ο καθένας σε άλλο σημείο και προς άλλη κατεύθυνση. Κάποιες φορές χτυπούν ο ένας το κεφάλι του άλλου γιατί τον θεωρεί υπεύθυνο για το ναυάγιο.
ΥΓ.: Ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ χτίζουν με τα ίδια υλικά όπως ο ΣΥΡΙΖΑ: Όλα αλλιώς και ανατροπή. Ενώ ο μόνος τρόπος να νικήσεις έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο είναι να παραδεχτείς πως αυτός είναι καλός και να πείσεις πως εσύ είσαι ακόμα καλύτερος.
* Ο κ. Γιώργος Κιαγιάς είναι καθηγητής της γερμανικής γλώσσας