Ο προβληματισμός είναι ο εξής: Στα Χανιά έχουμε σχεδόν διπλούς θανάτους σε τροχαία, ανά κεφαλή, από το Ηράκλειο, επίσης, σχετικά με τον πληθυσμό, τους πιο πολλούς στην Ευρώπη!
Το πρόβλημα υπάρχει εδώ και δεκαετίες και έχει κοστίσει τη ζωή σε εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες (ανάλογα πόσο μακριά στο παρελθόν πάμε) ανθρώπους.
Λύσεις για να λυθεί το πρόβλημα βρίσκονται, αν κάποιος τις ψάξει. Πρέπει όμως να τις ψάξει «έξω από το κουτί», γιατί όσο κινούμαστε «μέσα στο κουτί» (πιο πολλοί αστυνομικοί, πιο πολλοί έλεγχοι, πιο αυστηρές τιμωρίες), απλά ανακυκλώνουμε αποτυχημένες συνταγές.
Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των θανατηφόρων ατυχημάτων στα Χανιά συμβαίνουν σε ευθείες έξω από το κέντρο της πόλης, δηλαδή σε δρόμους όπως η λεωφόρος Σούδας, ο δρόμος προς τις Βουκολιές, ο δρόμος προς την Αγυιά ή προς το Κολυμπάρι. Εκεί οι οδηγοί έχουν την αίσθηση πως μπορούν να τρέξουν και του δίνουν να καταλάβει: τρέχουν, χάνουν τον έλεγχο και…
Αν δεν τρέχουν, ακόμα και το αλκοόλ να θολώνει το μυαλό τους, ο κίνδυνος για θανατηφόρο ατύχημα είναι πολύ μικρότερος. Αν προχωράς επί της λεωφόρου Σούδας με 1 γραμμάριο αλκοόλ ανά λίτρο αίματος στο αίμα σου, η περίπτωση που τρέχεις με ταχύτητα 50 χλμ./ώρα είναι τελείως διαφορετική από την περίπτωση που θα τρέχεις με 120 χλμ./ώρα.
Ένα βασικό ζητούμενο για τη μείωση του αριθμού των θανατηφόρων ατυχημάτων είναι λοιπόν οι οδηγοί να μην τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα. Με το να τους το λες και να τους παρακαλείς και να τους το εξηγείς πως δεν πρέπει να τρέχουν, αποδεδειγμένα δεν καταφέρνεις τίποτα, είναι σαν να παρακαλείς τον κλέφτη να μην κλέψει.
Θεωρητικά, βέβαια, μπορείς να γεμίσεις τους δρόμους με αστυνομικούς. Πρακτικά όμως αυτό είναι αδύνατο.
Πρέπει λοιπόν να βρεθούν άλλες λύσεις.
Και αυτές υπάρχουν.
Λύση 1
Βάζουμε, π.χ. στη λεωφόρο Σούδας, στα 7 χιλιόμετρα μήκος που έχει, κάθε 1,5 χιλιόμετρα περίπου, εκεί που υπάρχουν διασταυρώσεις κυκλικούς κόμβους. Έτσι ο οδηγός είναι υποχρεωμένος πριν κάθε κόμβο να κόβει δραματικά ταχύτητα, μετά τον κόμβο δεν έχει χρόνο, αλλά ούτε πια όρεξη, να αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα. Επίσης μειώνεται, στις διασταυρώσεις που υπάρχουν κόμβοι, δραματικά ο κίνδυνος να συμβούν τρακαρίσματα.
Κυκλικοί κόμβοι για μείωση της ταχύτητας δεν είναι μια σουρεαλιστική ιδέα, αλλά σε άλλες χώρες, όπως στην Ιταλία, συναντάμε τέτοιους κόμβους παντού.
Λύση 2
Σε κατοικημένες περιοχές, σε επικίνδυνους δρόμους, μπορούν να μπουν στο οδόστρωμα ανά τακτά διαστήματα μειωτικά ταχύτητας: τραχείς γραμμές. Π.χ. στην οδό Σολωμού, που μέσα σε λίγα χρόνια έχουν παρασυρθεί και σκοτωθεί πολλοί πεζοί που πήγαιναν να διασχίσουν τον δρόμο. Μειωτικά ταχύτητας μπορούν να μπουν και λίγο πριν από επικίνδυνες διασταυρώσεις, για να προειδοποιούν τους οδηγούς πως έρχεται STOP. Π.χ. στις διασταυρώσεις επί της οδού Μάρκου Μπότσαρη.
Λύση 3
Με βοήθεια της τεχνολογίας μπορεί να διαπιστωθεί ποιος τρέχει πάνω από το όριο: με κάμερες με τη λειτουργία της αυτόματης βεβαίωσης παράβασης υπέρβασης ορίου ταχύτητας. Όταν ο οδηγός γνωρίζει πως η υπέρβαση του ορίου ταχύτητας δεν μπορεί να μη διαπιστωθεί, η πιθανότητα να τρέχει μειώνεται δραματικά.
Τέτοιες κάμερες πρέπει επίσης να υπάρχουν σε τακτά διαστήματα σε όλη την εθνική οδό και να λειτουργούν πάντα (να μην είναι δηλαδή εκτός λειτουργίας).
Αν εφαρμοστούν αυτές οι τρεις λύσεις επίμονα και συστηματικά, με μαθηματική βεβαιότητα θα έχουμε πολύ σύντομα πολύ λιγότερα θανατηφόρα ατυχήματα.
Λύσεις υπάρχουν και είναι απλές στην υλοποίησή τους. Απλά χρειάζεται μια υπέρβαση στην σκέψη, όπως έγινε με την ψηφιακή μεταρρύθμιση Πιερρακάκη. Μια σύγχρονη και αποτελεσματική μεταρρύθμιση στην αντιμετώπιση των τροχαίων με «παλιές καραβάνες», όπως ο Μ. Χρυσοχοΐδης, δεν θα υπάρξει, αίμα θα συνεχίσει να βάφει τους δρόμους – εντελώς αχρείαστα.
1 Σχόλιο
Το 95% δεν έπρεπε να έχουν δίπλωμα οδήγησης.
Αν δεν αλλάξομε νοοτροπία δεν μας σώζει τίποτα.
Κάποιοι έχουν λεφτά αδιαφορούν για το πρόστιμο.
Όσοι έχουν leasing αδιαφορούν για τροχαία συμβάντα.
Μισθωμένη οδηγεί επίσης αδιάφορη τι θα προκύψει.
Ψυχολογία παράδειγμα. Τρέχεις πέραν τον ορίων, προσπερνάς ένα σοβαρό τροχαίο, συνεχίζεις με σύνεση μετά από 2 λεπτά το ξεχνάς.