Την Παρασκευή 16 Μαΐου 2025, οι «ΠοδηΛάτρεις» συμμετείχαν ως συνοδοί στην ποδηλατοβόλτα των μαθητών δημοτικών σχολείων στην πόλη μας.
Τα παιδιά από τέσσερα δημοτικά, το 3ο στην Κοραή, το 7ο Πειραματικό δίπλα στο Ωδείο, το 3ο Ειδικό Σχολείο από τη δεξαμενή και το 2ο, από τον Επιπρομαχώνα Αγ. Δημητρίου στο λιμάνι (της Βασίλισσας) βρήκαν το ποδηλατικό τρενάκι στην έναρξη ή σε κάποιο ενδιάμεσο σταθμό της πορείας του.
Οπως περιγράφουν οι «ΠοδηΛάτρεις», είχαμε βάλει μπαλόνια γι’ αξεσουάρ στα κράνη και στις σχάρες, σφυρίχτρες στον λαιμό για να κάνουμε «φασαρία» και γιλέκα φωσφορίζοντα για να «πιάνουμε» το μάτι.
Γενικώς, είχαμε δώσει βάση στο να κάνουμε το τρενάκι όσο το δυνατόν πιο ευχάριστο για τα παιδιά. Αυτά όμως, διαπιστώσαμε, ήταν πιο σοβαρά από μας τους μεγάλους. Εξοικειωμένα με την ποδηλασία μέσα στην πόλη, εξοικειωμένα με τους σηματοδότες και τα σήματα, με τους συνποδηλάτες, τους πεζούς και τα οχήματα γύρω τους.
Το ποδηλατικό μας τρενάκι έφτασε να μπει στο στάδιο μετά από μιάμιση ώρα βόλτας στους δρόμους. Εκεί απλώθηκε κι από τρενάκι έγινε «μπουλούκι». Τα παιδιά παρακολούθησαν καλλιτεχνικά δρώμενα άλλων σχολείων στο κλειστό γήπεδο.
Οι «ΠοδηΛάτρεις» σκοπεύουμε να ενισχύουμε με την παρουσία και τον ενθουσιασμό μας εκπαιδευτικές δράσεις σαν αυτή και έχουμε τα καλύτερα να πούμε για τη συνεργασία με τους δασκάλους, τους υπευθύνους και τους συνοδούς. Ετοιμάζουμε κι άλλες βόλτες κι ελπίζουμε να έρθουν πολλά παιδιά ακόμα.
Αν θέλετε το παιδί σας να συμμετέχει σ’ αυτές τις δράσεις, δεν έχετε παρά να μιλήσετε με τον υπεύθυνο φυσικής αγωγής στο σχολείο του και από εκεί το αίτημα σίγουρα θα φτάσει στα αυτιά των «ετοιμοπόλεμων» υπευθύνων γυμναστών του ανάλογου γραφείου Φυσικής Αγωγής (πρωτοβάθμιας-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Ν.Χανίων).
Αυτό που ελπίζουμε και στην πραγματικότητα ήδη κάνουμε σαν πολίτες από τη μικρή μας κοινότητα, είναι να συνοδεύουμε τους εκκολαπτόμενους ενήλικες που σε πέντε-έξι χρόνια το πολύ θα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινή κυκλοφορία τους δρόμους.
Γιατί να μην ξεχνάμε, στο δρόμο δεν κυκλοφορούμε απλά με τα υλικά οχήματα, ένα λεωφορείο, ένα πατίνι, μία σεβρολέ, το βόλβο ή δύο πατερίτσες. Στον δρόμο κυκλοφορούμε και με το τι στροφές έχει πάρει ο νους μας κάθε μέρα. Μέσα από την εξοικείωση με τους δρόμους, φτιάχνουμε παιδιά λιγότερο φοβισμένα να εκτεθούν, σε εγρήγορση για να αντιδράσουν, να φρενάρουν, να παραχωρήσουν ή να πάρουν προτεραιότητα, να βρουν την επόμενη στροφή και συνολικά ικανά να συναντήσουν με αυτοπεποίθηση «ό,τι τους φέρνει ο δρόμος».
Ένα ποδηλατικό τρενάκι συμπερίληψης
Γεωργία Ν., Εκπαιδευτικός, 3ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Χανίων
Στο «ποδηλατικό τρενάκι συμπερίληψης», αναφέρεται η Γεωργία Ν., εκπαιδευτικός στο 3ο Ειδικό Δημοτικό Χανίων:
«Συνταξιδιώτες σε ένα μεγάλο τρενάκι ,με ποδηλάτες μαθητές σχολείων της πόλης, συνδεθήκαμε με εργαλείο το ποδήλατο, το οποίο λειτούργησε ως μέσο ελευθερίας, βιωσιμότητας και κοινωνικής σύνδεσης, συμβάλλοντας καταλυτικά ώστε να κυλήσουν όλα με ασφάλεια, σεβασμό και φροντίδα για όλους μας. Για εμάς, δεν ήταν μια απλή “δράση”. Ήταν μια εμπειρία που άλλαξε – έστω και για λίγο – το τοπίο της καθημερινότητάς μας. Η μετακίνηση με ασφάλεια στον δρόμο, σε ασταθείς συνθήκες, για εμάς δεν είναι κάτι που θεωρείται δεδομένο – ούτε καν με τα πόδια. Κι όμως, εκείνη την ημέρα το ζήσαμε. Οι δρόμοι άνοιξαν για εμάς. Η πόλη μας έκανε χώρο. Οι μαθητές μας κατάφεραν να “προσαρμοστούν” γιατί το πλαίσιο τούς υπολόγισε.
Η εμπειρία αυτή μάς έδωσε το αίσθημα ότι η συμπερίληψη δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά μια πράξη – όταν δημιουργούνται συνθήκες, συμμαχίες και ανοιχτό μυαλό. Η σύμπραξη της ομάδας Φυσικής Αγωγής με τους ΠοδηΛάτρεις δημιούργησε εκείνη την αίσθηση ασφάλειας και αποδοχής που έκανε τον δρόμο κοινό και ανοιχτό. Μακάρι να δίνονται συχνά τέτοιες ευκαιρίες και σε άλλα σχολεία, σε άλλους μαθητές, σε άλλες γειτονιές. Γιατί το ποδήλατο, όταν υπάρχει καλή διάθεση και πραγματική πρόθεση να πορευτούμε μαζί, γίνεται μέσο ελευθερίας, εκπαίδευσης, συνύπαρξης. Και, τελικά, χαράς.
Όταν όλα λειτουργούν με φροντίδα και συντονισμό, όταν κάποιοι στέκονται διακριτικά αλλά ουσιαστικά δίπλα σου, όπως συνέβη εκείνη την ημέρα, ξέρεις πως δεν ήσουν απλώς “εκεί”. Ήσουν μέρος».
