Κάποτε παρακολούθησα σε ένα ντοκιμαντέρ ψυχολογίας ένα πείραμα σχετικό με τη διαμόρφωση απόψεων.
Σε έναν χώρο καθόταν πέντε άτομα, που συμμετείχαν στο πείραμα. Τέσσερα από αυτά γνώριζαν τι ακριβώς θα συμβεί, ήταν δηλαδή συνεννοημένα για το τι θα απαντούσαν. Ο πέμπτος ήταν ανίδεος, και πίστευε πως οι άλλοι τέσσερις ήταν επίσης ανίδεοι.
Οι ψυχολόγοι έδειξαν στα πέντε άτομα τέσσερα σπίρτα διαφορετικού μήκους, και τα ρώτησαν ποιο από τα τέσσερα σπίρτα ήταν το πιο κοντό. Το πιο κοντό ήταν το σπίρτο 3. Τα τέσσερα συνεννοημένα άτομα όμως είπαν πως το σπίρτο 4 ήταν το πιο κοντό. Το πέμπτο άτομο ρωτήθηκε τελευταίο. Μετά από φανερό εσωτερικό αγώνα με τον εαυτό του, απάντησε και αυτό πως το σπίρτο 4 ήταν το πιο κοντό. Το πείραμα επαναλήφθηκε πολλές φορές, με μόνο το πέμπτο άτομο να αλλάζει. Δύο τρίτα των πέμπτων ατόμων απάντησαν πως το σπίρτο 4 είναι το πιο κοντό: δύο τρίτα πήγαν με το ρεύμα, αντίθετα στην ολοφάνερη αλήθεια.
Πολιτικοί που θέλουν να επικρατήσουν συγκεκριμένες απόψεις, πρέπει να δημιουργήσουν πρώτα ένα ρεύμα σχετικό με το κάθε θέμα. Με αυτό τον σκοπό, θα στηρίζουν και θα τροφοδοτούν τις γνωστές προκαταλήψεις των ανθρώπων, με πολύ θόρυβο και με όλα τα μέσα.
Πρώτα θα κερδίσουν αυτούς που θα τους πιστέψουν άμεσα, μετά θα λειτουργήσει ο πολλαπλασιαστής της μίμησης: Το 40% που πείστηκε άμεσα, θα γίνει 60 ή 70%.
Χωρίς να υπάρχει κανένα πραγματικό στοιχείο, 70% των πολιτών πιστεύουν πως στο δυστύχημα των Τεμπών υπάρχει συγκάλυψη και πως δεν πρόκειται για δυστύχημα, αλλά για έγκλημα. 60% πιστεύουν πως η Δικαιοσύνη καθοδηγείται από την κυβέρνηση. Το ίδιο ποσοστό πιστεύει πως όλοι οι πολιτικοί τα τρώνε (ίσως όμως ο Τσίπρας να μην τα έφαγε, ο Μητσοτάκης απεναντίας μόνο τρώει και κυβερνά για λίγους πλούσιους). 70% των Ελλήνων πιστεύουν επίσης πως είναι φτωχοί (ευρωπαϊκός μέσος όρος 17,4%, Βούλγαροι δεύτεροι σε άποψη πως είναι φτωχοί με ποσοστό 37,4%).
Και πάει λέγοντας.
Από πού το ξέρεις αυτό;
Μα όλοι το ξέρουν. Εσύ σε ποιο κόσμο ζεις και δεν το ξέρεις;
Με μία αντιπολίτευση που δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να δημιουργεί ρεύματα σε όλα τα θέματα -χωρίς να λογοδοτεί ποτέ και πουθενά απέναντι στην πραγματικότητα- και μετά να αφήνει τον μηχανισμό πολλαπλασιαστή μίμησης να κάνει τα υπόλοιπα, φτάσαμε στο σημείο οι περισσότεροι πολίτες να μην έχουν πια άποψη με βάση την πραγματικότητα, αλλά με βάση ένα πλασματικό σύμπαν που δημιούργησε η αντιπολίτευση.
Η οποία αντιπολίτευση στην Ελλάδα αποτελείται χωρίς καμία εξαίρεση από πολιτικούς και κόμματα του λαϊκισμού, των οποίων ο τελικός σκοπός είναι να προκαλέσουν μια τόσο μεγάλη αμφισβήτηση απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και απέναντι σε όλους τους θεσμούς, ώστε να μπορέσουν να διαπράξουν ένα χωρίς τανκς πραξικόπημα.
Ο μόνος λόγος που, αν κι έχουν κερδίσει τις μάζες, δεν τα καταφέρνουν, είναι πως δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους.