Μία από τις βασικές αρχές στη δημοσιογραφία είναι να μη γράφεις όταν είσαι θυμωμένος. Σήμερα θα την παραβώ συνειδητά. Δεν είμαι απλά θυμωμένος. Είμαι οργισμένος. Και, ταυτόχρονα, ευγνώμων στη… θεά Τύχη που είμαστε ακόμη ζωντανοί, εγώ και η οικογένειά μου, επιστρέφοντας οδικώς από το Ηράκλειο στα Χανιά μέσω, φυσικά, του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης (ΒΟΑΚ).
Ενός δρόμου για το σημερινό χάλι του οποίου φέρουν ευθύνη πολλοί «αρμόδιοι». Πρώην και νυν. Υπουργοί (Κρητικοί και μη), βουλευτές, αυτοδιοικητικοί, αλλά και στελέχη Υπηρεσιών. Πλην ελαχίστων δακτυλοδεικτούμενων εξαιρέσεων.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που τόσα χρόνια παίζουν, ως επί το πλείστον, την… κολοκυθιά των διοδίων. Που λένε και ξελένε. Που υπογράφουν και αναιρούν την υπογραφή τους. Που δεν ξέρουνε τι θέλουν και τι λένε, σε κάποιες περιπτώσεις. Λαϊκιστές του χειρίστου είδους, ανεύθυνοι, ανερμάτιστοι, «λίγοι». Παρτάκηδες. Να μη στεναχωρήσουν την… πελατεία τους. Φρου – φρου και αρώματα μπροστά από τις κάμερες, επιστολές και έγγραφα όλο πάθος και αγωνιστικότητα, αλλά… μέχρι εκεί. Όταν έρθουν τα δύσκολα, όταν πρέπει να ληφθούν αποφάσεις που ενδεχομένως δεν θα αρέσουν σε κάποιους πολίτες – ψηφοφόρους τους, πολλούς ή λίγους, κάνουν πίσω. Κρύβονται. «Απελθέτω…»
Έχω πλήρη γνώση του ΒΟΑΚ. Έχει χρειαστεί να ταξιδέψω τόσες πολλές φορές στο Ηράκλειο τα τελευταία χρόνια, που τον ξέρω «απέξω κι ανακατωτά». Ξέρω, κατ’ αρχήν ότι σε μεγάλα διαστήματα του δρόμου η ποιότητα της ασφάλτου είναι οικτρή. Ξέρω ποια είναι αυτά τα κομμάτια του δρόμου. Ξέρω ότι φωτισμός -πλην μικρών συγκεκριμένων τμημάτων- δεν υπάρχει, με ό, τι αυτό συνεπάγεται τη νύχτα. Ξέρω ότι η «απουσία» διαχωριστικού στηθαίου στο συντριπτικά μεγάλο τμήμα του αποτελεί τεράστια έλλειψη. Ξέρω ακόμη και σε ποια σημεία του δρόμου η… κλίση είναι προβληματική! Ξέρω, ως εκ τούτου, ότι όταν οδηγάς σ’ έναν τέτοιο δρόμο, ειδικά Ιούλη μήνα και μάλιστα Κυριακή, με την κίνηση να είναι αυξημένη, πρέπει να μην αναπτύσσεις μεγάλες ταχύτητες, να κρατάς αποστάσεις από τα προπορευόμενα οχήματα και γενικότερα να είσαι πάρα πολύ προσεκτικός.
Όσο προσεκτικός, όμως, και αν είσαι δεν μπορείς να είσαι και… μάντης! Δεν μπορείς, δηλαδή, να προβλέψεις σ’ ένα «κομβόι» αυτοκινήτων, λεωφορείων και λοιπών οχημάτων, πότε κάποιος από τους προπορευόμενους θα αποφασίσει ότι… «γουστάρισε» ξαφνικά ν’ αγοράσει φρούτα από κάποιον από τους πολλούς αυτοσχέδιους υπαίθρους πάγκους, που βρίσκονται παράνομα επί της εθνικής οδού, σε εντελώς ακατάλληλα σημεία, χωρίς να ιδρώνει το αυτί ουδενός «αρμόδιου» εδώ και πολλά χρόνια.
Ούτε μπορείς, φυσικά, να προβλέψεις πότε και από ποιο παράνομο συνδετήριο -με την εθνική οδό- δρόμο θα σου «πεταχθεί» κάποιος οδηγός, Έλληνας ή ξένος, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες. Είναι τόσες πολλές οι παράνομες συνδέσεις με την εθνική οδό που, πραγματικά, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι… παίζεις τη ζωή σου στα ζάρια οδηγώντας στον ΒΟΑΚ.
Εν κατακλείδι: Στη σωστή κατεύθυνση τα κατά καιρούς έργα για τη βελτίωση τμημάτων του δρόμου, με την αλλαγή του ασφαλτοτάπητα ή το ετεροχρονισμένο, συνήθως, κλάδεμα των δέντρων, όσο δεν προχωρά η ολική ανακατασκευή και ο πλήρης εκσυγχρονισμός του οδικού άξονα, παρά τις διαχρονικές υποσχέσεις. Ημίμετρα, βέβαια, αλλά αναγκαία ημίμετρα.
Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να ληφθούν άμεσα και δυσάρεστες αποφάσεις. Θα πρέπει, δηλαδή, κάποιοι, οι οποίοι -επειδή έτσι τους βόλευε- έχουν παρανόμως διανοίξει εισόδους – εξόδους στον ΒΟΑΚ, να ξεβολευτούν επιτέλους. Όπως, επίσης, οι υπαίθριοι πάγκοι θα πρέπει να απομακρυνθούν. Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι. Όσοι οι «αρμόδιοι», αιρετοί και μη, παριστάνουν ότι δεν βλέπουν, αν και οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν τη διαδρομή Ηράκλειο – Χανιά και αντίστροφα σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα, άρα γνωρίζουν επακριβώς τι συμβαίνει, τότε κοροϊδεύουν, πρωτίστως τους εαυτούς τους.
ΥΓ.: Σήμερα είδα, για πολλοστή φορά, οδηγούς αυτοκινήτων να κάνουν… τριπλή προσπέραση σε ισόπεδο κόμβο, αλλά και προσπέραση «επάνω» σε στροφή μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Είδα μοτοσικλετιστές με… κοντομάνικα μπλουζάκια να τρέχουν με τουλάχιστον 150 χιλιόμετρα την ώρα. Είδα οδηγούς αυτοκινήτων να πηγαίνουν με 70 χιλιόμετρα έχοντας «καβαλήσει» τη διαχωριστική γραμμή! Όσο εμείς συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον παντελώς ανεύθυνο τρόπο τόσο θα θρηνούμε θύματα. Και κανείς ΒΟΑΚ δεν θα μας φταίει, όσο και αν είναι, πράγματι, δρόμος – «καρμανιόλα»…