Έτσι απλά, πνιγόμαστε με τα φύκια που μας πούλησαν για μεταξωτές κορδέλες.
Έτσι απλά, η ζωή μας έρμαιο της πολιτικής τυχαιότητας.
Έτσι απλά, κοιμόματε και ξυπνάμε, ευχόμαστε να μην αρρωστήσουμε γιατί δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε ούτε στα ελάχιστα έξοδα, ευχόμαστε να κερδίσουμε το Τζόκερ για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, ευχόμαστε να φύγουμε από την Ευρώπη για να μη μας ρουφάνε το αίμα οι κακοί Γερμανοί, ευχόμαστε, ευχόμαστε, χτυπάμε ξύλο, φτύνουμε τον κόρφο μας…
Η ζωή μας ξαναγίνεται ασπρόμαυρη ελληνική ταινία του ’60. Το χρώμα και το… χρήμα το καταναλώσαμε σε όμορφα «τίποτα». Τώρα τα «τίποτα» είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και πάλι το ρημαδιασμένο το μυαλό ακολουθεί τον λάθος δρόμο!
Ο Κουρουμπλής δεν είναι τυφλός επειδή δεν βλέπουν τα μάτια του σώματος. Αυτή η τυφλότητα είναι τιμή του και καμάρι του… Ντροπή είναι η τυφλότητα των ματιών της ψυχής μπροστά στην αξιοπρέπεια και στην εντιμότητα.
Ο ιστορικός του μέλλοντος, Υπουργέ μου, δεν θα ασχοληθεί με το γιατί το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι δεν θέλουν την απλή αναλογική. Θα ασχοληθεί όμως σίγουρα με το πώς ένα πολιτικό μόρφωμα που πλασαρίστηκε -με μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία- στις συνειδήσεις των Ελλήνων ως αριστερό, κατάφερε μέσα σε ενάμιση μόλις χρόνο να «ασελγήσει» τόσο βάναυσα στα απομεινάρια της ζωής μας…
Ιρακινοί σκοτώνουν, έτσι απλά, στο κέντρο της Αθήνας…
Ασθενείς μεταφέρονται, έτσι απλά, στις καρότσες αγροτικών.
Ο λαϊκισμός μπουμπουκιάζει επειδή, έτσι απλά, ο καθένας απο εμάς είναι εχθρός κάποιου άλλου…
Ο φασισμός γίνεται δεκανίκι της ετοιμοθάνατης Δημοκρατίας, γιατί, έτσι απλά, βολεύει…
Η ενημέρωση στήνεται στον τοίχο, έτσι απλά, επειδή δεν βολεύει…
Οι συνταξιούχοι πεινάνε, έτσι απλά, γιατί, σιγά μωρέ, πόσο να ζήσουν ακόμα…
Οι νέοι, όσοι μπορούν δηλαδή, φεύγουν… Γιατί στην Ελλάδα, έτσι απλά, όπως είπε κι ο Εμμ. Ροΐδης, όλοι όσοι έχουν φτερά πρέπει να φεύγουν για να γλυτώνουν από αυτούς που έχουν μόνο νύχια!