Φανταστείτε, λέει, έναν επιστήμονα ενός υποστελεχωμένου και χωρίς οικονομική ενίσχυση από το κράτος, ερευνητικού κέντρου. Από αυτούς που μερόνυχτα είναι σκυμένοι πάνω απο ένα μικροσκόπιο ή ένα δοκιμαστικό σωλήνα, προκειμένου να ανακαλύψουν κάποιο νέο φάρμακο, κάποιο σωτήριο εμβόλιο, που θα έσωζε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές!
Μια μέρα, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος, οργισμένος κι απογοητευμένος που στη σπουδαία αυτή προσπάθειά του, δεν έχει αρωγό το κράτος, βγαίνει στον δρόμο, σπάει μια βιτρίνα, καίει ένα αμάξι, καταστρέφει το χριστουγενιάτικο δέντρο της πόλης και βρίζει!
Θα τον κοιτούσαμε όλοι με λύπηση, θα κουνούσαμε το κεφάλι και θα μονολογούσαμε. «Κρίμα τον άνθρωπο, τρελάθηκε από το πολύ διάβασμα…». Δεν έχουμε δει ποτέ όμως ανάλογο της περιγραφής μου περιστατικό! Πόσο λοβοτομημένη κοινωνία είμαστε… Όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα, τα ανεχόμαστε από κάθε λογής «αγανακτισμένους»!
Εμείς, που δεν τολμήσαμε ποτέ να μιλήσουμε όταν αδικούσαν τον συμμαθητή μας, εμείς που αντιγράφαμε για να πάρουμε πτυχίο, εμείς που αγοράζαμε έτοιμη διπλωματική εργασία, εμείς που πήραμε τη θέση στο Δημόσιο με απολυτήριο Λυκείου αφήνοντας έξω τον πτυχιούχο, εμείς που δεν τολμήσαμε ποτέ να πούμε ένα «άντε παράτα μας» ούτε στην πεθερά μας!
Όλοι εμείς αισθανόμαστε μια υπόκωφη άγρια χαρά, μια σχεδόν οργασμική μέθεξη, όταν βλέπουμε ένα καλόπαιδο να καταστρέφει την περιουσία του διπλανού μας, να βλάπτει το Δημόσιο, να γιαουρτώνει τον υπουργό, τον οποιοδήποτε υπουργό! Εμείς, οι βασιλιάδες της μετριότητας, οι συνηθισμένοι στα υποκοριστικά!
«Σπιτάκι, δουλίτσα, εκδρομούλα, γλεντάκι…». Εμείς που δεν τολμήσαμε να κοιτάξουμε τι υπάρχει πιο πέρα απο αυτά… Συνεπείς πάντα στην ασυνέπεια της αυτοκριτικής και της ευθύνης! Κάποιος ειδικός θα έπρεπε σε μικρό βάθος χρόνου να ασχοληθεί, όχι μόνο με τα οικονομικά, αλλά και με τα ψυχολογικά αίτια της κρίσης και να αναδείξει τις μεγάλες, τις αρρωστημένες στρεβλώσεις της ελληνικής κοινωνίας…
Ίσως μια «εθνική ψυχοθεραπεία» είναι απαραίτητη.