Σε ηλικία 94 ετών έφυγε από τη ζωή η χανιώτισσα αντιστασιακός και συγγραφέας, Αργυρώ Πολυχρονάκη – Κοκοβλή.
Γεννήθηκε στη Δρακώνα Κεραμειών και συμμετείχε στην Αντίσταση, οργανωμένη στην ΕΠΟΝ. Το 1947 συνελήφθη και φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε ελλείψει στοιχείων.
Αρχές του 1948 βγήκε στο βουνό και εντάχθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό, όπου γνώρισε τον μετέπειτα σύζυγό της, Νίκο Κοκοβλή. Τις τύχες τους τις ένωσαν μετά τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου, όταν από το 1950 ανασυγκρότησαν και καθοδήγησαν τις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΕΠΟΝ στην πόλη.
Έμειναν καταδιωκόμενοι και επικηρυγμένοι μέχρι το 1962 (16 χρόνια), όταν και δραπέτευσαν κρυφά στο εξωτερικό μαζί με τέσσερις ακόμα συντρόφους τους ύστερα από εντολή της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Μετά περιπέτειες έξι μηνών έφθασαν στη Σοβιετική Ένωση, όπου έζησαν 14 χρόνια. Επαναπατρίστηκαν το 1976.
Ο Νίκος ήταν πτυχιούχος Οικονομικών Επιστημών και η Αργυρώ ήταν πτυχιούχος Κοινωνικών Επιστημών και Δημοσιογραφίας. Έγραψαν από κοινού τα βιβλία: Βάσανα και καημοί, Στα βουνά της Κρήτης και στην παρανομία, ΕΣΣΔ, Προσδοκίες και πραγματικότητα, Μνήμες που ποτέ δεν σβήνουν, Άλλος δρόμος δεν υπήρχε.
ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
Ο βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ Αντώνης Μπαλωμενάκης έγραψε: «Η Αργυρώ Κοκοβλή έφυγε από τη ζωή προ ολίγου. Μια διαδρομή γεμάτη αγωνιστική αυτοθυσία έλαβε τέλος. Μας μένει το παράδειγμά της, η αισιοδοξία που πάντοτε έβρισκε τρόπο να μας μεταδίδει. Η ασυμβίβαστα δίκαιη κριτική της».
Η Νομαρχιακή Επιτροπή Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωσή της αναφέρει τα εξής: «Η συντρόφισσα Αργυρώ Κοκοβλή δεν είναι πια μαζί μας. Για την αγωνίστρια της Λευτεριάς κλαίνε τα βουνά της Κρήτης. Για την αγωνίστρια του σοσιαλισμού και της δικαιοσύνης μιλά κάθε δρόμος των Χανίων. Για τη θαρραλέα υπερασπίστρια των ανανεωτικών ιδεών ξέρει η στέπα της Τασκένδης. Για την αφοσιωμένη μητέρα κυλά το δάκρυ του γιου της Γιώργου. Εμείς, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοί της στον ΣΥΡΙΖΑ Χανίων, την αποχαιρετούμε σιωπηλοί. Με τους ώμους σκυφτούς από τη βαριά της πολιτική κληρονομιά, με την καρδιά γεμάτη από την αγάπη της, με το βήμα σταθερό στο μονοπάτι που εκείνη χάραξε. Γιατί, Αργυρώ μας, το ξέρουμε: άλλος δρόμος δεν υπάρχει!»