Δεν έχουμε νικήσει τον ιό. Είναι φανερό. Μάλλον θα μας συντροφεύει απειλητικά ακάλεστος, δεν ξέρω μέχρι πότε… Αγνοώ επίσης, αν είμαστε στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος.
Δεν μπορώ τα γάντια, δεν αναπνέω με τη μάσκα, χάνω τα πρόσωπα των ανθρώπων, μυρίζει ο τόπος αντισηπτικό, δήθεν χαρούλες εξωστρέφειας πειραγμένης πια και τραυματισμένης… Ελπίζω όχι ανεπανόρθωτα…
Κάποιοι κερδοσκοπούν, κλασικοί λύκοι που χαίρονται στην αναμπουμπούλα, κάποιοι εκλογοθηρούν ξεδιάντροπα κι ασελγούν πάνω στο φοβισμένο πλήθος, το καλό πάει να χαθεί μέσα στην ασάφεια των λόγων…
Συζητήσεις για τις μάσκες, μοντελάκια εμπριμέ, λεοπάρδαλη, φλοράλ… Την αναπνοή μου θέλω πίσω… Ολόκληρη…
Καλά τα πήγαμε ως εδώ… Σέβομαι κι εμπιστεύομαι τους ειδικούς κι απαιτώ το ίδιο κι απο αυτούς… Όχι γκρίνια, μόνο αλήθεια θέλω πια… Ο άνθρωπος δοκιμάζεται… Ο ψυχισμός μας ευάλωτος…
Σκέψεις, φόβοι και κουβέντες για την οικονομική δυσπραγία που είναι εδώ κιόλας για τους περισσότερους αλλά όχι για όλους… Ποιος ανθρώπινος τύπος θα προκύψει από όλη αυτή την αναταραχή την απρόσμενη, τη σαρωτική; Ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά του; Η απόσταση θα γίνει απομάκρυνση; Η φυσική παρουσία υποβαθμίζεται; Λογικά ερωτήματα.
Και μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα οι λυκάνθρωποι του κοινωνικού αυτοματισμού – κανιβαλισμού βγαίνουν πια και χωρίς πανσέληνο κι αρχίζουν… Τώρα είναι η σειρά των εκπαιδευτικών. Άχρηστοι, τεμπέληδες, αμόρφωτοι, ανίκανοι, ανάλγητοι, καταστροφείς ψυχών και πνευμάτων κι άλλα πολλά εύσημα των ημερών ακούγονται και θα ακουστούν… οι εκπαιδευτικοί του δημοσίου σχολείου βέβαια…
Τρομάζω και θυμώνω μαζί. Να σιωπήσω; Δεν το μπορώ. Μόνο να θέλω να μιλήσω απλά κι ανθρώπινα. Εσείς που μας κατηγορείτε, σκεφτείτε μια κοινωνία με πληγωμένη δημόσια εκπαίδευση. Μη βιαστείτε. Σκεφτείτε σε συνθήκες πανδημίας πώς θα προστατευτεί το παιδί σας στο σχολείο. Είναι φανερό ότι ιδανική προστασία δεν υπάρχει.
Ποιους ακούτε; Τι διαβάζετε; Δεν προσδοκώ το κοινωνικό μπράβο, ούτε καν την αποδοχή. Έχω τελειώσει με αυτά. Μου αρκεί η εμπιστοσύνη, η αγάπη η αυθεντική, η σχέση κι ο έπαινος, όχι της αγοράς, αλλά των τωρινών και των παλιότερων μαθητών μου κι η συγκίνηση που προκαλεί η αγωνία σε αυτό το διαρκές ταξίδι της γνώσης στο νου και στην ψυχή των εφήβων.
Έτσι είναι οι άνθρωποι των σχολείων. Αυτά σκέφτονται κι αυτά νιώθουν. Και κάθε μέρα είναι μια νέα αναμέτρηση με την άγνοια και το σκοτάδι που ακόμα μας απειλούν…
Μην πυροβολείτε λοιπόν τους εκπαιδευτικούς. Κανένα μην πυροβολείτε. Μόνο σκεφτείτε… Ο ιός ήρθε κι είναι εδώ. Δε φτάνει ο θάνατος κι η μόλυνση που προκαλεί; Δε φταίει το δημόσιο σχολείο για όλα τα κακά της ελληνικής κοινωνίας. Προς Θεού, στοπ στην ωμοφαγία και την ωμοθυμία!
* Η κα Βαρβάρα Περράκη είναι φιλόλογος