Σήμερα συζητούσα, σε ένα μπαράκι εδώ στα Χανιά, με έναν φίλο μου από την Ιρλανδία.
Έξυπνος και συμπαθητικός άνθρωπος, που εργαζόταν μερικά χρόνια στο Στρασβούργο και μερικά στις Βρυξέλλες, ως νομικός σύμβουλος στη διεθνή πολιτική.
Έχει κοιλίτσα και έπινε μια μπίρα μετά την άλλη.
Θα τα παρατήσω όλα, μου είπε, και θα αφoσiωθώ στις μέλισσές μου, θα μου δίνουν αρκετό μέλι για να ζω. Τέλος με την τρέλα των ανθρώπων. Έχουμε και εμείς στην Ιρλανδία κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται τα πάντα και ο κόσμος τα πιστεύει, πάει να φτάσει στα 35%.
Συνεχίζει, σχεδόν μεθυσμένος: Έχω ένα σπίτι στην Ιρλανδία που το ενοικίαζα σε μια γυναίκα, ήθελα να το κάνω airbnb και χρειάστηκαν τρία χρόνια αγώνα για να τη βγάλω, λες και ήταν σπίτι της, και όχι δικό μου. Πρέπει εγώ να στεγάζω τους άλλους; Γιατί δεν παίρνει το κράτος, που εισπράττει από τους φόρους του airbnb, και όλων των άλλων τεχνικών και υπηρεσιών που δουλεύουν για να δημιουργηθεί και να αξιοποιηθεί το airbnb, για να κάνει κοινωνικές κατοικίες;
Καλά, του λέω, αλλά τώρα είναι η ώρα του Πούτιν, με μια ατομική βόμβα τινάζει τα airbnb και εμάς μαζί στον αέρα, τρελός σαν τον Χίτλερ ο τύπος.
Ακόμα και ζαλισμένος από την μπίρα, πάντα ευφυής ο φίλος μου: Υπάρχει μια διαφορά, ο Χίτλερ είχε σχέδιο, είχε σκοπό, but what the hell wants Putin?
Αρπάζει ό,τι μπορεί, χωρίς να ξέρει τι του γίνεται, φίλε μου από την Ιρλανδία. Όπως δεν ήξεραν τι τους γινόταν οι δικοί μας του ΣΥΡΙΖΑ, όταν προσπαθούσαν να εκβιάσουν την Ευρώπη. Δεν είναι πάντα σωστό να βλέπουμε πίσω από αυτά που συμβαίνουν στην πολιτική, οικονομικά και εθνικά συμφέροντα, κάποιες φορές κυβερνά απλά η τρέλα.
I think you are right George. What do you think about another beer?
* Ο κ. Γιώργος Κιαγιάς είναι καθηγητής της γερμανικής γλώσσας