Είμαι σίγουρη ότι ο Δημοτικός Κήπος θα είναι ένα όμορφο μέρος ψυχαγωγίας μετά την ανάπλασή του.
Ένα όμορφο νέο πάρκο!
Πάλι θα παίζουν παιδάκια μέσα, πάλι θα συναντιούνται ζευγαράκια, πάλι θα δίνουν ραντεβού φίλοι για καφέ.
Ουσιαστικά δηλαδή, θα εξυπηρετεί τις ίδιες ανάγκες που εξυπηρετούσε ως τώρα.
Ένα μόνο θα λείπει.
Οι Μνήμες.
Οι Μνήμες, που σαν απρόσκλητοι, αλλά καλοί φίλοι, ξετρυπώνουν από το κεφαλάκι όσων γνώρισαν αυτό το Μνημείο της πόλης μας, με τη μέχρι τώρα μορφή του.
Ή μάλλον, με τη μέχρι πρόσφατα ψυχή του.
Γιατί ο Δημοτικός Κήπος, ο Μπαξές ,όπως τον ανέφερε ο εμπνευστής του, Ρεούφ Πασάς, το 1870, είχε ψυχή!
Την ψυχή των δέντρων που κόπηκαν, των κρι-κρι, των παγωνιών που απομακρύνθηκαν, είχε και φωνή και ήχους ζωής, από τα γέλια των μικρών που τα τάιζαν, τους τουρίστες που τα φωτογράφιζαν, τις μοναχικές γιαγιάδες που τους μιλούσαν…
Την ψυχή των εκατοντάδων, για να μην πω χιλιάδων, φωτογραφιών, που υπάρχουν στα παλιά άλμπουμ όλων των Χανιωτών της ηλικίας μου. Με τον παππού και τη γιαγιά, στο γεφυράκι στις πάπιες!
Μισό κουλούρι εμείς, το άλλο μισό η Μάρω, έτσι τη φωνάζαμε την πιο στρουμπουλή.
Εκείνα τα δέντρα, τι φιλιά παθιασμένα είχαν δει, πόσα κοριτσίστικα κορμιά κρύφτηκαν πίσω τους, να μην τα δει η θεία με το θείο που περνούσαν και καταλάβουν οτι η ανηψιά είχε κάνει κοπάνα…
(Τη δικαιολογία για την επικινδυνότητα των αιωνόβιων δέντρων, δε μπορώ να τη δεχτώ,πολύ απλά,γιατί όποιος ψάχνει για επικίνδυνα δέντρα, καλό θα ήταν, να περπατήσει τα πεζοδρόμια των συνοικιών μας, να δει αυτά τα άθλια αλλεργιογόνα δέντρα, που έχουν σηκώσει τις πλάκες γύρω τους αχρηστεύοντάς τις αφενός κι αφετέρου να βρει τους δεκάδες που έχουν τσακίσει τα πόδια τους πέφτοντας στις αιχμηρές τους άκρες).
Όμορφος θα είναι λοιπόν ο νέος Κήπος…
Όπως όμορφη θα ήταν κι η Δημοτική Αγορά, αν στη θέση της υψωνόταν ένα καινούργιο μεταμοντέρνο κτίριο, μέσα στο οποίο θα μπορούσαμε να κάνουμε τα ψώνια μας.
Μα η ψυχή, θα έλειπε!
Γιατί τα Χανιά, δεν είναι η Ορεστιάδα, μια πανέμορφη πόλη, η νεότερη της Ελλάδας, ιδρυθείσα μόλις το 1923.
Στα Χανιά, όπου κι αν σταθείς, θα ακούσεις καρδιές του παρελθόντος να χτυπάνε δυνατά και να γίνονται ζωοδόχες και ζωοφόρες, για τη σημερινή πόλη, αλλά και για την πόλη του μέλλοντος.
Τα Χανιά είναι γυμνά χωρίς την Ιστορία τους, αλλά και χωρίς τις μνήμες των ανθρώπων που την έζησαν.
Την έζησαν, τη διδάχτηκαν, τη μετέφεραν εν είδει παραμυθιού σε μας τους μεσήλικες κι εμείς στα παιδιά μας.
2 Σχόλια
Οι μαθητές μας έπαιζαν το Παιχνίδι της Άνοιξης στο Κήπο μας κάθε χρόνο από το 1992.
Στα παιχνίδια μας κυρίαρχο ρόλο είχαν η πανίδα και η χλωρίδα του. Θα λείψουν αυτές οι μνήμες σε χιλιάδες μαθητές και στους γονείς τους. Περάσαμε στην εποχή των αμνήμονων. Δυστυχώς για αυτούς.
Όπως τα λέει η κ. Ντερμανάκη είναι, με την διαφορά πως ούτε πως θα είναι ο πρώην Κήπος μας ένα όμορφο πάρκο, είναι σίγουρο. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι τόσο όμορφο όσο ήταν ο Κήπος μας τις εποχές που τον φρόντιζαν. Ομορφιά που εξελίσσεται μέσα από το βάθος του χρόνου δεν μπορεί ποτέ να αντικατασταθεί με ομορφιά που σχεδιάζεται, από την αρχή, στο χαρτί ( τώρα στην οθόνη ) του υπολογιστή.