Ο «βίος και η πολιτεία» καθενός από εμάς είναι λίγο – πολύ γνωστά, ειδικά σε μικρές κοινωνίες όπως τα Χανιά.
Στο πλαίσιο αυτό, ας μου επιτρέψουν σήμερα οι αναγνώστες μία προσωπική αναφορά. Όσοι διαβάζουν τα κείμενά μου σε τακτική βάση, είτε στα «Χανιώτικα νέα» παλαιότερα (Ιανουάριος 1999 – Μάιος 2013), είτε στο HANIA.news τα τελευταία χρόνια, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν το συνηθίζω. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, κρίνω ότι επιβάλλεται.
Εξηγούμαι: οι προσωπικές μου απόψεις για συγκεκριμένα αναπτυξιακά θέματα που αφορούν τα Χανιά είναι γνωστές. Τις έχω καταθέσει στη δημόσια σφαίρα, επώνυμα, ξεκάθαρα, με παρρησία, ακόμη και όταν αποτελούν μειοψηφικές θέσεις.
Συγκεκριμένα:
• Έχω πάρει θέση εγγράφως, από την πρώτη στιγμή που προέκυψε αυτή η εξέλιξη, υπέρ της αξιοποίησης των κτηρίων, ιδιοκτησίας του Πολυτεχνείου Κρήτης, στον λόφο Καστέλι, στην παλιά πόλη των Χανίων, με τη μετατροπή τους σε πολυτελές ξενοδοχείο, καυτηριάζοντας, πολλάκις, τη διαχρονικά υποκριτική στάση των τοπικών φορέων, οι οποίοι… θυμήθηκαν το ζήτημα μετά από 15 και πλέον χρόνια φοβικής ή και βολικής (για ορισμένους) σιωπής.
• Έχω εκφραστεί υπέρ της πρότασης της Ένωσης Ξενοδόχων Ν. Χανίων για την καθιέρωση εισιτηρίου στις παραλίες του Ελαφονησίου και του Μπάλου, άρα και υπέρ της θέσπισης ανώτατου αριθμού επισκεπτών σε ημερήσια βάση, προκειμένου ν’ αποτραπεί, έστω και με καθυστέρηση, η συνεχιζόμενη καταστροφή των πολύτιμων και ιδιαίτερα ευαίσθητων αυτών περιοχών.
• Αλλά έχω ταχθεί κι εναντίον του (παλαιότερου) σχεδίου «αξιοποίησης» της περιοχής των Αγίων Αποστόλων με ξενοδοχείο, συνεδριακό κέντρο κ.ά., υπογράφοντας, μαζί με άλλες 10.000 και πλέον Χανιώτισσες και Χανιώτες υπέρ της διατήρησης του συγκεκριμένου πνεύμονα πρασίνου και υπέρ της παραχώρησής του στην τοπική κοινωνία, κάτι που τελικά συνέβη επί δημαρχίας του αείμνηστου Μανώλη Σκουλάκη.
Γιατί τα υπενθυμίζω αυτά; Για να καταδείξω ότι δεν έχω στείρους δογματισμούς, δεν είμαι από εκείνους που μόλις ακούν για «ιδιωτικές επενδύσεις» και για «ιδιωτική πρωτοβουλία» «βγάζουν φλύκταινες». Αλλά, ταυτόχρονα, δεν βλέπω τα πάντα ως… εν δυνάμει επένδυση, ως… ευκαιρία για κέρδος. Με λίγα λόγια, κρίνω κατά περίπτωση.
Ιδιωτικές επενδύσεις, λοιπόν. Όχι γενικά και αόριστα, όμως. Αλλά εντός ενός συγκεκριμένου θεσμικού πλαισίου. Πάντα. Με απόλυτο σεβασμό στη νομιμότητα, στην εργασιακή νομοθεσία και στην προστασία του περιβάλλοντος. Επενδύσεις που δίνουν προστιθέμενη αξία σε μία περιοχή και δεν την υποβαθμίζουν. Επενδύσεις που έρχονται να προσθέσουν και όχι να αφαιρέσουν.
Η σχεδιαζόμενη δημιουργία γυψορυχείου στη θέση «Προφήτης Ηλίας» στο Στόμιο του Δήμου Κισάμου δεν αποτελεί μία τέτοια επένδυση.
Αντιθέτως, είναι μία επένδυση που «θα προκαλέσει τεράστιες δυσμενείς και απρόβλεπτες άμεσες και μελλοντικές συνέπειες στην ευρύτερη περιοχή της Δημοτικής Ενότητας Ιναχωρίου, του Δήμου Κισάμου…», όπως, μεταξύ πολλών άλλων, ένιωσε την ανάγκη να τονίσει ακόμη και ο μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος σε παλαιότερη επιστολή του προς τον τότε υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κωστή Χατζηδάκη.
Και ως μία τέτοια επένδυση, επιβλαβή όχι μόνο για τα Εννιά Χωριά της Κισάμου, αλλά γενικότερα για την Περιφερειακή Ενότητα Χανίων και συνολικά για την Κρήτη, για λόγους που όλοι μπορούμε με ευκολία ν’ αντιληφθούμε, δεν πρέπει να προχωρήσει. Αδιαπραγμάτευτα όχι, λοιπόν. Αυτό πρέπει να είναι το ξεκάθαρο, ηχηρό και ομόψυχο μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.